เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 532

ตอนที่ 532 โทสะ!

หลังจากที่หญิงสาวโด่งดังเพราะออกรายการแล้วก็เป็นดาราที่เด็กๆ ทั้งชายและหญิงชื่นชม!

ถึงแม้ว่าหล่อนจะไม่ได้มีความสามารถอะไรที่โดดเด่นกว่าคนอื่นๆ แต่ลำพังแค่เรือนร่างและหน้าตาของหล่อนก็ทำให้หล่อนมีแฟนคลับและมีคนสนใจมากกว่าดาราหญิงคนอื่นๆ

ในการโหวตดาราหญิงประจำปี หล่อนเอาชนะดาราหญิงในประเทศที่หน้าตาสะสวยเป็นขโยง ทั้งที่เป็นดาราหน้าใหม่!

เสน่ห์ของหล่อนมากมายขนาดไหน เรือนร่างของหล่อนเย้ายวนคนอื่นได้ถึงขั้นไหน?

หลังจากที่หล่อนดังแล้ว จดหมายทนายของหล่อนก็มีจำนวนมากมาย!

ผู้ชายที่ตามจีบหล่อนมีมากมายเป็นพะเรอเกวียน ในเว็บเพจต่างๆ มีคนจำนวนมากใช้เทคโนโลยีตัดต่อภาพ สร้างภาพตัดต่อและคลิปวีดีโอที่ไม่น่าชมนักของหวังเจินอวี่

ไหนจะยังมีนิยายที่ใช้ภาพของหล่อนเป็นรูปภาพตัวละครตามเน็ตก็มาก

เพียงระยะเวลาสั้นๆ แค่หนึ่งเดือน ต้นสังกัดของหวังเจินอวี่ก็ไปแจ้งความมาไม่ต่ำว่า 13 ครั้ง!

ก็มิน่า ลีมินจีที่เป็นเศรษฐีที่ร่ำรวยไม่ว่าต้องการผู้หญิงแบบไหนในเกาหลีก็ได้ พอเห็นหญิงสาวยังใจเต้นระส่ำ

ในระหว่างที่ลีมินจำลังกระหยิ่มยิ้มย่องนั้นเอง วินาทีแรกที่ผลักประตูบานนั้น โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมาในทันที

ลีมินจีหยุดการกระทำทั้งหมด แล้วหกรับสาย “มีอะไร? จัดการเรื่องที่โรงพยาบาลเรียบร้อยแล้วหรือยัง? เรื่องเล็กแบบนี้บอกนายแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องรายงานฉันหรอกน่ะ”

ลีมินจียังไพล่คิดว่าอีกฝ่ายโทรมาเพราะเรื่องที่ยิงหมอตายที่โรงพยาบาล TL

ในความเป็นจริงแล้ว ลีมินจีไม่ได้ฆ่าคนเป็นครั้งแรกดังนั้นถึงได้ไม่หวาดกลัวอะไร

แต่ใครจะรู้เสียงปลายสายจะลนลานหวาดกลัว “ท่านประธานครับ มีคนปล้นธนาคารเรา!”

หลังตจากที่ลีมินโฮได้ยิน กลับไม่มีท่าทีตกใจแต่เขากลับหัวเราะร่วน “อะไรนะ? ปล้นธนาคารเหรอ? ฮ่าๆ ไอ้โง่อยากตายคนไหนกล้ามาปล้นธนาคารฉันเหรอ? ฮ่าๆ เรื่องเล็กๆ แบบนี้แจ้งตำรวจไปก็พอ ให้ตำรวจมาจับไอ้โง่ที่ปล้นธนาคารไปสิ ไม่ต้องสนใจมากเพราะยังไงมันก็เอาเงินในคลังเราไปไม่ได้หรอก ฉันมีเรื่องสำคัญต้องไปทำ แค่นี้ก่อนล่ะ”

ลีมินจีเองค่อนข้างเข้าใจในธนาคารตนเอง รู้ว่าต่อให้โดนปล้นธนาคารอย่างมากก็คงเอาเงินในเซฟเล็กกับในเคาน์เตอร์ ไม่ได้มากมายเท่าไหร่

ดังนั้นเขาไม่อยากจะพลาดโอกาสที่จะได้ลิ้มรสดาราสาวที่สวยที่สุดลำดับแรกของประเทศนี้เพราะเรื่องนี้

ใครจะรู้ว่าปลายสายกลับกล่าวว่า “ท่านประธาน เงินในคลังของเราโดนปล้นไปหมดแล้วครับ!”

ลีมินจีตกใจทันที “นายพูดว่าอะไรนะ? เงินในคลังโดนปล้นไปหมดเลยเหรอ? เป็นไปได้ยังไง ถ้าไม่มีลายนิ้วมือกับตาฉัน พวกเขาจะเปิดประตูได้ยังไง! แล้วอีกอย่างนะเงินในนั้นมีตั้ง แปดพันล้านวอน น่าจะหนัก 350 กก.! นายอย่าบอกฉันนะว่ากระดาษที่หนักขนากนี้พวกเขาขนย้ายไปหมดเลย!”

ฝั่งปลายสายกล่าวว่า “ใช่ครับ พวกเขาขับรถบรรทุกมาขนเงินไปหมดเลย! ท่านประธานครับตอนนี้เราจะทำยังไงกันดีล่ะ?”

ลีมินจีมีท่าทีตึงเครียด “บ้าชิบ! ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้เอาในเวลาแบบนี้ด้วยนะ! พวกเขาขับไปทางไหน? รีบตามไปเลย! ฉันจะไปเดี๋ยวนี้! ถ้าโดนฉันจับได้นะฉันจะซ้อมพวกเขาให้ตายเลย!”

ลีมินจีกล่าว ประตูที่เดิมโดนเขาเปิดแง้มออกเล็กน้อยก็ถูกปิดลงตามเดิม

จากนั้นเขาหันไปกล่าวกับทางแม่บ้านว่า “ป้าครับ ประตูบ้านนี้ห้ามใครเข้านอกจากผมนะครับ ได้ยินไหม?”

ลีมินจีกังวลว่าลูกน้องของเขาจะมาที่นี่ ทันทีที่เห็นสาวสวยในห้องเกรงว่าจะอดใจไม่ไหว

……

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

ลีมินจีนั่งรถตามตำรวจกลุ่มหนึ่งด้วยตนเอง แล้วมาถึงบริเวณเขตชนบท

พวกเขาในตอนนี้ขวางรถบรรทุกคันนี้เอาไว้ได้

ต้องยอมรับว่าตำรวจของเกาหลีเก่งมากทีเดียว ทำให้วางกองกำลังดักบนนถนนที่รถจะผ่าน เพื่อไม่ให้พวกเขาเดินทางไปไม่ได้

โชคดีที่ได้ลูกน้องของชิงหลง หากว่าเป็นโจรทั่วไป เกรงว่าคงออกไม่พ้นเขตเมืองด้วยซ้ำ

“เดเมียน ไอ้พวกคนสารเลว!”