เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 541

ตอนที่ 541 แต่คุณไม่คู่ควรกับผม!

พัคอินอากล่าวอย่างยั่วยวน “บอดี้การ์ดและล่ามในสนามรบตอนนั้น ฉันถูกใจเธอทันที เพราะเธอเป็นคนเอเชียแล้วก็หล่อมากด้วย คิดไม่ถึงว่าจะมีความสามารถโดดเด่นมากกว่าคนอื่น เสียดายที่เธอมีชาติกำเนิดต่ำต้อย บางทีเธออาจคิดว่าแค่ไม่กี่ปี ได้กลายเป็นมหาเศรษฐีมีทรัพย์สินยี่สิบล้านล้าน แล้วจะเป็นความสำเร็จระดับสูงสุดแล้ว แต่ฉันจะบอกเธอเอาไว้นะ เธอก็ยังอยู่คนละชั้นกับบฉันมากนะ โลกใบนี้มีเรื่องที่เธอไม่รู้อีกมาก มีตระกูลลึกลับต่างๆ ที่เธอยังไม่รู้! พวกเขาถึงจะเป็นชนชั้นสูงในโลกใบนี้!”

เย่เฉินชะงักไป

ตระกูลลึกลับ!

คิดไม่ถึงว่าพัคอินอาจะรับรู้ถึงการมีอยู่ของตระกูลเย่!

มิน่าล่ะ หล่อนถึงได้ดูถูกความสำเร็จในตอนนี้ของเย่เฉิน ที่แท้แล้วหล่อนก็เคยได้ยินเรื่องของตระกูลเย่!

มันก็จริง เงินยี่สิบล้านเป็นแค่เศษเงินในสายตาคนตระกูลเย่เหมือนกัน

ก๊อกๆ!

แล้วในเวลานี้เอง จู่ๆ ก็มีคนเคาะประตู

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็มีท่าทีระแวดระวัง แล้วหยิบปืนขึ้นมา

“ที่รักครับ คุณอยู่ข้างในไหมครับ?”

ด้านนอกมีเสียงผู้ชายดังลอดเข้ามา

พัคอินอากล่าวเสียงเรียบ “สามีฉันเอง เธอไปเปิดประตูสิ”

เย่เฉินกล่าว “คิดว่าผมบ้าเหรอ? เปิดประตู แล้วให้สามีคุณเข้ามาฆ่าผมเหรอ? รีบใส่เสื้อผ้าเลย ไม่อย่างนั้นผมจะฉุดคุณเดี๋ยวนี้แหละ!”

พัคอินอาพูดไม่ออก “ฉันก็บอกแล้วไง ฉันสั่งให้บอดี้การ์ดออกไปแล้ว ไม่มีใครแตะต้องเธอได้หรอก! เหอะๆ ไม่คิดเลยว่าสี่ปีที่ผ่านมา เธอจะขี้ขลาดขนาดนี้ไปแล้ว”

“คุณ…”

เย่เฉินโกรธจัด เขาไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้ดูถูกเขาไม่ว่าจะเรื่องสถานะทางสังคม หรือความกล้าของเขา “ก็ได้ ไม่ว่ายังไงพวกบอดี้การ์ดของคุณก็ทำอะไรผมไม่ได้ ถ้าหากว่าพวกเขากล้าลงมือ ก็อย่าโทษผมล่ะถ้าผมฆ่าคนตายน่ะ!”

เย่เฉินพูดพลางเดินออกออกจากห้องน้ำ แล้ววิ่งไปเปิดประตูด้านนอก

เขาเปิดประตูอย่างระมัดระวัง แล้วก็เจอชอยฮันโฮที่เป็นชายวัยกลางคนยืนอยู่ด้านนอกประตูเพียงคนเดียว ไม่ได้มีบอดี้การ์ดสักคนเดียว

เหมือนสิ่งที่พัคอินอาพูดจะเป็นเรื่องจริง เพราะบอดี้การ์ดของเจ้าหล่อนนั้นต่างก็สลายตัวกันไปหมดแล้ว

เย่เฉินมองประเมินชายวัยกลางคนตรงหน้า เขาเป็นเพียงชายเกาหลีธรรมดามากๆ หุ่นก็งั้นๆ หน้าตาก็เฉยๆ อายุราวๆ 40 กว่าปี

ชอยฮันโฮมองเย่เฉินแล้วระบายยิ้ม โดยไม่ได้มีท่าทีตึงเครียดและไม่เป็นมิตรแม้แต่น้อยแล้วถาม “นายเป็นบอดี้การ์ดมาใหม่ล่ะสิ? คุณผู้หญิงอยู่ข้างในใช่ไหม?”

คิดไม่ถึงว่าชอยฮันโฮจะคิดว่าเย่เฉินเป็นบอดี้การ์ดของพวกเขา

ดูท่าทางว่าในเวลาปกติแล้วบอดี้การ์ดที่คอยคุ้มกันพัคอินอาคงจะมีจำนวนมาก ไม่อย่างนั้นเจ้าบ้านอย่างชอยฮันโฮไม่มีทางจะจำบอดี้การ์ดที่บ้านตนเองไม่ได้

เย่เฉินเห็นว่าไม่จำเป็นต้องลงไม้ลงมือ จึงทำตัวตามน้ำเป็นบอดี้การ์ดกล่าว “อยู่ในห้องน้ำครับ”

ชอยฮันโฮไม่พูดอะไรแต่เดินไปหาภรรยา

เย่เฉินปิดห้องแล้วเดินตามอีกฝ่ายไป

เมื่อเห็นชอยฮันโฮเดินเข้ามา พัคอินอาก็เอ่ยถามเสียงเรียบ “มาทำไม?”

น้ำเสียงของหญิงสาวเย็นชา ไม่ได้มีประแสความรักใดๆ เจือปนอยู่ในนั้น

นี่ทำให้เย่เฉินรู้สึกแปลกใจ เพราะตอนเขายังเด็กเคยอยู่ที่เกาหลีมาหนึ่งปี เขาเองก็พอจะรู้ว่าวัฒนธรรมของสามีภรรยาในประเทศนี้ผู้ชายจะอยู่เป็นฝ่ายเหนือกว่าผู้หญิงเสมอ

คนไม่เหมือนผู้หญิงชาวจีน ที่พอแต่งงานแล้วจะมีสิทธิ์ดูแลเงินทองและปกครองในบ้าน แถมยังสามารถสั่งสอนสามีได้ด้วยซ้ำบวกกับที่สถานะทางสังคมของชอยฮันโฮอยู่เหนือกว่าพัคอินอาที่เป็นแค่แม่บ้านอย่างมากด้วย

ตามหลักแล้ว ถ้าสามีอย่างชอยฮันโฮมาถึงบ้าน พัคอินอาก็ควรจะไปต้อนรับเขาที่ปหน้าประตู แล้วต้องก้มลงเปลี่ยนรองเท้าให้สามีถึงจะถูก

หรือว่าครอบครัวของพัคอินอาไม่ธรรมดา?