เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 451

ตอนที่ 451 หาตัวฆาตกรตัวจริง!

เครื่องบินส่วนตัวร่อนลงจอด ณ สนามบินนานาชาติเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว

เครื่องบินเพิ่งจอดก็พบว่ารอบๆ บริเวณมีทหารจำนวนหลักร้อยคุมกันที่นี่

ส่วนคนตระกูลซูมาถึงสนามบินเกือบหมดทุกคน

ซูเจิ้นหางมารับเย่เฉินที่สนามบินด้วยตัวเอง ลูกชายและสาว หลานสาวและชายก็มากันหมด รวมไปถึงซูมู่หลินที่นั่งบนรถเข็น

สวี่ฉู่หมิงเป็นคนลงมาจากเครื่องบินเป็นคนแรก เพิ่งลงมาก็เห็นทหารในชุดเต็มยศมือถือปืนเอาไว้ ก็เกิดความยำเกรงในศักยภาพของซูเจิ้นหางเป็นอย่างมากจนเกิดหวาดกลัวขึ้นมาในใจ

สวี่ฉู่หมิงวิ่งไปหยุดตรงหน้าของซูเจิ้นหางแล้วรีบร้อนอธิบาย “ท่านซู เรื่องนี้ผมผิดเอง ผมไม่ได้ดูแลความปลอดภัยให้หลานเขยท่าน ไม่รู่เลยว่ามีคนอยากทำร้ายเขา ผมเองก็คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะมีคนกล้าแตะต้องเขา อีกทั้งผมเห็นเย่เฉินมีคนของเขาคอยปกป้องเขาแล้วก็เลยคิดว่าไม่น่าเป็นอะไร”

สวี่ฉู่หมิงเองถ่อมาจากเมืองเสินเฉิง ก็เพื่อจะแสดงให้ซูเจิ้นหางได้เห็นว่าที่เย่เฉินเจอเรื่องอันตรายนี้ไม่เกี่ยวกับเขา

ตอนนี้เย่เฉินกลายเป็นหลานเขยตระกูลซูแล้ว ถึงสวี่ฉู่หมิงจะรู้จักซูเจิ้นหางก่อนแต่ถ้านับถึงสายสัมพันธ์ ความรักใคร่เหมือนคนในครอบครัว เขาย่อมเทียบเย่เฉินไม่ได้

ซูเจิ้นหางมองสวี่ฉู่หมิงด้วยใบหน้าเย็นชา เมื่อรู้ได้ว่าเย่เฉินตาบอดก็ทำให้ซูเจิ้นหางโกรธจัด!

คืนวานซูมู่ชิงบอกซูเจิ้นหางว่าปู่ของเย่เฉินบอกเขาว่าการทดสอบด้านธุรกิจของเขาจบลงแล้ว เขากำลังจะพาหล่อนไปประเทศอังกฤษ

หลังจากที่ซูเจิ้นหางได้ข่าวแล้ว ก็ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับทั้งคืน!

เขาคิดว่าในที่สุดเขาจะได้รู้ความลับของตระกูลเย่แล้ว ยังสั่งซูมู่ชิงเอาไว้ดิดีว่าไปอังกฤษครั้งนี้จะต้องสืบความลับของตระกูลเย่มาให้ได้

แต่เช้าวันนี้คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินข่าวว่าเย่เฉินตาบอด!

สวี่ฉู่หมิงกลัวว่าซูเจิ้นหางจะโกรธเขาเพราะเรื่องนี้ ซูเจิ้นหางไหนเลยจะไม่กังวลว่า เย่ฉงไห่จะโกรธพวกเขาเพราะเรื่องนี้เหมือนกัน!

ประเทศนี้เป็นพื้นที่ของซูเจิ้นหาง หลานชายของตระกูลเย่มาตาบอดในพื้นที่ความรับผิดชอบเขา แล้วเขาจะบอกเย่ฉงไห่ยังไง!

ซูเจิ้นหางมองสวี่ฉู่หมิงด้วยแววตาเย็นชา “สืบเจอหรือยัง? ว่าฝีมือใคร?”

สวี่ฉู่หมิงกล่าว “สืบแล้วครับ แต่คนมาร่วมเลี้ยงเมื่อวานเยอะเกินไป แค่พวกผู้บริหารก็หลายร้อยแล้วครับ ต้องใช้เวลาอีกสักหน่อย ”

และในตอนนี้เองซีกวาก็ประคองเย่เฉินขึ้นด้านบน

เย่เฉินสวมแว่นตากันแดด ดูแล้วเขาไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าตนเองเป็นคนตาบอด

ส่วนซูมู่ชิงถลาวิ่งมาหยุดตรงหน้าเขา จับมือเย่เฉินเอาไว้ “เย่เฉิน คุณเป็นอะไรคะ? คุณมองไม่เห็นจริงเหรอ? คุณอย่าทำฉันตกใจสิคะ… ”

ซูมู่ชิงกล่าวพลางร้องไห้

ซูเจิ้นหางรีบร้อนเดินมาจับมือเย่เฉิน “เย่เฉิน เธอสบายใจได้เลย ฉันหาหมอที่เก่งที่สุดในประเทศนี้มาแล้ว จะต้องรักษาเธอให้หายได้แน่!”

เย่เฉินพยักหน้ารับ

จากนั้นเย่เฉินก็ถูกพาตัวไปส่งที่โรงพยาบาล

หลังจากตรวจร่างกายโดยอุปกรณ์ทางการแพทย์แล้ว คนตระกูลซูก็มารวมตัวที่ห้องทำงานของศาสตราจารย์อู๋

“ศาสตราจารย์อู๋ ดวงตาของเย่เฉินเป็นยังไงบ้าง? จะรักษาหายไหม?”

ซูเจิ้นหางโพล่งถามอย่างอดใจไม่ไหว

ซมจกล่าวพลางส่ายหน้า “ดวงตาของผู้ป่วยไม่ได้เสียหายอะไร จากผลการตรวจร่างกายและการวิคราะห์แล้ว เป็นเพราะเมื่อคืนวานดื่มเหล้าที่มียาพิษ แต่จากที่ผมดูไม่มียาตัวไหนที่จะทำให้คนตาบอดได้”

ซูมู่ชิงแหงนหน้ามอง ด้วยใบหน้าสงสัย “ที่รัก ทำไมคุณถึงได้รู้ว่าฉัน…คุณ…”

ซูมู่ชิงเพิ่งเปิดปากกล่าวก็โดนเย่เฉินจุมพิตหล่อนอย่างแม่นยำทำให้ทุกอย่างหยุดไป

“ชู่ว” เย่เฉินส่งสัญญาณมือบอกซูมู่ชิง “มู่ชิง ที่จริงแล้วตาผมหายตั้งแต่ตอนกลางวัน”

ซูมู่ชิงทุบเย่เฉินไม่หยุด “ทำไมคุณไม่บอกฉัน ทำเอาฉันเป็นห่วงคุณทั้งวันเลยนะ!”

เย่เฉินกล่าวว่า “ตอนนี้ผมยังไม่รู้ว่าใครทำร้ายผม ผมจะต้องควานเอาตัวเขาออกมา ในเมื่อเคยทำร้ายผมได้หนึ่งครั้ง ก็จะมีครั้งที่สอง ผมต้องการขะแกล้งตาบอดต่อไป เพราะหลังจากที่ผมตาบอดแล้ว เขาก็จะยิ่งลงมือหนักกว่าเดิม มู่ชิง คุณอย่าบอกคนที่บ้านคุณนะ”

ซูมู่ชิงพยักหน้ารับ “ค่ะ”

เย่เฉินลูบน้ำตาบนวงหน้างดงามของซูมู่ชิงแล้วกล่าว “ที่รัก กลับบ้านไปนอนกันเถอะครับ”

เมื่อรู้ว่าเย่เฉินไม่เป็นอะไร ซูมู่ชิงถึงได้ยอมออกจากโรงพยาบาล

หลังจากที่ซูมู่ชิงกลับบ้านไปประมาณ 1 ชั่วโมง ซูมู่หลินก็นั่งรถเข็นเข้ามา

ไฟในห้องผู้ป่วยเปิดอีกครั้ง เย่เฉินนอนบนเตียงไม่ลุกขึ้นมา

“เย่เฉิน”

ซูมู่ชิงเรียกเย่เฉิน

เย่เฉินไมม่ตอบแต่กลับพลิกตัว

ซูมู่หลินเห็นเย่เฉินไม่นอนหลับก็เปิดปากเอ่ย “เย่เฉิน นายต้องคิดว่าฉันวางยานายใช่ไหม?”