เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 471

ตอนที่ 471 คุณไม่ได้ตาบอด!

“ได้ไหมครับ?”

หลิ่วอวี่เจ๋อถามอีกครั้ง

ซูมู่ชิงยกเรื่องของหลิ่วอวี่เจ๋อให้ซวงเอ๋อร์จัดการ ถึงแม้ว่าซวงเอ๋อร์จะเกลียดเขาแต่ก็ไม่สามารถทำลวกๆ ได้

ในเมื่อหลิ่วอวี่เจ๋อบอกว่าไม่ต้องพูดก็ได้ แค่ได้ยินเสียงลมหายใจก็ได้เลยตอบ “ค่ะ”

หลิ่วอวี่เจ๋อเห็นอีกฝ่ายตอบก็ดีใจอย่างมาก จึงรีบกดโทรออกทันที

เงียบกริบ

ตั้งแต่วินาทีแรกที่กดรับทั้งสองฝ่ายก็เงียบอย่างผิดปกติ

หลิ่วอวี่เจ๋อกล่าวถามเสียงแผ่ว “มู่ชิง พี่เย่เฉินหลับอยู่ข้างๆ คุณเหรอครับ?”

ซวงเอ๋อร์ตอบ “อื้ม”

หลิ่วอวี่เจ๋อดีใจอย่างมาก ในใจก็ภูมิใจ “ฮ่าๆ เย่เฉินเป็นไงล่ะ ฉันหลิ่วอวี่เจ๋อเท่กว่านายมากล่ะสิ! หลังจากที่เมียนายรอนายหลับแล้วก็แอบบโทรหาฉัน เหมือนกับตอนที่หวังเจียเหยาแอบไปหาฉันที่โรงพยาบาลตอนนั้นเลย! นายตัดนิ้วฉันแล้วมันจะยังไง ให้ฉันเป็นหมันแล้วจะยังไง! เรื่องผู้หญิงนายสู้ฉันไม่ได้หรอก! เมียนายทุกคนต้องโดนฉันแย่งตลอดไป ฮ่าๆ!”

หลิ่วอวี่เจ๋อดีใจมากทีเดียว เขายังคิดว่าซูมู่ชิงกำลังรับสายขณะนอนข้างๆ เย่เฉิน

ถ้าหากเป็นแบบนี้จริงๆ ดึกขนาดนี้แล้วซูมู่ชิงกล้ารับโทรศัพท์แบบนี้แปลว่าหญิงสาวเองก็รู้สึกดีกับเขา!

หลิ่วอวี่เจ๋อกล่าวต่อ “มู่ชิง คุณสวยจังเลย คุณเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาในชีวิตของผมเลย พูดจริงๆ เลยนะครับว่าผมไม่เคยรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแบบนี้เลย แต่พอเจอคุณผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองต่ำต้อยเลย…”

ทว่าพอโดนหลิ่วอวี่เจ๋อสารภาพรักแบบนี้ ซวงเอ๋อร์กลับไม่ตอบอะไร เพราะกลัวว่าถ้าตอบไปเดี๋ยวจะโดนอีกฝ่ายจับได้

หลิ่วอวี่เจ๋อกล่าวเสียงแผ่ว “มู่ชิงครับ ผมรู้ว่าตอนนี้คุณชอบเย่เฉิน แต่ว่าพี่เย่เฉินเขาเป็นคนที่เย่อหยิ่งอย่างมาก ตอนนี้เขาตาบอดจะทำใจเกาะคุณได้ยังไงล่ะครับ? เฮ้อ พี่เย่เฉินเองก็พูดเอาไว้ว่าจะหย่ากับคุณแถมยังฝากฝังให้ผมดูแลคุณ คนอย่างผมมีปัญญาที่ไหนมายกตัวเสมอคุณแบบนี้? กระทั่งฝันผมยังไม่กล้าจะฝันเลยว่าได้กอดคุณ ผมยังคิดว่าผมต่ำต้อยไม่คู่ควร! แต่ว่าเย่เฉินเขาเป็นพี่ชายที่แสนดีของผม ในเมื่อเขาฝากฝังให้ผมดูแลคุณ ผมจะทำให้เขาผิดหวังได้ยังไง! มู่ชิงครับถ้าคุณให้โอกาสผมสักครั้ง ผมหลิ่วอวี่เจ๋อขอรับรองเลยว่าจะรักคุณคนเดียวไปตลอดชีวิต ผมจะทำให้คุณกลายเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกใบนี้เลย”

หลิ่วอวี่เจ๋อสารภาพรักไปต่างๆ นานาทว่าปลายสายก็ยังไม่ตอบอะไร

แต่ถึงแม้ซูมู่ชิงจะไม่บอกว่ายินดีค่ะ หรืออะไรทำนองนั้นแต่หญิงสาวก็ไม่ได้บอกว่าไม่ยินยอมเหมือนกัน

สำหรับผู้หญิงแล้วการไม่พูดก็เท่ากับเป็นการยอมรับกลายๆ ไปแล้ว!

หลิ่วอวี่เจ๋อเองก็ลิงโลด “มู่ชิงครับ ผมรู้ว่าพี่เย่เฉินเขายังอยู่ข้างๆ คุณ คุรเลยไม่กล้าพูดอะไรมาก อีกอย่างคุณก็ยังไม่ได้หย่ากัน แต่ว่าคุณยอมฟังผมสารภาพรักจนจบแล้วไม่ได้ปฏิเสธผม ผมก็ซาบซึ้งใจใมากแล้ว! พรุ่งนี้เราจะได้เจอกันแล้วนะครับ ตอนนี้ดึกมากแล้ว คุณพักผ่อนเถอะครับ”

ตอนนี้ซวงเอ๋อร์จึงส่งเสียงอืออารับคำ

ได้ยินเสียงซวงเอ๋อร์ หลิ่วอวี่เจ๋อไพล่คิดไปว่าคนพูดคือซูมู่ชิง เขาจับโทรศัพท์หลับตาพริ้มแล้วจินตนาการ “เสียงอ่อนหวานจังเลย… ซูมู่ชิงจะต้องยอมรับเราแน่ๆ! ได้ยินมาตั้งานว่าซูมู่ชิงเป็นเหมือนองค์หญิงน้อยๆ ที่แสนเอาแต่ใจของเมืองหลวง ถ้าหล่อไม่ชอบผู้ชายคนไหน ต่อให้เขาสูงส่งมาจากไหน หล่อนจะแฏิเสธอย่างไม่ไว้หน้าใคร แต่ว่าเมื่อครู่หล่อนไม่ได้ปฏิเสธเรา! ฮ่าๆ ซูมู่ชิงจะต้องกลายเป็นผู้หญิงของเราในเร็วๆ นี้แหละ!”

……

ตกดึกหลิ่วอวี่เจ๋อพาคนอีกสองคนมาที่เรือนสี่ประสานของเย่เฉินและซูมู่ชิง

เย่เฉิน ซูมู่ชิงและหวังเอ้อร์เชอต่างก็นั่งรออยู่ในห้องนานมากแล้ว

หลิ่วอวี่เจ๋อพาฟางเชาและผุ้หญิงวัยแรกรุ่นอีกคนเดินเข้ามา

“พี่เย่เฉิน! มู่ชิง…”

หลิ่วอวี่เจ๋อทักทายเย่เฉินกับซูมู่ชิงอย่างตื่นเต้น โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าวันนี้จะเป็นวันตายของเขา!

หลิ่วอวี่เจ๋อรู้สึกว่าด้วยนิสัยของเย่เฉินจะต้องซ้อมฟางเชากับสาวน้อยคนนั้นแน่ ถึงขนาดที่ว่าอาจจะตัดมือตัดเท้าด้วยซ้ำไป

เลยอยากจะวางท่าเป็นสุภาพบุรุษพาซูมู่ชิงออกไปด้านนอก

แต่ใครจะรู้…

เพี้ยะ!

ซูมู่ชิงฟาดฝ่ามือใส่หน้าหลิ่วอวี่เจ๋อ “ฉันคือภรรยาของเย่เฉินนะ คุณจะมาแตะต้องตัวฉันได้ตามอำเภอใจเหรอ! แล้วคุณเรียกฉันว่ามู่ชิงตรงๆ ได้ด้วยเหรอ?”

และฝนตอนนี้เองซูมู่ชิงเองก็รู้แล้วว่าหลิ่วอวี่เจ๋อคือคนที่ทำร้ายเย่เฉินดังนั้นจึงไม่เกรงใจเขาอีก

หลิ่วอวี่เจ๋อเอามือกุมหน้า ริ้วความสงสัยพาดผ่านใบหน้า “มู่ชิง เมื่อคืนเราคุยกันถูกคอจะตายไป ทำไมวันนี้คุณถึงได้…”

ซูมู่ชิงกล่าว “หลิ่วอวี่เจ๋อฟังฉันให้ดีๆ นะคะ ฉันไม่เคยคุยกับคุณ คนที่คุยกับคุณเมื่อวานในวีแชทคือสาวใช้ของฉันค่ะ!”

“อะไรนะ?”

หลิ่วอวี่เจ๋อตกใจ ในตอนนั้นเขาหันมองเย่เฉินอีกครั้งแล้วจึงเห็นเพลิงโทสะลุกโชนในแววตาเขา อีกฝ่ายค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้าๆ!

ทันใดนั้นเองหลิ่วอวี่เจ๋อก็ขนลุกไปทั้งตัว!

เขาย้อนนึกถึงประโยคที่เย่เฉินพูดเมื่อครู่!

หลิ่วอวี่เจ๋อหวาดกลัวจับใจ “ไม่สิ! นายรู้ได้ยังไงว่าคนที่ยืนข้างฟางเชาเป็นผู้หญิงเหรอ? เย่เฉิน นายไม่ได้ตาบอด!”