เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 554

ตอนที่ 554 เหยียดหยามตระกูลมิยาโมโตะ!

เย่เฉินหัวเราะเสียงเย็นแล้วกล่าว “จะซ้อมฉันเอาให้ตายอนาถเหรอ? มาสิมา ลองปล่อยหมัดออกมาสิมา ให้ฉันดูหน่อยว่านายจะซ้อมฉันเอาให้ตายอนาถยังไง !”

ที่นี่คือโลกเสมือนจริง จากหลักของเกมแล้ว ตัวละครพวกนี้ในเกมไม่น่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส

เมื่อครู่เย่เฉินเหยียบคันเร่งจนเลขไมล์ขึ้นไปถึง 220 กม./ชม. รถอีกฝ่ายชนรถเขาจนกระเด็นลอยละลิ่ว รถกระจัดกระจาย แต่เย่เฉินไม่เป็นไร

ถ้าอยากซ้อมจนคนในโลกเสมือนในเกมตายอนาถ คนจากตระกูลมิยาโมโตะคนนี้ เกรงว่าคงจะฝันไป

ชายจากตระกูลมิยาโมโตะเหวี่ยงหมัดออกด้วยความไม่พอใจ แต่พอคิดว่าที่นี่เป็นแค่เกม ต่อให้ต่อยเย่เฉิน เขาก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรนักหนา

ชายหนุ่มกล่าวอย่างไม่พอใจ “หึ แกมันเป็นแค่ไอ้สวะที่พูดจาโอหังได้แค่ในเกมเท่านั้นแหละ ถึงได้กล้าวางท่ากับฉันขนาดนี้ ถ้าหากว่าเป็นโลกความจริงล่ะก็ แกไม่กล้าพูดแบบนี้กับฉันแน่ ไอ้คนจากชาติแกเนี่ยมันก็เป็นแค่พวกคนขี้ขลาดเหมือนๆ กัน!”

เย่เฉินเองก็หัวเสียอย่างยิ่ง “แกสิไอ้ลูกหมา โชคดีนะที่นี่ไม่ใช่โลกความจริง! ถ้าใช่ล่ะก็ กระทั่งจะอ้าปากแกยังไม่มีสิทธิ์เลย เพราะฉันจะต่อยแกจนกระอักเลือดเลยล่ะ!”

มิยาโมโตะหัวเสียกว่าเดิม “ไอ้บ้า! แกไม่ได้รู้เรื่องอิทธิพลในโลกความจริงแม้แต่น้อยเลย! คิดไม่ถึงว่าจะพูดจาโอหังขนาดนี้! ถ้าหากว่าสู้กันในโลกของความเป็นจริงแล้ว กระทั่งคนอเมริกายังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตระกูลมิยาโมโตะเลยด้วยซ้ำ! แล้วตระกูลเย่ของพวกนายมันเป็นอะไร! เป็นแค่พวกขยะไร้ประโยชน์ทั้งนั้น แกไม่คู่ควรจะกลายเป็นสมาชิกของตระกูลลึกลับของพวกเราด้วยซ้ำ! ขอแค่ตาแก่เย่ฉงไห่ตาย ตระกูลเย่ของพวกแกก็จะล่มสลายตามไปด้วย ฮ่าๆ!”

เย่เฉินโกรธจัดพลางกำหมัดแน่น ตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้

ถึงแม้ว่าซ้อมคนในเกมจะไม่มีประโยชน์อะไร แต่เย่เฉินก็ยังห้ามใจไม่ไหวที่จะตะบันหน้าหมอนั่น!

โครม!

เย่เฉินต่อยหน้าอีกฝ่าย แล้วใช้ขาเตะเข้าตรงกลางลำตัวเขา!

“โอ้ย! ไอ้บ้า! แกกล้าท้าทายคนตระกูลมิยาโมโตะที่ยิ่งใหญ่หรือเปล่า!”

ชายจากตระกูลมิยาโมโตะเอาคืนอย่างรวดเร็ว แล้วทั้งสองคนต่อยกันทั้งที่ไม่รู้สึกอะไร แต่ว่าถ้าพูดแค่เรื่องทักษะในการต่อสู้เพียงอย่างเดียว จำนวนในการเอาคืนฝ่ายตรงข้ามรวมไปถึงการหลบหลีก เย่เฉินเองก็อยู่เหนือฝ่ายตรงข้ามอย่างเห็นได้ชัด

เย่เฉินชักเท้ากลับเพื่อหลบการโมตีจากฝ่ายตรงข้าม จากนั้นก็ปล่อยหมัดออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วประเคนหมัดใส่หน้าฝ่ายตรงข้าม!

ไม่ถึงนาที เย่เฉินก็ต่อยหน้าฝ่ายตรงข้ามมากกว่าสิบครั้ง

ตอนที่เพิ่งเริ่มใช้กันแค่หมัด หลังจากนั้นก็เริ่มใช้ฝ่ามือแล้ว

การตบหน้าเสมือนหนึ่งการดูถูกฝ่ายตรงข้าม!

เพี้ยะ!

“ตระกูลมิยาโมโตะเก่งมากไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงโดนตบหน้าเยอะแยะขนาดนี้ล่ะ?”

เพี้ยะ!

“พูดอีกรอบ ตระกูลเย่ของเราเป็นอะไร?”

เทคนิคในการต่อสู้จากชายจากตระกูลมิยาโมโตะพ่ายแพ้ให้กับเย่เฉิน ทำให้เขาบ้าคลั่งโวยวาย “อ๊าก! เกมบ้าๆ น่าตายจริงๆ! ไอ้คนแซ่เย่ แกอย่าได้ใจให้มันมากนักเลย แกก็แค่มีเทคนิคในการต่อสู้เยอะเท่านั้นเอง! ถ้าหากว่าเจอกันในโลกแห่งความจริงนะ ฉันต่อยหน้าแก แกจะไม่มีแรงจะทำอะไร ลุกยืนขึ้นก็ไม่น่าไหวแล้ว! เหมือนที่บรู๊ซ ลีต่อยกับไทสัน ต่อให้ท่าแกเยอะแต่สุดท้ายก็แพ้ไทสันอยู่ดี!”

เย่เฉินยิ้ม “แกนี่พูดจาไร้สาระเยอะดีนะ ฉันจำได้ว่าประเทศญี่ปุ่นเมื่อก่อนซามูไรพอรบแพ้จะคว้านท้องตัวเองทำฮาราคีรี ทำไมพอถึงรุ่นนาย แพ้แต่ยังไม่ยอมรับความจริงอีกเนี่ย? นี่ไม่ใช่จิตวิญญาณซามูไรแห่งญี่ปุ่นที่ฉันรู้จักเลยนะ!”

“บัดซบ! แกอย่าได้ดูถูกจิตวิญญาณซามูไรของเรานะ! ฉันขอพูดอีกครั้งนะ ถ้าเป็นในโลกความจริง แกเจอฉัน แกตายแน่!”

ชายจากมิยาโมโตะโดยดูถูกจนหน้าแดงก่ำ เขาไม่อยากจะต่อสู้กับเย่เฉินอีก เพราะรู้ว่าในเกมไม่ว่าจะสู้อย่างไรเขาก็เอาชนะเย่เฉินไม่ได้

ความเร็ว ปฏิกิริยาโต้ตอบรวมไปถึงเทคนิคในการต่อสู้ของเย่เฉินนั้นโดดเด่นจนเกินไป

ก็ไม่แปลกหรอกเพราะเย่เฉินเองได้รับการอบรมการต่อสู้ในศิลปะการต่อสู้ตั้งแต่เด็ก ทำให้เขารู้วิชาการต่อสู้เป็นทุกแขนง

กระบวนท่าต่างๆ ของชายจากตระกูลมิยาโมโตะธรรมดาอย่างมาก แค่เขายกเท้าขึ้น เย่เฉินก็รู้ว่าเขาอยากจะทำอะไร

แต่เย่เฉินที่ได้รับการอบรมมาตั้งแต่เด็ก ชายจากมิยาโมโตะไม่ได้รู้เลยว่าเย่เฉินจะรุกโจมตีเขาอย่างไร

ชายหนุ่มจากมิยาโมโตะโกรธจัดเขาตำหนิเย่เฉิน แล้วถาม “คนตระกูลเย่ แกบอกชื่อจริงของแกมา! ฉันจะเก็บทุกความแค้นเป็นล้านในวันนี้เอาคืนทุกความอับอายที่แกทำ! จะขอตัดขาแกแล้วจะเอาแกไปส่งหน้าปราสาทอ้ายเย่ของตระกูลเย่เลย!”