เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 452

ตอนที่ 452 ซูมู่ชิงเลือกสามีใหม่!

เย่เฉินย่อมรู้สึกว่าซูมู่หลินเป็นคนวางยาตนเอง!

เขาเป็นคนที่มีแรงจูงใจที่สุดในบรรดาคนต้องสงสัย และมีความสามารถที่จะทำเรื่องนี้ได้จริง!

เย่เฉินทำซูมู่หลินขาด้วนทำให้เขาเดินไม่ได้ ซูมู่หลินเกลียดชังเขา เลยวางยาในเหล้าเย่เฉินทำให้เย่เฉินตาบอด!

นี่จะต้องเป็นเรื่องที่ซูมู่หลินทำได้แน่!

ก่อนหน้านี้เย่เฉินไม่เคยไปล่วงเกินซูมู่หลิน เขาแค่อยากจะล้างแค้นแทนพี่สาวเลยนอนกับภรรยาของเย่เฉิน

ตอนนี้พอตัวเองโดนดูถูก คุณชายในเมืองหลวงอย่างซูมู่หลิน จะทนได้ยังไง!

ดังนั้นซูมู่หลินก็เป็นคนที่เย่เฉินสงสัยที่สุดในตอนนี้!

แต่ว่าเย่เฉินยังคงนอนบนเตียง แกล้งนอนหลับ ถึงแม้ว่าเขาจะโดนซูมู่หลินจับได้แล้วว่าเขาไม่ได้หลับ

เขาอยากรู้ว่าซูมู่หลินมาที่นี่เพราะเป้าหมายอะไร!

ซูมู่หลินนั่งบนรถเข็น HB ที่สั่งทำพิเศษ กดปุุ่มแล้วเดินไปด้านหน้า

รถเข็นอันนี้ทำตามความต้องการของซูมู่หลิน ไม่ได้มีแค่ฟังก์ชั่นในการเดิน แต่มีฟังก์ชั่นอาวุธด้วย ขึ้นลงบันไดไม่ใช่ปัญหาอะไร

ซูมู่หลินกล่าว “พูดตรงๆ ตอนฉันรู้ว่านายโดนวางยากลายเป็นคนตาบอด ฉันดีใจมากๆ! คิดในใจว่าคนสารเลวอย่างนาย ในที่สุดก็จะเป็นเหมือนกันกลายเป็นคนพิการ! สมน้ำหน้า!” เย่เฉินแอบกำหมัดในผ้าห่มสีขาวแน่น!

ซูมู่หลินไอ้เดียรัจฉานคนนี้ ถ้าหากว่าเขาทำร้ายเย่เฉินจริงๆ คืนนี้เย่เฉินจะจัดการเขา!

ทว่าซูมู่หลินกลับพูดต่อ

“ในตอนนายทำขาฉันหักจนฉันเดินไม่ได้แล้ว ทำให้ฉันเดินไม่ได้ ฉันเคยอยากล้างแค้นนายจริงๆ เคยอยากให้นายขาหักด้วยไม่ก็ตาบอด หรือไม่ก็หูหนวกเป็นใบ้ ฉันเคยคิดมาหมดแล้ว! แต่ฉันไม่ได้ทำ! หนึ่งคุณปู่สั่งฉันเองไว้ห้ามฉันทำอะไรเหลวไหล สองคือเพราะพี่สาวฉัน! ฉันรู้ว่าพี่ฉันรักนายมาก หลังจากแต่งงานกับนานยแล้วหล่อนก็มีความสุขมาก หลายปีมานี้ฉันไม่เคยเห็นหล่อนมีความสุขแบบนี้มาก่อน ดังนั้นฉันเลยบอกกับตัวเองว่าขาข้างนี้ของฉันถือเสียว่าติดค้างนายเพราะตอนนั้นไปมั่วกับหวังเจียเหยา! ฉันก็เลยจะยอม! ฉันไม่มีทางทำให้นายตาบอด ไม่ใช่เพราะฉันไม่กล้าทำแต่เพราะฉันไม่อยากให้พี่สาวฉันเสียใจ! ไม่ว่านายจะเชื่อหรือไม่ แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันไม่ได้ทำ ถ้าหากว่าฉันทำ ฉันต้องยอมรับอยู่แล้ว!”

มือที่กำแน่นของเย่เฉินค่อยๆ คลายลง

เขายังคิดว่าซูมู่หลินเดินมาเหมือนอยากจะสารภาพกับตัวเอง เขาเป็นฆาตกร เขาก็อยากจะล้างแค้นความแค้นของลูกปืนนั้น

อย่างไรเสียที่นี่ก็คืออาณาเขตของตระกูลซู เย่เฉินตาบอด เย่เฉินรู้แล้วก็ทำอะไรกับซูมู่หลินไม่ได้

แต่คิดไม่ถึงว่าซูมู่หลินจะมาสารภาพความจริงกับตัวเอง

ด้วยนิสัยที่เย่อหยิงของซูมู่หลิน ถ้าหากว่าไม่ใช่ฝีมือเขา เขาสามารถไม่สนใจทำตัวเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ไม่มีความจำเป็นต้องสารภาพกับเย่เฉิน

ซูมู่หลินกล่าวต่อ “ฉันมาอธิบายกับนายโดยเฉพาะ ไม่ใช่เพราะฉันละอายใจ แต่ก็ไม่ใช่เพราะฉันกลัวนายสงสัยว่าเป็นฝีมือฉันเลยล้างแค้น ฉันแค่ไม่อยากให้นายสงสัยฉัน แล้วไปส่งผลกับความสัมพันธ์ระหว่างนายกับพี่ฉัน ก็แค่นี้!”

ซูมู่หลินและซูมู่ชิงสนิทสนมกัน เขายอมล่วงเกินเย่เฉินเพื่อซูมู่ชิง และก็ยอมลดตัวมาอธิบายเรื่องราวพวกนี้กับเย่เฉินเพื่อซูมู่ชิง

ซูมู่หลินเห็นเย่เฉินไม่พูดจาก็หมุนรถเข็นเพื่อกลับบ้าน ก่อนจะไปกล่าว “คนที่วางยาให้นาย ฉันจะหาตัวมันเองแล้วล้างแค้นแทนนายเอง นายก็รีบๆ หายได้แล้ว ถ้านายตาไม่หายฉันคงต้องขอเตือนนายหน่อย ฉันไม่มีทางปล่อยให้พี่สาวฉันอยู่กับคนตาบอดชั่วชีวิต”