เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 540

ตอนที่ 540 คุณผู้หญิงกล่าว “แค่นี้เหรอ?”

พัคอินอาผ่อนลมหายใจ ใบหน้าที่งดงามเผยแววตื่นตระหนก

ส่วนเย่เฉินกลับระบายยิ้มเย่อหยิ่งออกมา แล้วคิดในใจ

“ว่าไงคุณผู้หญิง? คิดไม่ถึงล่ะสิว่าทหารตัวเล็กๆ ในสนามรบตอนนั้นจะเป็นอภิมหาเศรษฐีในตอนนี้น่ะ!”

ตอนนั้นตั้งแต่ที่พัคอินอากลับจากสนามรบ เย่เฉินเองก็สาบานเอาไว้เลยว่าจะต้องมีสักวันที่เขาจะต้องทำให้ผู้หญิงที่แสนเย่อหยิ่ง ไม่เห็นเขาในสายตาคนนี้ รู้ว่าเขาเป็นใคร!

เขาจะต้องทำให้ผู้หญิงคนนี้เสียดาย เสียใจที่ปฏิเสธเขาตอนอยู่ในถ้ำใต้หุบเขานั้น!

แต่พัคอินอาแค่มีท่าทีตกใจน้อยๆ เท่านั้น หล่อนไม่ได้มีท่าทีตื่นเต้นอะไรมากมาย

หล่อนเปิดอ่านข้อมูลของเย่เฉินต่อ แล้วก็ไปเห็นภาพที่เย่เฉินและซูมู่ชิงนั่งอยู่ในรถม้าทองคำที่อังกฤษ

“อ้าว? นี่มันรูปรถม้าทองคำของพระราชินีที่อังกฤษหรือเปล่านะ?”

เย่เฉินยิ้ม เขาย่งลิงโลดกว่าเดิม ด้วยสภาพของพัคอินอาย่อมต้องรู้ว่าคนที่มีสิทธิ์ได้นั่งรถม้าของพระราชินีแห่งประเทศอังกฤษจะต้องเป็นคนระดับไหน!

และแน่นอว่ารถม้าคันนั้นไม่ใช่ของราชวงศ์แต่เป็นของตระกูลเย่

แต่ว่าตระกูลเย่เป็นตระกูลลึกลับ เย่เฉินไม่สามารถบอกเรื่องตระกูลของตนเองกับพัคอินอาง่ายๆ

แค่เรื่องราวของเขาอย่างพวกสภาะ เงินทอง ที่หล่อนรู้พวกนี้ก็ทำให้หล่อนตกใจมากแล้ว !

ทว่าไม่ว่าอย่างไรเย่เฉินก็คาดไม่ถึงว่า หลังจากที่พัคอินอาอ่านข้อมูลของเย่เฉินจบแล้ว ก็ปิดหน้าจอมือถืออย่างไม่สนใจ

จากนั้นก็หันมองเย่เฉินแล้วกล่าว “แค่นี้เองเหรอ?”

เย่เฉินนิ่งไป คิดไม่ถึงว่าพัคอินอาจะพูดแบบนี้ออกมา

“หรือว่าแค่นี้ยังไม่พออีกเหรอ?” เย่เฉินย้อนถาม

ทรัพย์สินมูลค่ายี่สิบล้านล้านวอน บวกกับสายสัมพันธ์ที่มีกับเชื้อพระวงศ์อังกฤษ ไม่ว่าในประเทศไหนๆ ก็น่าจะถือได้ว่าเป็นผู้ชายที่ยิ่งใหญ่มากแล้วไม่ใช่เหรอ?

คิดไม่ถึงว่าจะยังไม่เข้าตาพัคอินอาเหรอเนี่ย?

พัคอินอาแค่นเสียง “ถ้าเธอทำได้แค่นี้ งั้นต้องขอโทษด้วยนะ เธอก็ยังไม่มีสิทธิ์เป็นผู้ชายของฉันอยู่ดี!”

แน่นอนว่าเย่เฉินไม่ได้มีเท่านี้ ไม่ว่าจะทรัพย์สินตระกูลเย่ของเขามีมากกว่า 200 ล้านล้านเสียด้วยซ้ำไป

หรือว่าจะสายสัมพันธ์กับประเทศต่างๆ ก็แข็งแกร่งจนทำให้คนหวาดผวา

แต่นี่จะเกี่ยวพันกับสายสัมพันธ์ของตระกูล เย่เฉินจะบอกคนอื่นไม่ได้

เย่เฉินกล่าวอย่าไม่ยอมแพ้ “คุณผู้หญิง มีเงินยี่สิบล้านล้านยังไม่มีสิทธิ์นอนกับคุณเหรอ? ต่อให้ตัวคุณทำมาจากบลูไดมอนด์ก็เถอะ ออกจะหัวสูงไปหน่อยหรือเปล่า? ผู้ชายของคุณในตอนนี้ไม่ว่าจะหน้าตา ทรัพย์สินหรือสายสัมพันธ์กับประเทศต่างๆ ก็เหมือนว่าสู้ผมไม่ได้นะครับจริงไหม?”

เย่เฉินเคยเห็นภาพถ่ายสามีของพัคอินอา พบว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆ แถมยังแก่กว่าเย่เฉินอย่างมาก

ถ้าหากว่าพัคอินอาเอาสามีองหล่อนมาเปรียบเทียบกับเขาล่ะก็ เย่เฉินย่อมดีกว่าสามีของหล่อนมากนัก ในทุกด้าน!

แต่ใครจะรู้พัคอินอากลับหัวเราะเสียงดัง “ฮ่าๆ เธอหมายถึงชอยฮันโฮน่ะเหรอ? เขาก็แค่เป็นสามีของฉัน ไม่ใช่ผู้ชายของฉันเสียหน่อย ฉันตั้งมาตรฐานผู้ชายของฉันเอาไว้สูงกว่าสามีเสียอีก”

อะไรนะ?

เย่เฉินพูดไม่ออก หรือว่าผู้หญิงในสังคทชั้นสูงของประเทศนี้มีความคิดประหลาดๆ แบบนี้กันหมดนะ?

ปกติแล้วอย่างน้อยๆ ก็สำหรับผู้หญิงในประเทศของเขา หากจะหาสามีสักคนก็ต้องหาที่มีสถานะทางสังคม ทรัพย์สินมากมาย ส่วนจะหาชู้รักก็จะมีคนที่ด้อยกว่าสามีของหล่อนในหลายๆ ด้าน

ทำไมพอเป็นพัคอินอาแล้วทุกอย่างถึงได้กลับกันไปหมด?

ทันใดนั้นเองพัคอินอาก็บิดขี้เกียจ “ว้า งั้นทำไงดี จู่ๆ ฉันก็เหนื่อย อยากจะแช่น้ำ ฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะ เพราะไม่ว่ายังไงฉฉันก็รับปากกับเธอแล้วว่าจะปล่อยเธอไป ถือเสียว่าลบล้างกับบุญคุณที่เธอเคยช่วยชีวิตฉันเอาไว้แล้วกัน เราสองคนจะได้ไม่ติดค้างอะไรกันอีก ส่วนเธอจะเชื่อหรือไม่ กล้าออกไปหรือเปล่า ก็เป็นเรื่องของเธอแล้วล่ะ”

พัคอินอาพูดพลางเดินไปที่ห้องน้ำในห้อง

ห้องมีขนาดใหญ่ ทำให้มีห้องน้ำข้างใน หลังจากที่หล่อนเดินเข้าไปแล้วก็ลงไปแช่น้ำในอ่างทันที

“ผู้หญิงคนนี้บ้าจริง…”

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร

ถ้าหากว่าเขาบุกออกไปแบบนี้แล้ว พัคอินอาหลอกเขาล่ะก็ เขาจะต้องโดนคนของเจ้าหล่อนจับแน่นอน

แต่จะให้ทู่ซี้ลากพัคอินอาที่กำลังแช่น้ำออกไป เย่เฉินก็ทำไม่ลง

เย่เฉินยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำ อย่างกระวนกระวายใจ

จนในที่สุดเย่เฉินก็ทนไม่ไหว เขาเปิดประตูห้องน้ำออก แล้วพบว่าพัคอินอาที่มีฟองน้ำคลุมตัวอยู่ ที่จริงแล้วยังดูรัดกุมเสียกว่าตอนที่สวมเสื้อผ้าเสียอีก มองไม่เห็นอะไรเลย

เย่เฉินจึงกล่าวว่า “คุณผู้หญิง ทางที่ดีนะคุณทำตามที่ผมบอกเถอะนะไม่อย่างนั้นผมก็ไม่รังเกียจนะ ที่จะขืนใจ ขืนใจลากคุณออกไป!”

พัคอินอาใช้มือถูเรียวแขนของตนเองแล้วกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ถ้าหากว่าเธอเป็นผู้ชายแบบนั้นล่ะก็ เมื่อสี่ปีก่อนที่ถ้ำใต้เขา HOTA เธอคงข่มขืนฉันไปแล้ว ทหารชั้นเลว…”

“เรียกผมว่าเย่เฉิน!”

เย่เฉินกล่าวเสียงดัง

เขาไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้ เห็นเขาเป็นทหารชั้นเลวในสนามรบที่แสนต่ำต้อยแบบที่ผ่านมา!

พัคอินอาระบายยิ้ม แล้วกล่าวเสียงหวาน “เย่เฉิน ที่จริงแล้ว…ฉันชอบเธอนิดหน่อยอยู่นะ เมื่อสี่ปีก่อน ตอนที่สนามรบฉันก็ชอบเธอนิดหน่อยแล้วล่ะ!”