เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 580

ตอนที่ 580 อัศจรรย์!

วาดรูปส่งๆ กลางอากาศทำไมถึงมีสีได้นะ? แล้วทำไมถึงได้เป็นรูปเป็นร่างได้นะ? ทำไมถึงได้เห็นได้ชัดเป็นรูปเป็นร่างนะ?

เย่เฉินตื่นตระหนกแล้วถาม “ผมฝันไปหรือเปล่าเนี่ย? ตอนนี้ที่ผมเห็นเป็นเรื่องโกหกหรือเปล่า? คุณทำอะไรกับสามัญสำนึกผมหรือเปล่า?”

เย่เฉินสังเกตเห็นว่าสติสัมปชัญญะของตนเองยิ่งเลือนรางไปทุกที รู้สึกเหมือนโดนคนควบคุม แล้วเหมือนตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศ

จงโหย่วเหอกล่าว “คุณชายอย่าเพิ่งคิดเรื่องนี้ แสร้งว่าตัวเองเป็นคนป่วย ดำดิ่งไปเลย รู้สึกว่าจู้โหยวซู่กำลังรักษาโรคมห้หายดี”

เย่เฉินพยักหน้ารับ เพราะอยากจะรู้ว่าจู้โหยวซู่ร้ายกาจขนาดไหน พอจะสูสีกับตระกูลพัคได้หรือไม่ ตนเองต้องลองก่อนถึงจะรู้

แล้วเย่เฉินก็ไม่ต่อต้านเรื่องไร้สมรรถภาพที่จงโหย่วเหอยัดเยียดให้เขาอีก

เพียแต่เย่เฉินไม่อยากจะคิดเรื่องนี้ ว่าตนเองจะให้ความสุขกับซูมู่ชิงและฉินหงเหยียนไม่ได้

ทั้งสองคนล้วนแต่เป็นสุดที่รักของเย่เฉิน เย่เฉินอยู่ดีๆ จะหาเรื่องซวยใส่ตัวทำไม?

ไม่รู้ทำไมถึงได้มีคนๆ หนึ่งโผล่เข้ามาในหัวของเขา

หญิงสาวคนนั้นงดงาม อ่อนหวาน เรือนร่างดีสุดยอด นั่นคืออดีตภรรยาของเขาหวังเจียเหยา!

“โอ้ย!”

เย่เฉินรู้สึกว่าร่างกายตนเองร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ แล้วไอวิเศษก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นทุกที

และจากการให้ความร่วมมือจากสติสัมปชัญญะของเย่เฉิน บวกกับการควบคุมจากจงโหย่วเหอ จู่ๆ ในหัวของเย่เฉินก็ปรากฏกภาพบางอย่างขึ้น…

ก๊อกๆ

เย่เฉินในชุดพนักงานเดลิเวอรี่กำลังเคาะประตูโรงแรม

ประตูโรงแรมเปิดออก แล้วสิ่งที่ลอดเข้ามาในครรลองสายตาก็คือชายหญิงที่คุ้นตาคู่หนึ่ง

ทั้งสองอยู่ในชุดคลุมของโรงแรม สองคนนั้นก้คือฟางเชาและหวังเจียเหยา!

“ที่รัก! คุณ…คุณมาได้ยังไง?”

หวังเจียเหยาทั้งตกใจทั้งลนลาน เมื่อเห็นเย่เฉินก็มีท่าทีตกใจ

แต่ว่าหลังจากนั้นหวังเจียเหยาก็มีท่าทีเย่อหยิ่งไม่แยแสอะไร “ฮึ เย่เฉิน นายเองจะมาโทษว่าฉันนอกใจนายไม่ได้นะ นายไร้ความสามารถทำให้ฉันมีความสุขไม่ได้เอง ฉันจะมีผู้ชายคนอื่นไม่ได้เชียวเหรอ?”

ฟางเชาเองก็ยืนยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ข้างๆ “เย่เฉิน แกทำให้เมียตัวเองมีความสุขไม่ได้เป็นผู้ชายอยู่ไหมเนี่ยแกน่ะ? แกมีอะไรต่างจากขันทีตรงไหน? ฮ่าๆ…”

คำพูดและท่าทางของทั้งสองคนทิ่มแทงใจเย่เฉินจริงๆ

เย่เฉินหัวเสียทันที!

“คุณชาย วาดยันต์สิครับ! ขอแค่วาดรูปตามยันต์นั้นอาการป่วยของคุณชายก็จะหายไปเลยครับ!”

จงโหย่วเหอกล่าวเตือน เขาเองก็สัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปของเย่เฉิน

เย่เฉินในตอนนี้กำลังดำดิ่งกับอาการป่วยของตนเองอย่างเต็มที่ เขาดิ้นรนอยากจะหายจากอาการป่วยนี้ ดังนั้นจึงพยายามจะจดจ่อที่จะวาดยันต์ตามภาพที่ตนเองจำได้

ลวดลายเส้นนั้นไม่ซับซ้อน​แต่ว่าเย่เฉินกลับรู้สึกลำบากลำบนเหลือเกินกว่าจะ วาดได้แต่ละเส้นทั้งที่ไม่ใช่ลวดลายซับซ้อนอะไร

ประหนึ่งราวกำลังขึ้นเขาหิมาลัยอย่างไรอย่างนั้น!

“โอ้ย!”

ในที่สุดลายเส้นสุดท้ายของเย่เฉินก็สิ้นสุดลง​แล้วรูปยันต์ก็สิ้นสุดลง

ในทันใดนั้นเอง​รูปภาพที่เย่เฉินวาดก็ลอยขึ้นไปรวมหนึ่งเดียวกับแผ่นยันต์ที่ลอยอยู่กลางอากาศ​ สุดท้ายก็เกิดเป็นลูกไฟ​ เผาไหม้ยันต์จนหายไป

ในตอนนี้เองจงโหย่วเหอก็กดลงบนหลังมือของเย่เฉิน แล้วกระตุกมือเขา

เย่เฉินรู้สึกสดชื่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน!

เขารู้สึกว่าร่างกายของตนเองกลับสู่สภาพเดิม!