เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 494

ตอนที่ 494 แม่ยายมาถึง!

“ให้หวังเจียเหยาอยู่กับเย่เฉินเหรอ?”

เย่ฉงไห่ขมวดคิ้ว “หวังเจียเหยาเหมาะสมจะฝึกฝนสภาวะจิตใจของเสี่ยวเฉินที่สุดก็จริง เพราะเขาเองก็ไม่ได้ถือว่าประสบควาทสำเร็จจนเกินไปนักกับการทดสอบครั้งนี้ แต่ว่าแม่นี่ทำร้ายจิตใจเสี่ยวเฉินมากเกินไป ถ้าให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน ออกจะทรมานใจเขาไปหน่อยหรือเปล่า?”

เย่เทียนกล่าวว่า “คุณปู่ครับ มีแค่การฝึกฝนที่คนธรรมดารับไม่ได้เท่านั้นครับถึงจะสามารถสร้างจิตใจที่แข็งแกร่งเกินคนธรรมดาได้ ตั้งแต่เล็กจนโตคุณปู่สั่งสอนพวกเรามาตลอดให้มีความกล้าจะเผชิญหน้ากัยเรื่องที่คนธรรมดาไม่กล้าต่อสู้ ผม น้องรองและน้องสามได้เรียนรู้ อบรมต่างๆ นานาตั้งแต่เด็ก พอโตก็ได้ไปทดสอบเรื่องต่างๆ ทั่วโลก เลยไม่ได้สนิทสนมกับพ่อแม่ เดิมทีผมอิจฉาเด็กธรรมดาที่ได้อยู่กับพ่อแม่ตัวเองทุกวัน ต่อมาหลังจากที่ผมรู้ความลับของตระกูลผมถึงได้เข้าใจในความลำบากของคุณปู่ คุณปู่ครับ เราจะต้องทำใจแข็งนะครับเพื่อให้น้องสามได้กลายเป็นคนสืบทอดที่โดดเด่นและมีวุฒิภาวะ เพื่อที่เขาจะได้รับหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ในอนาคต!”

เย่ฉงไห่ถอนหายใจเหมือนว่าเขาเองก็ไม่มีเหตุผลจะเถียงหลานชาย

“เรื่องนี้เราพักไว้ก่อน ขอปู่คิดดีๆ”

“ครับคุณปู่”

……

ในตอนนั้นเย่เฉินกับซูมู่ชิงกำลังจับมือกันกลับมาที่บริเวณสวนเพื่อชมผลไม้นานาพรรณอีกครั้ง

ในระหว่างที่เย่เฉินกำลังชมวิวผลไม้ต่างๆ อยู่นั้นก็กล่าวขึ้นว่า “ที่รัก หวังเจียเหยาตอนนี้เองก็อยู่ในปราสาทเหมือนกัน คุณจะกังวลไหม?”

ซูมู่ชิงส่ายหน้า “ไม่นะคะ ฉันรู้ว่าคุณไม่รักหล่อนแล้ว ไม่กังวลหรอกค่ะว่าคุณจะแอบไปนัดพบกัน คิกคิก”

เย่เฉินกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ผมไม่ยอมทำเรื่องประเภทนั้นกับหล่อนหรอก ที่รักครับ ต่อไปคุณมีเสื้อผ้าที่สกปรก หรือว่ามีอะไรก็สั่งหล่อนทำเลยนะครับ หล่อนอยากจะเอาชนะคุณ ด้วยความเข้าใจที่ผมมีในตัวหล่อนเนี่ย ถ้าคุณพยายามยั่วโมโหหล่อนเดี๋ยวก็โมโหแล้วยอมแพ้ไปเอง”

ซูมู่ชิงสางผม แล้วก้มหน้าเพื่อลอดกิ่งไม้ที่ห้อยลงมาแล้วกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะคะอีกอย่างฉันก็คิดว่าหล่อนออกจะรักคุณ เดิมทีหล่อนยังเกาะซูมู่หลินอยู่เลย แม่ฉันเองก็ชอบหล่อนมาก ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานหล่อนน่าจะได้รับการยอมรับจากที่บ้านของฉัน ได้เป็นภรรยาของซูมู่หลิน พูดตามจริงนะคะสำหรับคนแบบหล่อนแล้วทั้งฐานะทางบ้านและหน้าตาทางสังคมของพวกเราเนี่ยก็มีอยู่ไม่น้อย ถ้าหล่อนเป็นพวกหลงใหลไปกับของนอกกายแล้วเนี่ย หล่อนไม่จำเป็นต้องถ่อมาหาคุณ แล้วเสี่ยงจะเสียซูมู่หลินไป ต้องยอมรับว่าหล่อนก็น่าจะชอบคุณมากทีเดียว”

เย่เฉินนึกถึงตอนที่งานคอนเสิร์ตในครั้งนั้น ที่หวังเจียเหยาเดินตามออกมาคุยกับตนเอง

เย่เฉินกล่าวว่า “หล่อนรักในเงินทองจริงๆ แต่ก็ชอบผมมากจริงๆ เหมือนกัน ที่หล่อนรีบร่อนมาที่อังกฤษโดยไม่คิดหน้าคิดหลังเป็นเพราะคุณได้ครอบครองในสิ่งที่หล่อนคิดว่าเดิมเป็นสิ่งที่หล่อนควรจะมี หล่อนไม่อยากยอมแพ้”

ซูมู่ชิงพยักหน้ารับ แล้วจู่ๆ ในตอนนี้เองโทรศัพท์ของหล่อนก็ดังขึ้น

ทันทีที่หยิบโทรศัพท์มาดูก็พบว่าคนโทรมาคือมารดาของหล่อนจางเชี่ยนจือ

“ฮัลโหล ค่ะแม่”

จางเชี่ยนจือ “ลูกรัก ลูกอยู่ที่ไหน? อยู่กับเย่เฉินหรือเปล่า?”

ซูมู่ชิงกล่าว “ค่ะ หนูกับเย่เฉินกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนที่บ้านเขาค่ะ”

จางเชี่ยนจือกล่าว “อ้อ จ้ะๆ เอ่อ ลูกช่วยบอกเย่เฉินเขาทีว่าให้เขาช่วยส่งรถม้าทองคำอะไรนั่นมารับแม่กับน้าๆ ของลูกที”

“พวกเราเหรอ?” เย่เฉินสับสน หรือว่าแม่ยายของเขาไม่ได้มาคนเดียว?

หรือซูมู่หลินตามมาด้วย

อีกฝ่ายรีบตอบ “อ้อ ก็น้าๆ ทั้งนั้น ตัวพวกหล่อนค่อนข้างอ้วนนะ รถม้านั่งได้กี่คนเหรอ? แม่ว่าคันเดียวไม่พอนะ ไม่งั้นเธอลองไปถามขอยืมรถท้าของควีนมาสิ เรานั่งรถม้าทองคำกันจะต้องสุดยอดไปเลย!”

เย่เฉินก็เริ่มชักจะโกรธเหมือนกัน “แม่ครับ รถม้าของควีนท่านนอกจากเชื้อพระวงศ์แล้ว มีแต่คนใหญ่คนโตของแต่ละประเทศนะครับจะมีสิทธิ์ได้นั่ง ส่วนรถม้าของตระกูลเย่เราผมก็พอจะฝืนๆ นับแม่เป็นคนในครอบครัวเลยได้ยิมให้แม่นั่ง แต่ขาไพ่เนี่ย พวกนั้นไม่มีสิทธิ์นั่งรถม้าของตระกูลเราหรอกนะครับ!”

รถม้าสองคันล้วนแต่ถูกสร้างที่ออสเตรเลีย ไม่ว่าจะความสง่างามหรือธรรมเนียมปฎิบัติจึงเหมือนกัน

ล้วนแต่ต้องเป็นคนยิ่งใหญ่ถึงจะมีสิทธิ์ได้นั่ง

จางเชี่ยนจือไม่เข้าใจรู้สึกในเมื่อของตระกูลเย่ก็น่าจะให้ใครนั่งก็ได้ไพล่คิดไปว่าอีกฝ่ายใจแคบ

“เย่เฉินก็แค่รถม้าคันเดียวของตระกูลไม่ใช่หรือไง? น้าๆ พวกนั้นหล่อนมีอำนาจมีอิทธิพลในประเทศเรามากนะ ทำไมพวกหล่อนถึงนั่งไม่ได้!”

เย่เฉินกล่าว “แม่ครับ แม่ไม่ได้เข้าใจความหมายของรถม้าคันนี้เลย แม่รู้ไหมครับว่าถ้ารถม้าถูกขับออกไปแล้วจะต้องมีนายทหารหรือตำรวจออกไปอารักขากี่คนครับ? ขาไพ่แม่เป็นแค่คนธรรมดา แล้วจะให้ที่นี่วุ่นวายเพราะพวกหล่อนหรอกครับ แล้วจะให้ผมแจ้งทางราชวงศ์ยังไง? สรุปเลยคือรถม้าคงจะไม่ได้แต่ถ้าแม่ยอม ผมจะขับเบนท์ลี่ย์ไปรับ”

จางเชี่ยนจือแหวใส่ “ใครอยากจะนั่งเบนท์ลี่ย์ของแกกัน! ตระกูลเราก็มีเยอะแยะ! ไอ้เขยขยะนี่ ตอนอยู่เมืองหลวงก็กินก็ใช้ของที่บ้านจะกินจะนอนจะไปไหนมาไหนก็เกาะลูกสาวฉัน ฉันยังไม่ว่าอะไรเลย พอมาถึงบ้านแกขอให้รถม้าหน่อยก็ไม่ได้? แกจะให้ฉันบอกพวกน้าๆเขาว่ายังไง! ไอ้เด็กบ้า ฉันไม่ไปบ้านแกแล้ว แกไม่ต้องมารับฉันเลยนะ!”