เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 493

ตอนที่ 493 ปล่อยให้หวังเจียเหยาอยู่ต่อ!

หวังเจียเหยาสะอึกสะอื้นคุกเข่าอ้อนวอนเสียงเศร้า “คุณปู่คะ หนูเป็นหลานสะใภ้ที่คุณปู่เลือกด้วยตัวเอง คุณปู่ชอบหนูมากถึงได้เลือกหนูจากคนในตระกูลเยอะแยะขนาดนั้น ขอโทษด้วยนะคะคุณปู่ที่หนูทำให้คุณปู่ผิดหวัง! คุณปู่ช่วยให้โอกาสหนูอีกครั้งนะคะ หนูจะรักเย่เฉินแค่คนเดียวหนูสาบานเลยค่ะ!”

หวังเจียเหยาไม่ใช่คนโง่หล่อนย้อนคิดอย่างละเอียดแล้วว่าตระกูลใหญ่อย่างตระกูลเย่ จะเลือกสะใภ้เข้าตระกูลแต่ละทีจะต้องเลือกสรรเป็นอย่างดี

อันที่จริงตอนเลือกหล่อนในครั้งแรกก็เปลืองแรงไปไม่น้อย

เย่ฉงไห่มองหวังเจียเหยา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอหล่อนตัวเป็นๆ เมื่อก่อนนี้เห็นแต่รูปภาพ ฝ่ายสูงวัยกว่าก็พบว่าหญิงสาวตรงหน้าสวยกว่าในรูปภาพมากนัก!

ต่อให้หวังเจียเหยามีลูกแล้ว แต่เรือนร่างก็ยังไร้ที่ติ

เย่ฉงไห่กล่าว “แม่หนู เธอเข้าใจผิดแล้วล่ะ คนที่เลือกเธอเป็นภรรยาเย่เฉินไม่ใช่ฉันหรอกนะ แต่เป็นเย่เซวียนพี่ชายคนที่สองของเย่เฉิน”

หวังเจียเหยาชะงักหล่อนคิดไปเองว่าอีกฝ่ายเป็นคนเลือกตนเอง

หวังเจียเหยารีบกล่าว “พี่รองตาถึงจริงๆ ได้ยินมาว่าพี่รองเองก็เป็นคนเลือกซูมู่ชิง หนูกับซูมู่ชิงเก่งเหมือนกัน ผู้หญิงที่พี่รองเลือกไม่มีทางเป็นคนไม่ดีแน่!”

ซูมู่ชิง “…”

ซูมู่ชิงคิดไม่ถึงว่าหวังเจียเหยาจะเอาชื่อตนเองไปชมตัวเอง

จู่ๆ เย่เทียนก็แค่นเสียง “หวังเจียเหยา เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ ในหัวเมืองที่ไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้น ก็แค่หน้าตาสวยกว่าคนอื่นแค่นิดหน่อย แต่เธอไม่คู่ควรกับคนตระกูลเย่ด้วยซ้ำไป! พวกเธอทั้งบ้านทำบุญมาตั้งแต่ชาติปางก่อนนะถึงได้น้องขายฉันแต่งเข้าบ้านเธอ! ส่วนเธอเนี่ยกลับไม่รู้จักเห็นคุณค่า สามปีที่ผ่านมานี้ทรมานทรกรรมเขายังพอทน แต่เธิกลับทรยศเขาอีก! สวมเขาให้น้องชายฉันอีก! เธอทำร้ายน้องชายฉันแบบนี้ เหยียดหยามพวกเราแต่ยังกล้ามาเหยียบบ้านเรา! คุณปู่ครับ คุณปู่ต้องช่วยน้องสามนะครับ ต้องลงโทษผู้หญิงชั่วคนนี้ให้หนักๆ เลยนะครับ!”

เย่เทียนโวยวายต้องการเอาคืนแทนน้องชายตัวเอง ส่วนเย่ฉงไห่นั้นกลับขมวดคิ้วมุ่น ถึงแม้ว่าเขาจะเกลียดหวังเจียเหยาเหมือนกกัน แต่เป้าหมายที่ส่งเย่เฉินไปก็เพื่อให้เย่เฉินได้ทดสอบจิตใจตนเอง

ที่จริงแล้วเย่ฉงไห่ก็เคยคิดผลลัพธ์แบบนี้มาก่อน

เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงว่าตอนนั้นเย่เฉินจะรักหวังเจียเหยาอย่างลึกล้ำจนเกิดเป็นแผลใจ

เย่ฉงไห่หันมองเย่เฉินแล้วกล่าวถาม “เฉินเอ๋อร์ เธออยากให้เราลงโทษหวังเจียเหยายังไง หลานถึงจะสบายใจ บอกมาได้เลย”

เย่เฉินปรายตามองหวังเจียเหยาที่กำลังคุกเข่าลงบนพื้น อย่างไรเสียก็เคยเป็นสามีภรรยากันมาถึงสามปี เขาไม่อยากจะทำอะไรรุนแรง

ถ้าหากว่าเขาลงโทษหล่อนจริงๆ ตอนนั้นที่ได้ยินคลิปเสียงตอนเปิดห้องของหล่อนกับฟางเชา หรือไม่ก็หลังจากที่รู้ผล DNA ก็คงจะทำร้ายหวังเจียเหยาไปแล้ว

ที่จริงแล้วผู้ชายที่ฆ่าภรรยาตนเองตายเพราะแบบนี้มีไม่น้อย เย่เฉินไม่อยากจะกลายเป็นฆาตกรเพียงเพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้

ไม่รักแล้วก็เลิกกันไปก็พอ

เย่เฉินหันมองเย่ฉงไห่ “ผมแล้วแต่คุณปู่ครับ”

เย่ฉงไห่อจะมองออกว่าเย่เฉินคงจะเคยลงโทษหวังเจียเหยาในสิ่งที่หล่อนสมควรได้รับแล้ว ไม่มีอะไรอยากจะล้างแค้นหล่อนอีก

เย่ฉงไห่กล่าว “เธอทรยศหลานชายฉันเพราะเขาไม่มีเงิน การลงโทษที่ดีที่สุดของเธอในตอนนี้ก็คือความเสียใจ เธอจะต้องใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ความรู้สึกเสียใจทีหลัง ไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต หวังเจียเหยา เธอทิ้งลูกไว้แล้วไปเถอะ”

หวังเจียเหยารีบร้อนคร่ำครวญอ้อนวอน “ไม่เอาค่ะ! ไม่เอาค่ะ! คุณปู่ อย่าไล่หนูไปเลย คุณปู่ลงโทษหนูได้ จะลงโทษยังไงก็ได้ แต่อย่าไล่หนูไป อย่าแยกหนูกับลูก ได้โปรดเถอะนะคะ”

ตอนหวังเจียเหยาพูดหล่อนก็ใช้มือขวาอุ้มเด็ก ทันใดนั้นเองก็ใช้มือหยิกลูกน้อย แล้วเด็กน้อยก็ร้องจ้าขึ้นมา

หวังเจียเหยารีบร้อนปลอบลูกน้อย โดยโยกตัวเด็กน้อยไปมา “ลูกรักอย่าร้องนะจ๊ะ คุณปู่พูดเล่นเอง คุณปู่ไม่แยกเราสองแม่ลูกหรอกจ้ะ แม่ไม่ไปไหนหรอกนะ แม่จะช่วยพ่อเลี้ยงลูกจนโตเอง”