เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 578

ตอนที่ 578 แพทย์แผนจีนของตระกูลเย่ร้ายกาจเกินใครเทียบ!

เย่เฉินและซูหลานนั่งรถไฟความเร็วสูงกลับเมืองหลวง แล้วก็กลับไปหาเหอเฟิงหมายเลข 3 ส่วนชิงหลง ซีกวา เสี่ยวหวังและอี้หัวก็อยู่บนเครื่องบินเหมือนกัน

ทว่าหลังจากที่เย่เฉินมารวมตัวกับพวกเขาแล้ว ก็ไม่ได้เดินทางไปเกาหลีในทันทีทันใด

เย่เฉินมักรู้สึกว่าไปเกาหลีครั้งนี้น่าจะต้องเจอพัคซุงวู

ถึงแม้ว่าแผนของเย่เฉินจะแอบเข้าไปในโรงพยาบาลส่วนตัวของตระกูลพัค พอได้ยาของตระกูลพัคแล้วก็จะแอบหนีไป

แต่ไม่รู้ว่าทำไม เย่เฉินถึงได้รู้สึกแปลกๆ เขาคิดว่าการไปเกาหลีครั้งนี้จะได้เจอพัคซุงวู แต่ทุกอย่างจะไม่ราบรื่นนัก

อย่างไรเสียคู่ต่อสู้ของเขาในครั้งนี้ก็เป็นคนในตระกูลลึกลับเหมือนกัน เย่เฉินจำเป็นต้องวางแผนให้รัดกุม

ดังนั้นก่อนที่เย่เฉินจะออกเดินทาง จึงโทรหาคุณปู่หนึ่งครั้ง

เย่เฉินกล่าว “คุณปู่ครับ ตอนแรกหลังจากที่ทั้งแปดตระกูลได้รับความช่วยเหลือจากเทพธิดามาแล้ว พวกเราเติบโตในเขตงานที่ต่างกันใช่ไหมครับ?”

เย่ฉงไห่ตอบหลานชาย “ใช่แล้ว อย่างไรเสียทั้งพื้นเพ ความคุ้นเคย และชาติพันธุ์ก็แตกต่างกัน ทำให้ทั้งแปดตระกูลเติบโตในขอบเขตที่ไม่เหมือนกันด้วย อย่างตระกูลพัคจากเกาหลีเนี่ย เพราะพวกเขาให้ความสำคัญกับรูปร่างหน้าตา ดังนั้นพวกเขาจึงพัฒนาเทคโนโลยีด้านความสวยความงามไม่หยุดโดยได้ความช่วยเหลือจากเทพธิดา ส่วนคนญี่ปุ่นกับอเมริกาต่างสนใจแต่เรื่องแสนยานุภาพ อยากเป็นผู้นำโดยเฉพาะชาวญี่ปุ่นที่ค่อนข้างให้ความสนใจในเรื่องอาวุธและการต่อสู้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสิ่งของที่เกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้ ส่วนตระกูลอื่นๆ ปู่ไม่แน่ใจ เพียงแต่จะคาดเดาโดยประมาณเท่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งตระกูลชมิทซ์ของสวิสเซอร์แลนด์ ปู่ไม่รู้เลยว่าสิบปีมานี้พวกเขากำลังวิจัยหรือพัฒนาอะไร พวกเขาเก็บความลับได้ดีมากจริงๆ”

เย่เฉินพยักหน้ารับ แล้วถาม “งั้นตระกูลเย่ของเราล่ะครับ? ตระกูลเย่ของเราเก่งกว่าพวกเขาตรงไหนเหรอครับ?”

เย่เฉินอยากจะรู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาตระกูลของตนเองทำอะไรอยู่

เย่ฉงไห่กล่าว “แพทย์แผนจีน”

“แพทนย์แผนจีนเหรอ

ครับ?”

เย่ฉงไห่กล่าว “ถูกต้อง แพทย์แผนจีนคือเพชรล้ำค่าของประชาชนในประเทศเรา ทวดของหลานขอให้เทพธอดาช่วยตระกูลพัฒนาสิ่งนี้ ตอนนี้เทคโนโลยีของแพทย์แผนจีนที่เรามีนั้นอยู่เหนือกว่าจินตนาการของคนทั่วไปอย่างมากเลยล่ะ!”

เย่เฉินพึงพอใจอย่างมาก ที่แท้แล้วระดับความสามารถในแขนแพทย์แผนจีนของตระกูลตนเองเจ๋งขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!

งั้นแล้วจะต้องไปกกลัวคนต่างชาตินั่นทำไม!

แพทย์แผนจีนมีประวัติความเป็นมายาวนานหลายพันปี บวกกับที่ได้รับความช่วยเหลือจากเทพธิดา ทำให้ระดับแพทย์แผนจีนของตระกูลเย่อาจจะไม่ถึงกับชุบชีวิตคนตายได้ แต่เกรงว่าก็คงจะเก่งจนคนต้องสรรเสริญเยินยออยู่ดี!

เย่ฉงไห่กล่าว “ตระกูลเย่ของเราได้ส่งแพทย์แผนจีนไปในที่ต่างๆ ทั่วโลก ที่เมืองหลวงก็มีคนหนึ่ง หลานเปิดแหวนแห่งความลับเพื่อหาตำแหน่งที่อยู่ของเขาได้”

เย่เฉิน “อ้อ ได้ครับ!”

หลังจากวางสาย เย่เฉินก็รีบเดแหวนแห่งความลับ และเจอตำแหน่งของคุณหมอที่คุณปู่ว่า แล้วใช้ระบบนำทาง

ก่อนจะไปเกาหลี จะต้องเอายาจีนไปเผื่อไว้ให้เรียบร้อย!

เมื่อเดินทางไปยังตำแหน่งที่ปรากฏขึ้นในระบบแล้ว เย่เฉินก็มาถึงวิลล่าที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวลับตาคนนอกเมืองหลวง

ประตูบานใหญ่ของวิลล่า เป็นประตูสไตล์คลาสสิคแบบจีนดั้งเดิม เย่เฉินมองอยู่ครู่หนึ่งแล้วกดกริ่ง

แล้วมีคุณตาอายุ 60 กว่าปีเดินมาเปิดประตูอย่างรวดเร็ว

“คุณมาหาใครเหรอครับ?”

ตาแก่ถาม ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยรองรอยของความแก่ชรา

ชายชราค้อมตัวลง ละม้าหลังค่อม แถมยังดูท่าทางไม่ค่อยมีสติ ใบหน้าซีดเซียว

เย่เฉินกล่าวอย่างมีมารยาท “ผมเป็นเจ้าของที่นี่”

ตาเฒ่าระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “มีเหตุผลๆ คุณชายเย่ครับ เชิญเข้ามาข้างในเถอะครับ!”

ตาแก่พาเย่เฉินเข้ามาในบ้าน เดินตรงไปที่ห้องรับแขก เย่เฉินก็พบว่าหลังของเขาไม่ค้อมลงอีกแล้ว หลังจากที่แผ่นหลังของเขายืดตรงก็พบว่าฝ่ายตรงข้ามก็ดูมีง่าราศีไม่เบา

อีกทั้งร่องรอยแก่ชราบนใบหน้าเขาก็หายไปเหมือนไม่เคยมีมาก่อน!

ใบหน้าห่อเหี่ยว ไม่มีชีวิตชีวา ดูสดใสในทันที!

ทันใดนั้นเองตาแก่ก็ยื่นมือมาจับมือเขาพลางกล่าว “ผมจงโหย่วเหอ เมื่อครู่รังแกคุณชายไป ต้องขออภัยด้วยจงโหย่วเหอ”

เย่เฉินกล่าวพลางระบายยิ้ม “คุณก็คือแพทย์แผนจีนที่ตระกูลผมส่งมาอยู่ที่เมืองหลวงใช่ไหม?”

จงโหย่วเหอลูบหนวดยาวๆ ของเขาแล้วกล่าว “ผมเอง”

เย่เฉินก็ไม่เสียเวลาอีก แต่พูดวัตุประสงค์ที่เขามาทันที “คุณหมอจง ผมจะไปเกาหลี ไปครั้งนี้ผมมีลางสังหรณ์ว่าผมจะต้องเจอคนตระกูลพัค ดังนั้น…”

เย่เฉินยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆ จงโหย่วเหอก็ขัดเย่เฉินพลางกล่าว “คุณชายทำไมถึงได้มีลางสังหรณ์ว่าจะไปเจอคนตระกูลพัคเหรอครับ?”

เย่เฉินกล่าว “ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอไหม แค่มีลางสังหรณ์เฉยๆ แต่เป็นลางสังหรณ์ที่แม่นยำมากด้วย บางทีก่อนนี้คนตระกูลพัคเคยท้าทายผม ตอนนี้ผมยังโกรธพวกเขาอยู่เลย ดังนั้นผมเลยอยากจะเจอเขาแล้วล้างแค้นพวกเขาล่ะมั้ง?”

เย่เฉินใช้ความรู้ที่เขาได้รเยนรู้จากวิชาจิตวิทยา มาอธิบายเหตุการณ์นี้

เขาไม่รู้ว่าทำไมจงโหย่วเหอถึงได้ถามคำถามนี้

จงโหย่วเหอถามต่อ “ปกติแล้วลางสังหรณ์ของคุณชายแม่นไหมครับ?”

เย่เฉินพยักหน้ารับ “แม่นยำมากเลยล่ะ บางครั้งน่ะผมถึงกับเดาสภาพอากาศของวันต่อมาได้เลย ต่อให้กรมอุตุนิยมวิทยาบอกว่าฝนไม่ตก ผมเองมีลางสังหรณ์ว่าจะฝนตก ไม่ได้มีหลักวิยาศาสตร์อะไรหรอก แต่เป็นแค่ความรู้สึกล้วนๆ เลย”

จงโหย่วเหอหัวเราะ “ดูแล้วครั้งนี้คุณชายกับคนตระกูลพัคน่าจะได้เจอหน้ากันแล้ว!”