เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 417

ตอนที่ 417 ซักถามซูมู่ชิง!

เย่เฉินถือรูปถ่ายพวกนี้เอาออกมาจากห้องด้วย

เมื่อเห็นเย่เฉินเดินออกมาจากบ้านของกัวเยว่หมิง ซีกวาที่กำลังซ่อนอยู่ในมุมลับก็รีบเดินมาหาแล้วถามเขา

“คุณชายเย่ คุณเจออะไรหรือเปล่า?”

หน้าเย่เฉินดูหัวเสียกว่าตอนที่เข้าไปอย่างมาก ซีกวาเองก็พอจะมองออกตั้งแต่แรก

เย่เฉินกล่าวอย่างไม่พอใจนัก “รีบไปลากตัวไอ้สารเลวกัวเยว่หมิงมาจากโรงพยาบาลให้ฉันเร็วๆ!”

ซีกวาตกใจแต่ก็เข้าใจอย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้น เขารับตอบรับ “ครับคุณชาย!”

จากนั้นเย่เฉินก็ขับรถไปกลับไปที่บ้านก่อน“คุณชายทำไมกลับมาเช้าขนาดนี้ล่ะคะ?”

ซวงเอ๋อร์ที่เป็นสาวใช้รอเปิดประตูให้เย่เฉิน

แต่สีหน้าเย่เฉินแข็งกระด้าง ไม่สนใจหล่อน แล้วเดินตรงดิ่งเข้าบ้านไป

ซวงเอ๋อร์เห็นว่าเย่เฉินมีสีหน้าผิดปกติ เหมือนว่ากำลังโกรธ จึงเดินสาวเท้าไปพร้อมกับกล่าวว่า

“คุณชายจะหาคุณหนูหรือเปล่า? คุณหนูพาคุณซือซือไปหานายท่านแล้วล่ะ”

เย่เฉินหงุดหงิด “ซูมู่ชิงไม่อยู่บ้านเหรอ?”

ซวงเอ๋อร์พยักหน้ารับ“อ้อ เหมือนว่านายท่านจะบอกว่าจ้างคุณครูสอนวาดรูปคนใหม่มาให้คุณซือซือ คุณหนูเลยพาซือซือไปเจอคุณครูคนใหม่แล้ว”

เย่เฉินไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาหุนหันออกจากบ้าน แล้วขับรถตรงดิ่งไปที่บ้านของพ่อแม่ซูมู่ชิงทันที

เมื่อมาถึงในบ้านพ่อแม่ของซูมู่ชิงก็พบว่าบริเวณห้องรับแขกครึกครื้นเหลือเกิน

มีจางเชี่ยนจือมารดาของซูมู่ชิง มีซือซือและซูมู่ชิง มีซูมู่หลินและหวังเจียเหยา และยังมีซูมู่เสวี่ยและซูมู่ชิวด้วย

“คุณชายมาแล้ว!”

คนใช้ในบ้านตระกูลซูอุทาน ทุกคนในบ้านจึงรู้ว่าเย่เฉินมา

ซูมู่ชิงประหลาดใจอย่างมาก คิดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะมาถึงที่นี่ได้

วันนี้เย่เฉินออกจากบ้านไปตังแต่ไก่โห่ ยังคิดว่าเขาจะกลับบ้านตอนดึกๆ ดังนั้นซูมู่ชิงถึงได้พาซือซือมาเจอกับคุณครูสอนวาดรูปที่นี่

ซูมู่ชิงรู้ว่าเย่เฉินไม่ชอบที่นี่เพราะว่าตอนนี้หวังเจียเหยาอยู่ที่บ้านของพ่อแม่หล่อน

คราวก่อนเย่เฉินเจอกับหวังเจียเหยายังมีเรื่องทะเลาะกันจนไม่ค่อยดีนัก…

ซูมู่ชิงรีบร้อนเดินไปด้านหน้า แล้วกล่าวอย่างสนิทสนม “ที่รัก คุณมาได้ยังไง? คุณไม่เห็นต้องมาเองเลย คุณโทรหาฉัน ฉันก็พาซือซือกลับไปแล้ว”

เมื่อได้ยินแบบนี้ซูมู่เสวี่ยก็ไม่พอใจ

“พี่มู่ชิง ดูพี่พูดเข้า ทำไมเขาจะมาไม่ได้ล่ะคะ? เขาเป็นเขยที่แต่งเข้าตระกูลซูของเรานะ ถ้าเขาอยากเจอซือซือกับพี่ก็สมควรต้องเป็นฝ่ายมาหาพี่สิ อีกอย่างต่อให้ไม่ได้แต่งเข้าแต่ลูกเขยจะมาบ้านพ่อตาแม่ยายก็ปกตติดีออกไม่ใช่เหรอ? ทำไมเพราะฉันอยู่ที่นี่เหรอ? ฉันมันน่ารังเกียจขนาดนี้เลยเหรอ?”

ซูมู่เสวี่ยรู้ว่าเย่เฉินเกลียดหล่อน แถมยังคิดว่าคำพูดเมื่อครู่ของเย่เฉินต้องการจะเหน็บแนมตนเอง เพราะหล่อนเองก็บังเอิญอยู่ที่นี่ด้วย

แน่นอนว่าซูมู่ชิงเองก็ไม่อยากจะอธิบาย แต่ว่าหวังเจียเหยากลับชิงพูดก่อน

“พี่มู่เสวี่ย พี่อย่าใส่ใจเลยค่ะ คนที่เขารังเกียจคือฉัน ไม่ใช่พี่หรอกค่ะ พี่มู่ชิงน่าจะไม่อยากใส่สามีหล่อนมาที่น่าจะเพราะว่าฉันอยู่ที่นี่ด้วย”

ซูมู่เสวี่ยกับหวังเจียเหยาเพิ่งจะรู้จักกันไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า แต่พูดคุยกันถูกคอดี

บางทีเพราะหวังเจียเหยาเคยทรยศเย่เฉิน ทำให้ซูมู่เสวี่ยสะใจ ดังนั้นถึงได้ดีกับอีกฝ่าย เห็นหล่อนเป็นพวกเดียวกับตัวเอง

ซูมู่เสวี่ยกล่าวด้วยท่าทีประหลาด “นี่ น้องหวังเจียเหยาของเราสวยขนาดนี้ เรียกได้ว่ามัจฉาลืมจมธารา เป็นหยางกุ้ยเฟยกลับชาติมาเกิด คิดไม่ถึงว่าจะไม่เป็นที่ต้อนรับด้วยเหรอ? น้องเจียเหยาพี่เป็นคนแรกเลยนะที่จะขอทวงความยุติธรรมให้เธอ”

ซูมู่หลินนั่งดื่มชาอยู่ข้างๆ ทันใดนั้นเองก็รู้สึกว่าบรรยากาศที่นี่จู่ๆ ก็เหมือนกับละครเรื่องเจินหวน จอมนางคู่แผ่นดิน

เขาเป็นผู้ชายอกสามศอกเบื่อการพูดคุยแบบอ้อมไปอ้อมมา หลอกด่ากันของพวกผู้หญิงแบบนี้ที่สุด น่ารำคาญ