เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 553
สรุปบท ตอนที่ 553 การท้าทายจากตระกูลพัคและตระกูลมิยาโมโตะ!: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)
ตอน ตอนที่ 553 การท้าทายจากตระกูลพัคและตระกูลมิยาโมโตะ! จาก เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 553 การท้าทายจากตระกูลพัคและตระกูลมิยาโมโตะ! คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายAction เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ตอนที่ 553 การท้าทายจากตระกูลพัคและตระกูลมิยาโมโตะ!
ถ้าหากทำการโหวต ‘ดาราสาวที่เซ็กซี่ที่สุดในโลก’ มาริลิน มอนโรคงจะติดลำดับต้นๆ แน่
เย่เฉินกลับไม่มีท่าทีหวั่นไหว ถึงแม้ว่าคนตรงหน้าจะมีวงหน้าแบบดาราสาวในตำนานคนนี้
เย่เฉินจึงกล่าว “มาริลิน มอนโรเป็นคนสวยอยู่แล้ว ทว่าไม่รู้ว่าคุณตัวจริง…”
ฝ่ายตรงข้ามมีท่าทีไม่มีความสุขอย่างเห็นได้ชัด “คุณกำลังจะบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงหน้าตาอัปลักษณ์เหรอ ถึงได้ตั้งใจใช้รูปลักษณ์ของมาริลิน มอนโรในโลกปลอมๆ นี่เพื่อจะได้สัมผัสความรู้สึกแบบนั้นเหรอ?”
เย่เฉินรีบร้อนกล่าว “ไม่ ไม่ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณในโลกแห่งความจริงจะต้องหน้าตาสวยเหมือนมอนโรมากๆ นะ หรืออาจะสวยกว่าด้วยซ้ำไป ไม่ทราบว่าคุณเป็นคนตระกูลไหนเหรอครับ?”
มอนโรยื่นมือเรียวยาวออกมาเคาะจมูกของเย่เฉินกล่าวกล่าวยั่วๆ “คุณลองเดาดูสิ”
เย่เฉินครุ่นคิด ในเมื่อออกแบบตัวละครเป็นหญิงสาวฝรั่งผมทองตาเขียวแล้ว ก็ควรจะตัดสามตระกูลจากเอเชียไปได้
ผู้หญิงชาวอังกฤษค่อนข้างให้ความสำคัญกับมารยาทและไว้ตัว ไม่เหมือนผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ ที่เพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรกก็ถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้
ผู้หญิงสวิสเซอร์แลนด์น่าจะนิ่งขรึม ส่วนผู้หญิงเยอรมันก็น่าจะเย็นชา ไม่น่าจะเหมือนหญิงสาวตรงหน้าที่ชม้อยชม้ายชายตาเล่นหูเล่นตากับผู้หญิงแบบนี้
บวกกับที่มาริลิน มอนโรเป็นดาราสาวชาวอเมริกา ดังนั้นเขาจึงทายว่าเป็นไปได้อย่างมากที่ผู้หญิงคนนี้จะเป็นคนจากตระกูลเยอรมัน
เย่เฉินกล่าวต่อ “อเมริกาเหรอ? ใช่ตระกูลรอธส์ไชลด์หรือตระกูลจอร์จล่ะ?”
อีกฝ่ายยิ้มน้อยๆ “ว้าว เก่งนี่ ทายถูกตั้งแต่ครั้งแรกเลยนะเนี่ย ฉันมาจากตระกูลจอร์จ”
เย่เฉินเองก็กล่าวอย่างมีมารยาท “สวัสดีครับ คุณหนูจอร์จ ไม่ทราบว่าคุณ…อายุเท่าไรแล้ว?”
เย่เฉินมักรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้รุกเก่งเหลือเกิน น่าจะอายุเกิน 30 ปีแล้วกระมัง
เพราะผู้หญิงที่อายุมากหน่อยถึงจะกล้าคุยกับผู้ชายอย่างไม่หวาดกลัวอะไร
มอนโรกล่าวพลางระบายยิ้ม “ถามอายุผู้หญิงมันเสียมารยาทนะ ปีนี้ฉันเพิ่งอายุ 25 เอง”
เย่เฉินระบายยิ้ม “อ้อ เด็กกว่าผมอีกนะครับเนี่ย”
เย่เฉินเองก็อยากเห็นเหมือนกันว่า ผู้หญิงตระกูลจอร์จที่อายุ 25 ปีนี้ในโลกความจริงจะหน้าตาเป็นยังไง!
และในเวลานี้จู่ๆ มอนโรก็ลุกขึ้นจากที่นั่แล้วย้ายมานั่งบนตักเย่เฉิน
“คุณหนูจอร์จ… นี่… นี่ไม่ค่อยดีกระมัง?”
เย่เฉินทำอะไรไม่ถูก
มอนโรจึงกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “คนจากทั้งแปดตระกูลไม่ค่อยเล่นเกมหรอก สบายใจได้น่า ไม่มีใครเห็นหรอก คุณนอนกับผู้หญิงมาตั้งหลายร้อย กับเรื่องแค่นี้เองไม่น่าจะไม่กล้ามั้งจริงไหม?”
หยิงสาวพูดพลางเป็นฝ่ายโน้มตัวมาจุมพิตเย่เฉิน
ในเมื่อเย่เฉินกำลังรับบทเป็นคุณชายเจ้าสำราญเย่เซวียน ทำให้หล่อนในวินาทีนี้จำใจต้องรับจูบจากมอนโร
ทว่าเขาก็ไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ดำเนินไปนานนัก
เย่เฉินนก็ผละตัวออกอย่างรวดเร็วแล้วกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “คุณหนูจอร์จ เทคนิคดีนี่ แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ คุณก็น่าจะเห็นว่าเมื่อครู่ผมโดน SUV ชนมา คุณมาที่นี่นานกว่าผม คุณพอจะช่วยบอกผมได้ไหมว่าคนที่ชนผมเมื่อครู่เป็นใครเหรอครับ?”
เย่เฉินจะต้องสืบให้ได้ว่าไอ้สารเลวคนนี้เป็นใคร!
ถึงแม้ว่าจะเป็นเกมในโลกเสมือนจริง แต่เขากลับไม่สงสัยแม้แต่น้อย ว่าคนผู้นี้จะต้องกล้าทำเรื่องแบบนี้จริงๆ ในโลกแห่งความจริงด้วยเช่นกัน
มอนโรชะงักไปเล็กน้อยแล้วกล่าว “คนผู้นั้นก็คือพัคซุงวูแห่งตระกูลพัคจากเกาหลี”
ตระกูลพัคจากเกาหลี!
งั้นทำไมเขาต้องชนเย่เฉินด้วย!
มอนโรกล่าว “เขาน่าจะรู้ว่าคุณเป็นคนตระกูลเย่ ความสัมพันธ์ของตระกูลเย่ของคุณกับตระกูลพัคของเขาไม่ค่อยดีนะช่วงนี้ ช่างมันเถอะ สตีเฟนมันก็แค่โลกเสมือนจริงเฉยๆ ปกติพี่ใหญ่ค่อยคุณเนี่ยก็ยังเลี่ยงๆ เขาเลยไม่ถือสาอะไรเขา”
ให้ช่างมันงั้นเหรอ?
เลี่ยงเขาเหรอ?
เรื่องแบบนี้เย่เทียนทำได้ แต่เย่เฉินทำไม่ลง!
เย่เฉินไม่อยากจะสนใจผู้หญิงคนนี้มากมายนัก รอไม่นานร่างกายเขาก็หายเป็นปกติ เย่เฉินก็ตามหารถของเขาในทันทีจากนั้นก็รีบขับรถตามทิศทางที่พัคซุงวูขับไป!
“พัคซุงวู ไอ้คนสารเลว ตระกูลพัคที่ไม่เห็นหัวใคร ก่อนหน้าฉันจะมาพวกเขาอาจจะโอหังแบบนี้ได้ แต่ในเมื่อฉันมาแล้ว ฉันจะต้องทำให้พวกเขาได้เห็นผลลัพธ์ของการล่วงเกินตระกูลเย่!!”
เย่เฉินเหยียบคันเร่งจนมิด!
แล้วเย่เฉินก็เจอรถที่พัคซุงวูขับเมื่อครู่
“พัคซุงวู! โผล่หน้ามาได้แล้ว!”
เย่เฉินไม่สนใจว่าที่นี่จะมีคนตระกูลพัคอยู่กี่คน แต่เขาโวยวายเสียงดัง
ทว่าพัคซุงวูก็ไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นมา ทว่ามีชายวัยกลางคนผมยาวถักเปียไว้หนวดเดินมาหาเขา
“นี่ ไอ้เด็กใหม่ นายมาตะโกนอะไรที่นี่?”
ชายคนนั้นเดินมาหาเย่เฉินด้วยใบหน้าขึงขัง
เย่เฉินมองเครื่องแต่งกายของฝ่ายตรงข้ามก็รู้ทันทีว่าเขาน่าจะเป็นคนญี่ปุ่น จึกล่าวถาม “คุณคือคนจากมิยาโมโตะเหรอ?”
ชายคนนั้นตอบกลับอย่างภาคภูมิใจ “ใช่แล้ว ผมคือทายาทของตระกูลมิยาโมโตะที่ยิ่งใหญ่ คุณ คุณคือคนเกาหลีหรือว่าคนจีนนะ?”
เย่เฉินเองก็กล่าวอย่างมั่นใจ “ตระกูลเย่ จากจีน!”
พอชายคนนั้นได้ยินคำว่าตระกูลเย่เขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะเหยียดหยามออกมา “ฮ่าๆ ที่แท้ก็ตระกูลเย่ที่ตกอับนั่นนี่นา นายไม่มีสิทธิ์มาตะโกนโหวกเหวกที่นี่หรอกนะ!”
“ว่ายังไงนะ?”
เย่เฉินที่เดิมทีกำลังเดือดปุดๆ โดนรถชนโดยไม่รู้ต้นสายปลายเหตุอะไร แถมยังไม่รู้จะไประบายโทสะนี้กับใคร
ตอนนี้คนจากตระกูลมิยาโมโตะคนนี้ดูถูกเขาอีก!
คิดไม่ถึงว่าในสายตาคนจากทั้งแปดตระกูล ตระกูลเย่จะต่ำต้อยขนาดนี้!
เมื่อชายหนุ่มเห็นเย่เฉินเดือดปุดๆ ก็เดินมาด้วยท่าทีข่มขู่แล้วกล่าว “ทำไม? อยากจะลองกับฉันหรือไง? เชื่อไหมว่าฉันจะจะซ้อมฉันเอาให้ตายอนาถไปเลย!”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)