เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 472

ตอนที่ 472 จัดการหลิ่วอวี่เจ๋อ!

หลิ่วอวี่เจ๋อเพิ่งจะสังเกตได้ว่าที่จริงแล้วเย่เฉินไม่ได้ตาบอด!

เพลิงโทสะลุกโชนในแววตาของเย่เฉิน เพลิงอารมณ์ในดวงตาของเขานั้นลุกโชนราวไม่มีวันมอดดับ แค่ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตาบอดอย่างแน่นอน!

พอคิดว่าหลิ่วอวี่เจ๋อวางยาทำร้ายตัวเอง แล้วยังโกหกทำใสซื่อ เรียกตนเองว่าพี่ แถมยังคิดจะลากซูมู่ชิงไปไหนต่อไหน

ก่อนนี้เย่เฉินเคยให้ทางรอดหลิ่วอวี่เจ๋อ แต่วันนี้เขาจะไม่ได้โอกาสนั้นอีกแล้ว!

โครม!

เย่เฉินปล่อยหมัดใส่ดวงตาอีกข้างของหลิ่วอวี่เจ๋อ!

“โอ้ย!”

หลิ่วอวี่เจ๋อกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มือสองข้างกุมดวงตาเอาไว้ เย่เฉินลงมือหนักมากทีเดียว เชื่อว่าอีกเดี๋ยวจะต้องบวมแน่

เย่เฉินกล่าวอย่างฉุนเฉียว “หลิ่วอวี่เจ๋อ แกอยากให้ฉันตาบอด! แกอยากล้างแค้นฉันนี่อยากจะแย่งเมียฉันไปไม่ใช่เหรอ แต่ก็นะฉันจะบอกแกให้ ซูมู่ชิงไม่ใช่หวังเจียเหยา อย่าว่าแต่แกล้งตาบอดเลย ต่อให้ตาบอดจริงๆ แกก้ไม่มีทางแย่งหล่อนไปจากฉันได้หรอก!”

ซูมู่ชิงมองสามีอย่างตื้นตันใจ เขาพูดถึงหล่อนแบบนี้ ในขณะที่พูดถึงอดีตภรรยาอีกแบบ ทำให้หญิงสาวมีความสุขมาก

นี่แปลว่าในใจเย่เฉิน ซูมู่ชิงไม่ได้เป็นคนไร้หัวใจอย่างหวังเจียเหยา ที่พอเห็นคนอื่นดีกับหล่อน มีเงิน ก็จะไปกับคนอื่น แล้วทอดทิ้งสามีตัวเอง

หลิ่วอวี่เจ๋อหวาดกลัวจับใจรีบร้อนอธิบาย “พี่เย่เฉินครับ พี่เข้าใจผิดแล้วล่ะครับ ผมไม่ได้ทำร้ายพี่นะครับ ฟางเชาทำต่างงหาก!”

ฟางเชาเองก็พูดขึ้น “พ่อแกสิ! แกเป็นคนทำชัดๆ นายเป็นคนยอมรับเองกับปากตอนอยู่กรุงเทพเมื่อคืนวาน นายเป็นคนวางยาเย่เฉิน ผู้หญิงคนนี้ ยานี่อีก นายเป็นคนหามาเองทั้งนั้น ฉันไม่ได้รู้จักแม่นี่ด้วยซ้ำ!”

หอลเอามือกุมหน้า แล้วชี้ฟางเชาพลางโวยวาย “ฟางเชา! แกกล้าทรยศฉัน! แกบ้าไปแล้วเหรอ? เราเป็นพี่น้องกันนะ มีสายเลือดเดียวกัน! แกออกตัวแทนหมอนี่แต่ไม่ช่วยฉันเนี่ยนะ! แกลืมไปแล้วเหรอว่าตอนนั้นเขาทำอะไรกับแกไว้บ้าง? ตอนนี้แกเป็นผู้หญิงก็ไม่ใช่ผู้ชายก็ไม่เชิงก็เพราะเขาทั้งนั้น!”

ฟางเชากอดอดแล้วแค่นเสียง “อย่ามานับญาติกับฉันไปเรื่อยนะ นายเคยเห็นฉันเป็นญาตินายตั้งแต่เมื่อไหร่? ที่บ้านฉันล้มละลาน แต่คนตระกูลหลิ่วไม่มีใครอยากจะยื่นมือเข้ามาช่วยด้วยซ้ำ! ถ้าไม่ใช่เพราะนายชอบหวังเจียเหยา อยากนอนกับหล่อน นายจะยอมร่วมมือกันฉันหรือไง? ที่ฉันกลายเป็นแบบทุกวันนี้ก็เพราะนายทั้งนั้น!”

“แก…” หลิ่วอวี่เจ๋อหัวเสีย

เรื่องดำเนินมาถึงตรงนี้ หลิ่วอวี่เจ๋อรู้แก่ใจว่าหลักฐานทั้งหมดมากองอยู่ตรงหน้านี้แล้ว บวกกันที่เย่เฉินขุดหลุมรอให้ตนเองกระโดดลงมานานแล้ว ต่อให้เขาอธิบายไปเท่าไหร่ก็ไร้ประโยชน์!

หลิ่วอวี่เจ๋อถอยกรูดไปติดที่มุมห้อง สบตาที่เหมือนจะฆ่าคนได้อยู่รอมร่อของเย่เฉินแล้วกล่าวเสียงสั่น

“เย่…เย่เฉิน ฉันมาที่นี่วันนี้พี่ชายฉัน เพื่อนฉันรู้กันหมด นายอย่าทำอะไรโง่ๆ นะ ถ้านายสงสัยฉันก้ไปแจ้งความดำเนินการตามกฎหมายสิ ถ้านายกล้าทำกับฉันเหมือนที่ทำกับฟางเชา ตระกูลหลิ่วของฉันไม่มีทางปล่อยนายแน่!”

หลิ่วอวี่เจ๋อกลัวว่าเย่เฉินจะจับตนเองตอนเหมือนที่ทำกับฟางเชา!

เย่เฉินกล่าว “วันนี้ซีกวาไม่อยู่ที่นี่ คุณไม่ได้เป็นเหมือนฟางเชาหรอก”

ตั้งแต่ที่ซีกวาโดนเย่เฉินส่งไปตามฉินหงเหยียน จนวันนี้ยังไม่กลับมา จนตอนนี้สิบกว่าชั่วโมงก็ยังไม่มีวี่แววอะไรด้วยซ้ำ

“หลิ่วอวี่เจ๋อ ผมให้โอกาสคุณครั้งหนึ่ง แต่คุณไม่เห็นค่าเอง อย่างน้อยฟางเชาก็ยังมีชีวิตอยู่อย่างแข็งแรง แต่นายไม่มีทางจะได้รับโอกาสแบบนี้อีก”

ได้ยินคำพูดเย่เฉิน หลิ่วอวี่เจ๋อตกใจจนหน้าซีดเผือด “นายจะทำอะไร! นายจะฆ่าคนตายเหรอ! นายอย่าทำอะไรเหลวไหล! ตระกูลหลิ่วเราเองก็เป็นตระกูลใหญ่ ถ้าตอนนี้ฉันเกิดเป็นอะไรที่ตระกูลซู ตระกูลซูไม่รอดแน่!”

ตอนนี้หลิ่วอวี่เจ๋อจึงหันมากล่าวกับเย่เฉิน “ที่รัก ไม่งั้นให้คุณปู่ฉันจัดการดีไหมคะ”

แน่นอนว่าเย่เฉินจะต้องมีวิธีเป็นล้านจัดการหลิ่วอวี่เจ๋อ อย่างเช่นซ้อมจนตาย หรือไม่ก็จับเขาโยนทิ้งในมหาสมุทร หรือเอาไปโยนในที่ๆ ไม่มีคนหรือไม่ก็ไปโยนที่แอฟริกา