เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 465

ตอนที่ 465 ทำให้ทั้งงานตกตะลึง!

G Minor Bach เป็นเพลงที่ถูกปรับแก้มาจาก Prelude and Fugue No 2 BWV 847 ที่เจิ้งหงเพิ่งเล่นเมื่อครู่

เย่เฉินคนนี้ชอบใช้วิธีย้อนเอาคืน แล้วเพื่อให้เรื่องจบ

ในเมื่อคุณเล่นเพลงของ Bach งั้นผมก็จะเล่นบทเพลงของ Bach เหมือนกัน

ส่วนเพลง G Minor Bach ที่เย่เฉินเล่นนั้นกลับประทับจิตประทับใจของแขกเหรื่อทุกคนในงาน

บทเพลงบทนี้น่าจะถูกเปิดอย่างน้อยๆ หลายสิบล้านครั้ง ต่อให้ไม่ใช่คนที่เล่นเปียโนไม่ฟังเพลงคลาสสิคก็ต้องเคยฟังมาก่อน

เจิ้งหงย่อมเคยได้ยินมาก่อน เขารู้ว่าความเร็วของบทเพลงนี้อยู่ที่ประมาณ 100 เทมโป ถ้าจะเล่นบทที่มีความเร็วขนาดนี้โดยที่มองไม่เห็นนั่นเป็นไปไม่ได้!

ถ้าเย่เฉินเล่นเพลงง่ายๆ อย่าง twinkle little star เจิ้งหงคงไม่รู้สึกแปลกใจ

แต่ถ้าจะให้บรรเลงบทเพลงที่มีทำนองค่อนข้างไวแถมยังต้องใช้มือซ้ายและขวาสอดประสานกันแถมยังมองไม่เห็นอีก เจิ้งหงไม่เชื่อว่าบนโลกนี้จะมีคนทำได้!

เมื่อโดนเจิ้งหงท้าทาย เย่เฉินก็แค่นเสียง “ยกให้ฉันเป็นครูงั้นเหรอ? ขอโทษทีนะ คุณไม่มีสิทธิ์! ผมไม่รับลูกศิษย์หลงตัวเอง!”

“แก…”

เจิ้งหงโกรธจัด แต่ก็ไม่ได้ทะเลาะกับเขาต่อ อย่างไรเสียตอนนี้เย่เฉินดิ้นรนจะทำในสิ่งที่ตนเองทำไม่ได้ เจิ้งหงก็อยากจะดูว่าเย่เฉินจะหาทางลงยังไง!

เดี๋ยวตอนที่เย่เฉินปิดตาเล่นดนตรีแล้วทำพังยับเยิน เจิ้งหงค่อยเยาะเย้ยเขาก็ยังไม่สาย!

ทุกคนตกอยู่ในความเงียบ เย่เฉินวางมือลงบนเปียโน ส่วนซูมู่ชิงตอนนี้ก็ประคองฝ่ามือของเย่เฉินแล้วบอกเขา “ที่รัก นี่คือ C กลางนะคะ”

“ครับ”

เย่เฉินแสร้งทำเป็นไม่เห็นแต่อาศัยการชี้แนะจากภรรยาเพื่อจำแนกตำแหน่งของเปียโน

หลังจากนั้น

“โด เร มี….”

เสียงเปียโนที่เสนาะหูดังขึ้นมาในทันที!

มือสองข้างของเย่เฉินพริ้วไหวบนเปียโน ความเร็วที่บรรเลงเป็นเหมือนบทเพลงต้นฉบับ ไม่ได้เล่นช้าลงเพราะความมองไม่เห็น และไม่ด้อยไปกว่ากันแม้แต่น้อย!

เจิ้งหงคนนี้มีพรสวรรค์อยู่บ้างเล็กน้อย เขาไม่เพียงแต่บรรเลงบทเพลงได้เก่งกว่าใครๆ แต่ยังมี Perfect Pitch ด้วย

ถ้าเย่เฉินเล่นผิดคีย์แม้แต่โน้ตเดียว หรือมีคอร์ดผิดแปลกออกมา เจิ้งหงก็จะจับได้ในทันที!

แต่ว่าเย่เฉินเล่นไปสิบกว่าวินาที เจิ้งหงก็ตกอยู่ในความตื่นตระหนก เขาเล่นไม่ผิดเลยแม้แต่โน้ตเดียว

“นี่เป็นไปได้อย่างไร!”

เจิ้งหงมองเย่เฉินอย่างตกตะลึง

“มีลูกชายทั้งทีต้องเอาให้มีแบบเย่เฉิน!”

พ่อตาของเย่เฉินอย่างซูหมิงเจ๋อเห็นลูกเขยตนเองบรรเลงโดยไม่มองก็ถอนหายใจ ยิ้มอย่างพอใจ

ส่วนซูเจิ้นหางเองก็ตกใจ “ตระกูลเย่อบรมเขาแบบไหนกัน! คิดไม่ถึงว่าเขาจะสามารถเล่นเปียโนโดยไม่มองก็ได้! สุดยอดจริงๆ!”

กระทั่งจางเชี่ยนจือยังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น “เย่เฉิน…เก่งขนาดนี้เลยเหรอ?”

หล่อนหวังว่าลูกเขยของตนเองเป็นคนไร้ประโยชน์ หล่อนจะได้จัดแจงให้ลูกสาวหย่ากับเขาได้โดยไม่ต้องกังวล

แต่ว่าความเก่งของเย่เฉิน ทำให้แม่ยายอย่างหล่อนชื่นชมเขา!

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแขกในงาน พวกเขาตกใจพูดไม่ออก

ส่วนคนเดียวในงานที่ไม่ควรจะตกใจอย่างซูมู่ชิง เพราะหล่อนรู้ว่าสามีแกล้งตาบอด

แต่หล่อนก็ยังตกใจอยู่ดี!

นั่นเพราะหล่อนพบว่าสามีไม่ได้ก้มหน้าก้มตาเล่นเปียโน แต่เขาหลับตาแล้วแล้วแหงนหน้า

“เขา…ปิดตาเล่นจริงๆ!”