เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 494

ตอนที่ 494 แม่ยายมาถึง!

“ให้หวังเจียเหยาอยู่กับเย่เฉินเหรอ?”

เย่ฉงไห่ขมวดคิ้ว “หวังเจียเหยาเหมาะสมจะฝึกฝนสภาวะจิตใจของเสี่ยวเฉินที่สุดก็จริง เพราะเขาเองก็ไม่ได้ถือว่าประสบควาทสำเร็จจนเกินไปนักกับการทดสอบครั้งนี้ แต่ว่าแม่นี่ทำร้ายจิตใจเสี่ยวเฉินมากเกินไป ถ้าให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน ออกจะทรมานใจเขาไปหน่อยหรือเปล่า?”

เย่เทียนกล่าวว่า “คุณปู่ครับ มีแค่การฝึกฝนที่คนธรรมดารับไม่ได้เท่านั้นครับถึงจะสามารถสร้างจิตใจที่แข็งแกร่งเกินคนธรรมดาได้ ตั้งแต่เล็กจนโตคุณปู่สั่งสอนพวกเรามาตลอดให้มีความกล้าจะเผชิญหน้ากัยเรื่องที่คนธรรมดาไม่กล้าต่อสู้ ผม น้องรองและน้องสามได้เรียนรู้ อบรมต่างๆ นานาตั้งแต่เด็ก พอโตก็ได้ไปทดสอบเรื่องต่างๆ ทั่วโลก เลยไม่ได้สนิทสนมกับพ่อแม่ เดิมทีผมอิจฉาเด็กธรรมดาที่ได้อยู่กับพ่อแม่ตัวเองทุกวัน ต่อมาหลังจากที่ผมรู้ความลับของตระกูลผมถึงได้เข้าใจในความลำบากของคุณปู่ คุณปู่ครับ เราจะต้องทำใจแข็งนะครับเพื่อให้น้องสามได้กลายเป็นคนสืบทอดที่โดดเด่นและมีวุฒิภาวะ เพื่อที่เขาจะได้รับหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ในอนาคต!”

เย่ฉงไห่ถอนหายใจเหมือนว่าเขาเองก็ไม่มีเหตุผลจะเถียงหลานชาย

“เรื่องนี้เราพักไว้ก่อน ขอปู่คิดดีๆ”

“ครับคุณปู่”

……

ในตอนนั้นเย่เฉินกับซูมู่ชิงกำลังจับมือกันกลับมาที่บริเวณสวนเพื่อชมผลไม้นานาพรรณอีกครั้ง

ในระหว่างที่เย่เฉินกำลังชมวิวผลไม้ต่างๆ อยู่นั้นก็กล่าวขึ้นว่า “ที่รัก หวังเจียเหยาตอนนี้เองก็อยู่ในปราสาทเหมือนกัน คุณจะกังวลไหม?”

ซูมู่ชิงส่ายหน้า “ไม่นะคะ ฉันรู้ว่าคุณไม่รักหล่อนแล้ว ไม่กังวลหรอกค่ะว่าคุณจะแอบไปนัดพบกัน คิกคิก”

เย่เฉินกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ผมไม่ยอมทำเรื่องประเภทนั้นกับหล่อนหรอก ที่รักครับ ต่อไปคุณมีเสื้อผ้าที่สกปรก หรือว่ามีอะไรก็สั่งหล่อนทำเลยนะครับ หล่อนอยากจะเอาชนะคุณ ด้วยความเข้าใจที่ผมมีในตัวหล่อนเนี่ย ถ้าคุณพยายามยั่วโมโหหล่อนเดี๋ยวก็โมโหแล้วยอมแพ้ไปเอง”

ซูมู่ชิงสางผม แล้วก้มหน้าเพื่อลอดกิ่งไม้ที่ห้อยลงมาแล้วกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะคะอีกอย่างฉันก็คิดว่าหล่อนออกจะรักคุณ เดิมทีหล่อนยังเกาะซูมู่หลินอยู่เลย แม่ฉันเองก็ชอบหล่อนมาก ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานหล่อนน่าจะได้รับการยอมรับจากที่บ้านของฉัน ได้เป็นภรรยาของซูมู่หลิน พูดตามจริงนะคะสำหรับคนแบบหล่อนแล้วทั้งฐานะทางบ้านและหน้าตาทางสังคมของพวกเราเนี่ยก็มีอยู่ไม่น้อย ถ้าหล่อนเป็นพวกหลงใหลไปกับของนอกกายแล้วเนี่ย หล่อนไม่จำเป็นต้องถ่อมาหาคุณ แล้วเสี่ยงจะเสียซูมู่หลินไป ต้องยอมรับว่าหล่อนก็น่าจะชอบคุณมากทีเดียว”

เย่เฉินนึกถึงตอนที่งานคอนเสิร์ตในครั้งนั้น ที่หวังเจียเหยาเดินตามออกมาคุยกับตนเอง

เย่เฉินกล่าวว่า “หล่อนรักในเงินทองจริงๆ แต่ก็ชอบผมมากจริงๆ เหมือนกัน ที่หล่อนรีบร่อนมาที่อังกฤษโดยไม่คิดหน้าคิดหลังเป็นเพราะคุณได้ครอบครองในสิ่งที่หล่อนคิดว่าเดิมเป็นสิ่งที่หล่อนควรจะมี หล่อนไม่อยากยอมแพ้”

ซูมู่ชิงพยักหน้ารับ แล้วจู่ๆ ในตอนนี้เองโทรศัพท์ของหล่อนก็ดังขึ้น

ทันทีที่หยิบโทรศัพท์มาดูก็พบว่าคนโทรมาคือมารดาของหล่อนจางเชี่ยนจือ

“ฮัลโหล ค่ะแม่”

จางเชี่ยนจือ “ลูกรัก ลูกอยู่ที่ไหน? อยู่กับเย่เฉินหรือเปล่า?”

ซูมู่ชิงกล่าว “ค่ะ หนูกับเย่เฉินกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนที่บ้านเขาค่ะ”

จางเชี่ยนจือกล่าว “อ้อ จ้ะๆ เอ่อ ลูกช่วยบอกเย่เฉินเขาทีว่าให้เขาช่วยส่งรถม้าทองคำอะไรนั่นมารับแม่กับน้าๆ ของลูกที”