เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 589

ตอนที่ 589 เทคโนโลยีทางการแพทย์ที่น่าตกใจ!

คำพูดนี้ของเย่เฉินทำให้พัคซุงวูคิดว่าเย่เฉินกำลังท้าทายเขา

เย่เฉินกล่าวอย่างขึงขัง “ไปเลยไป แกคิดว่าฉันจะชอบของแปลกแบบแกหรือไง ชอบผู้หญิงแก่หรือไง? ต่อให้เป็นแบบนั้น แกดูอายุน้าสามแกก่อนว่าหล่อนแก่ขนาดไหนแล้ว แถมยังเป็นคนป่วยออดแอดอีก ต่อให้ฉันชอบของแปลกขนาดไหนจะอยากแต๊ะอั๋งหล่อนเหรอ? วิธีการรักษาของฉันน่ะจะต้องใช้มือกดหลังหล่อน โดยที่ห้ามมีอะไรกั้นตรงกลางทั้งสิ้น!”

พัคซุงวูครุ่นคิด คุณน้าสามของตนเองไม่ได้เป็นคนสวยอะไร อีกอย่างเจ้าหล่อนอายุก็ปาไปตั้ง 61 ปีแล้ว หนำซ้ำเพราะเจ็บป่วย ทำให้ดูร่วงโรยกว่าวัยไปมาก

น้าสามของเขาผอมจนมีแค่หนังหุ้มกระดูก เจ้าหล่อนไร้ชีวิตชีวา ต่อให้เย่เฉินบ้ากาม แต่ก็ไม่มีทางจะคิดอะไรเกินเลยกับหล่อนแน่

พัคซุงวูกลับมามีสติ แล้วกล่าว “ก็ได้ งั้นฉันจะเชื่อนายสักครั้ง!”

พัคซุงวูเรียกหมอผู้หญิงมาคนหนึ่ง แล้วหาสถานที่ที่ค่อนข้างลับตาคน แล้วช่วยหล่อนเปลี่ยนเสื้อผ้า

น้าสามของพัคซุงวูสวมเสื้อเชิ้ตนั่งบนรถเข็นเข้ามาในห้อง แต่สวมเชิ้ตกลับด้านเพื่อให้เย่เฉินสะดวกในการรักษาหล่อน

เย่เฉินเองก็ไม่ได้พูดพร่ำทำเพลงอีก เขาใช้มือข้างหนึ่งกดลงบนหลังของอีกฝ่าย

ทันใดนั้นเองก็เกิดไอพวยพุ่งออกมา!

พัคซุงวูรวมไปถึงคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ตกตะลึง

“บ้าแล้ว! ไอสีขาวมาจากไหน!”

“ก็ออกมาจากมือของคนแซ่เย่นั่นไง! หรือว่าเขามีวิชาหรือเปล่านะ?”

กระทั่งพัคซุงวูยังคิดในใจไม่หยุด “นี่เป็นไปไม่ได้มือของคนเราจะมีไอแบบนี้พวยพุ่งออกมาได้ยังไงกันนะ? คนตระกูลพัคเรายังทำแบบนี้ไม่ได้เลยด้วยซ้ำไป หรือว่าตระกูลเย่จะเก่งกว่าพวกเราหรือเปล่า? แล้วพวกเขาก็เก็บงำความสามารถเอาไว้นะ?”

ในความเป็นจริงแล้ว ที่มือขวาของเย่เฉินมีควันสีขาวลอยออกมาได้นั้น เป็นเพราะในตอนนั้นเทพธิดาช่วยคิดวิธีเสแสร้งแสดงความเก่งให้พ่อของเย่เฉิน

ทักษะนี้นั้นกระทั่งทั้งเจ็ดตระกูลอื่นๆ ก็ทำไม่ได้จริงๆ แต่ความสามารถนี้ไม่ได้มีมูลค่าอะไร เป็นเพียงแค่การวางท่าเท่านั้น แต่ก็ไม่ได้มีผลอะไรกับการรักษา…

แต่ว่าเย่เฉินวางท่าเท่านั้น บวกกับที่เย่เฉินเอาแต่เน้นย้ำว่าการแพทย์ของตระกูลเย่ดีกว่าตระกูลพัค ดังนั้นในตอนนี้เย่เฉินจึงเลือกจะเขย่าประสาทพวกพัคซุงวูก่อน

เย่เฉินใช้ภาษาเกาหลีคุยกับหญิงสาวที่ป่วยแล้วกล่าว “ยื่นมือขวาออกมา แล้วดูภาพวาดบนยันต์จากนั้นก็วาดตาม จนวาดภาพยันต์เสร็จ อาการป่วยของคุณก็จะหายไป!”

ในตอนนี้ น้าสามของพัคซุงวูก็เริ่มจินตการตาม ย่อมทำตามท่าทางที่เย่เฉินชี้แนะ

แล้วตรงบริเวณด้านหน้าของน้าสามของพัคซุงวูก็ปรากฏภาพที่อบอุ่นใจ…

“แม่หนูน้อย โอ้ย เด็กน้อยที่น่ารัก ให้คุณย่ากอดหน่อย”

“ย่าจะสอนหลานปั่นจักรยาน ย่าสอนหลานว่ายน้ำดีไหม?”

ในภาพจินตนาการนั้น น้าสามของพัคซุงวูนั้นไม่ได้นั่งรถเข็น แต่ยืนบนพื้นหญ้า วิ่งบนพื้นหญ้าอย่างร่าเริง ว่ายน้ำอยู่ในแม่น้ำสีเขียวมรกต ข้างกายของหล่อนก็มีเด็กหญิงหน้าตาน่ารัก

จู้โหยวซู่ทำให้คนป่วยเกิดภาพหลอน ส่วนในภาพหลอนที่เกิดขึ้นในจินตนาการ เป็นภาพที่ผู้ป่วยอยากเห็นที่สุดในส่วนที่ลึกที่สุดของใจ

น้าสามของพัคซุงวูปวดหัวบ่อยๆ ไม่มีสติ นั่งบนรถเข็น ไม่มีแรงจะอยู่เป็นเพื่อนหลานสาวตนเอง

ในใจของหล่อนเต็มเปี่ยมไปด้วยความคาดหวังว่าตนเองจะแข็งแรง แล้วสามารถเล่นเกมและออกกำลังกายนอกบ้านได้กับหลานสาวได้มากขึ้น

แล้วใบหน้าของน้าสามของพัคซุงวูระบายยิ้ม!

“น้าสามยิ้มแล้ว! คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะยิ้มแล้ว!”

พัคซุงวูมองใบหน้าของน้าสามด้วยใบหน้าตกใจ

เขายังจำตอนที่น้าสามสาวๆ ได้ ผู้เป็นน้ารักเขาอย่างมาก แต่ตั้งแต่เมื่อหกปีก่อนหลังจากที่น้าสาวของเขาป่วย เขาก็ยังไม่เคยเห็นน้ายิ้มมาก่อน