เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 597

ตอนที่ 597 แม่ยายโดนจับ!

ซูเจิ้นหางเองก็เปิดปากบ้าง “พวกคนที่จับเชี่ยนจือไปไม่ใช่แก๊งค์ลักพาตัวธรรมดาๆ เขาสามารถหลบหลีกกล้อวงจรปิดของพวกเราได้ แถมยังหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่น่าจะใช้พวกคนมีอิทธิพลทั่วๆ ไป ถ้าหากสามารถยืนยันได้ว่าพวกเขายังอยู่ในเมืองหลวง เราก็น่าจะสามารถจับตัวพวกเขาได้อย่างแน่นอน แต่ถ้าพวกเขาพาจางเชี่ยนจือออกจากเมืองหลวง หรือพาตัวไปเมืองนอก ตระกูลซูเราเองก็จนปัญญา เย่เฉินเรื่องนี้เธอพอจะช่วยอะไรได้ไหม?”

เย่เฉินยังไม่ทันพูดอะไร ซูมู่เสวี่ยก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เรื่องที่กระทั่งตระกูลซูของเรายังทำไม่ได้ แล้วเขาที่เป็นคนจากต่างถิ่นจะมาช่วยเหลืออะไรได้? ตอนนี้ขนาดบัญชีของเขาที่นี่ยังโดนอายัดอยู่ด้วยซ้ำไป”

เย่เฉินเหลือบตามองซูมู่เสวี่ยเล็กน้อย ตอนนี้ตระกูลซูกำลังเกิดเรื่อง เย่เฉินไม่มีแก่ใจจะมาลับฝีปากกับซูมู่เสวี่ย

เย่เฉินกล่าว “งั้นผมดูกล้องวงจรปิดก่อน”

เย่เฉินดูกล้องวงจรปิดภาพวีดีโอที่ถ่ายจางเชี่ยนจือเอาไว้

แล้วก็พบว่าหล่อนหายตัวไปในพื้นที่ที่ว่างเปล่า

“เครื่องบินที่พรางตัวได้เหรอ?”

ถ้าหากว่าจางเชี่ยนจือเข้าไปในเครื่องบินที่พรางตัวได้ก็จะเท่ากับว่ากล้องวงจรปิดจะไม่เห็นหล่อน

คนที่จะมีเครื่องบินแบบนี้ได้ในโลกใบนี้เห็นจะมีแต่แปดตระกูลเท่านั้น

และเย่เฉินก็นึกถึงตระกูลพัคจากเกาหลีที่เพิ่งจะมีเรื่องกับพวกเขาในทันที!

“หรือว่าจะเป็นพัคซุงวูเหรอ?”

เย่เฉินเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลของตระกูลพัค แถมยังระเบิดโรงพยาบาลของเขาไปเยอะ หนำซ้ำยังยิงพัคซุงวูด้วย

ถึงแม้ว่าเทคโนโลยีทางการแพทย์ของตระกูลพัคจะสามารถช่วยให้เขาไม่ถึงกับต้องเป็นพิการแบบซูมู่หลิน แต่เขาเองก็เจ็บมากเอาการอยู่

บวกกับที่เย่เฉินขโมยยาที่มีราคาแพงจากตระกูลพัคมา พัคซุงวูเองก็คิดอะไรเกินเลยกับจางเชี่ยนจือมาโดยตลอด เป็นไปได้ว่าเขาจะอาศัยโอกาสนี้ล้างแค้นเย่เฉิน

ซูมู่ชิงเองก็มีท่าทีกังวลใจอย่างมาก “แม่ไม่ค่อยเจอคนแปลกหน้า ไม่เคยล่วงเกินใครมาก่อน ใครกันที่ใจร้ายขนาดนี้จู่ๆ ก็จับแม่ไป แม่อย่าเป็นอะไรเลยนะคะ…”

ถึงแม้ว่าซูมู่ชิงจะมีความเห็นที่ไม่ค่อยลงรอยกับมารดา แต่อย่างไรเสียก็มีสายใยแม่ลูก เมื่อเห็นว่าแม่โดนจับตัวไป หล่อนเองย่อมต้องเสียใจอย่างมาก

เย่เฉินตบบ่าซูมู่ชิงแล้วปลอบใจ “มู่ชิง คุณวางใจเถอะนะครับ ผมรู้ว่าใครจับแม่คุณไป เรื่องนี้ยกให้ผมจัดการเถอะ”

ซูเจิ้นหางรีบร้อนกล่าว “เย่เฉินเธอรู้เหรอคือใคร?”

ซูมู่หลินที่นั่งบนรถเข็นตะโกนเสียงดัง “รีบบอกฉันมาว่าไอ้สารเลวที่ไหนจับแม่ฉันไป ฉันจะไปฆ่ามัน!”

ซูมู่เสวี่ยเองก็กล่าวขึ้นมาเช่นกัน “แม่ใหญ่เป็นคนตระกูลซูของเรา กล้าจับคนตระกูลซูแบบนี้เท่ากับว่าต้องการจะตั้งตัวเป็นศัตรูกับเรา ไม่จัดการคนแบบนี้ล่ะก็แค่คิดก็ใจสั่นแล้วต่อไปฉันคงไม่กล้าออกไปไหน!”

เย่เฉินกล่าวว่า “ถ้าหากว่าเดาไม่ผิดล่ะก็ น่าจะเป็นตระกูลพัคจากเกาหลี”

“ตระกูลพัคจากเกาหลีเหรอเนี่ย? พวกเขามีธุรกิจอะไร? ทำไมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย?”

คนตระกูลซูไม่เคยได้ยินชื่อของตระกูลพัคมาก่อน

เพราะตระกูลพัคเป็นหนึ่งในตระกูลลึกลับ พวกเขาย่อมต้องไม่รู้แน่

เย่เฉินไม่อยากจะอธิบายกับพวกเขามากมาย เย่เฉินหันไปมองซูเจิ้นหางแล้วกล่าว “คุณปู่ซู เรื่องนี้อาจเกิดเพราะผม ให้ผมเป็นคนรับผิดชอบพาแม่กลับมาแล้วกันครับ”

ซูเจิ้นหางพยักหน้ารับ “อืม เย่เฉินถ้ามีอะไรต้องการให้ช่วยล่ะก็บอกฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ”

“ครับ”

เย่เฉินไม่พูดพร่ำทำเพลง แต่บินตรงไปเกาหลีทันที

เขาบินตรงไปที่โรงพยาบาลส่วนตัวแห่งนั้นของตระกูลพัคทันที

ชิงหลงในตอนนี้ได้พาตัวซูหลานและยาของตระกูลพัคไปยังทีมวิจัยของตระกูลเย่เรียบร้อย และรีบเดินทางกลับมา

“ชิงหลง ตอนนี้เรามีคนเท่าไร?” เย่เฉินถาม

พัคซุงวูมองจางเชี่ยนจือที่เรือนร่างโดดเด่นสะดุดตา แล้วน้ำลายหก “เป็นคุณป้าที่สมบูรณ์แบบอะไรขนาดนี้! คุณนายซู คุณเป็นผู้หญิงอายุ 40 ปีที่สวยที่สุดในโลกใบนี้เลย มาเดี๋ยวให้ผมช่วยแกะเชือกให้คุณนะครับ”

พัคซุงวูลงมือแกะเชือกที่รัดจางเชี่ยนจือออก แน่นอนว่าเขาสามารถฉวยโอกาสจากหล่อนได้ แต่ว่าเขาเป็นทายาทเศรษฐีระดับนี้ ไม่ถึงขนาดต้องมาทำเรื่องต่ำช้าแบบนี้

พัคซุงวูเชื่อมั่นในตัวเองว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนในโลกใบนี้ที่เขาจะต้องใช้กำลังเพื่อครอบครองเจ้าหล่อน

พัคซุงวูกล่าวเสียงนุ่ม “คุณนายซูครับ ผมเรียกคุณว่าคุณน้าได้ไหมครับ?”

พัคซุงวูบ้าคนแก่ ทุกครั้งที่ได้เรียกผู้หญิงสูงวัยกว่าที่หน้าตาสะสวยว่าคุณน้า เขาดีใจจนเนื้อเต้น

แต่ว่าจางเชี่ยนจือเข้าใจภาษาเกาหลีที่ไหน ไม่ได้เข้าใจด้วยซ้ำว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่

“อ้อ จริงสิ ผมลืมไปว่าคุณฟังภาษาเกาหลีไม่ออก Can you speak english? (พูดภาษาอังกฤษได้ไหมครับ?)”

พัคซุงวูกล่าวถาม

ถึงแม้ว่าจางเชี่ยนจือจะฟังออกแต่ก็ตอบเขาไม่ได้

พัคซุงวูยังคงวางท่าเป็นสุภาพบุรุษ “พูดอังกฤษไม่ได้เหรอครับ? ไม่เป็นไร เรื่องนี้ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการคุยกันของเราหรอกครับ”

เพี้ยะ!

พัคซุงวูดีดนิ้ว เพื่อสั่งให้ลูกน้องสวมหูฟังบลูทูธ

“มา คุณน้าครับ เดี๋ยวผมใส่ให้คุณน้าด้วยตนเอง สวมหูฟังบลูทูธ เราก็จะสื่อสารกันได้อย่างราบรื่นแล้วครับ”

หูฟังอันนี้เป็นเครื่องแปลอัตโนมัติแบบทันที สามารถฟังคำพูดแล้วแปลได้ในทันทีที่สนทนา

หลังจากที่ให้จางเชี่ยนจือสวมหูฟังบลูทูธแล้ว พัคซุงวูเองก็สวมหูฟังให้ตนเองเช่นกัน จากนั้นทั้งสองคนก็เชื่อมต่อกันเรียบร้อยและตั้งค่าแปลภาษษเป็นเกาหลีและจีน

หลังจากที่ตั้งค่าทั้งหมดเรียบร้อยแล้วนั้น พัคซุงวูก็แนะนำตัวเองอย่างมีมารยาท “คุณน้าจางครับ ผมชื่อพัคซุงวู เป็นคนที่หลงรักคุณน้า ยินดีต้อนรับคุณน้าส่ประเทศของผมนะครับ ผมจะรับรองคนสวยๆ อย่างคุณน้าให้ดีที่สุด!”