เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 603

ตอนที่ 603 เกอร์ธาต้องการจะออกจากบ้าน!

เกอร์ธาจ้องหน้าเย่เฉินไม่กระพริบตา ในดวงตานั้นฉายแววตกตะลึงและซาบซึ้งใจ

หล่อนคิดไม่ถึงว่าคนที่เจอกันเพียงแค่สองครั้ง อีกทั้งเป็นแค่คนในเกมเท่านั้น จะเข้าใจจิตใจหล่อนจนทะลุปรุโปร่งขนาดนี้

“ทำไม…ทำไมคุณถึงได้…”

เกอร์ธาศรัทธาในตัวเย่เฉินอย่างเต็มเปี่ยม เพราะบางสาเหตุ ทำให้หล่อนไม่สามารถบอกความในใจกับคนนอกได้

ในใจของหล่อนคาดหวังอย่างยิ่งว่าจะมีคนผู้หนึ่งที่รู้ว่าหล่อนต้องการอะไร โดยที่ตัวหล่อนเองไม่ต้องเปิดปากเอ่ย

เย่เฉินระบายยิ้ม เขาศึกษาโจวอี้และโหงวเฮ้งบนใบหน้าคน ย่อมสามารถอ่านเด็กสาวตรงหน้าได้อย่างทะลุปรุโปร่งแค่มองเท่านั้น

จากหลักจิตวิทยาแล้วคนที่ติดเกม แล้วไม่ยอมใช้เวลาในโลกความจริงนั้น เป็นเพราะว่าโลกความจริงแล้วไม่เป็นไปดังที่หวังเลยทำได้แค่ไขว่คว้าหาความสุขจากเกม

แต่ว่าในสถานการณ์ปกติแล้วคนพวกนี้ก็คือคนจน

พวกคนรวยนั้นมีความสุขมากในชีวิตจริงๆ

ตามเหตุผลก็คือเกอร์ธาสามารถไปว่ายน้ำในสระของโรมแรมห้าดาวที่ไหนในโลกก็ได้ จะไปกับเพื่อนสาวที่ร่ำรวยเหมือนกัน หรือว่าแฟนหนุ่มก็ได้

อายุอย่างหญิงสาวเหงาจนต้องมาเล่นเกมคนเดียว เห็นได้ชัดว่าใในชีิวตจริงของหญิงสาวน่าจะเหงาและไม่มีความสุข

เย่เฉินเห็นเกอร์ธาเคาระพนับถือตนเอง ก็รีบฉวยโอกาสนี้บอกจุดประสงค์ของตนเอง

“เกอร์ธาคุณสนิทกับพัคซุงวูมากไหม?”

เกอร์ธาพยักหน้ารับ “พี่พัคซุงวูดีกับฉันมากค่ะ เขาจะชวนฉันคุย เดินเล่น สกีหิมะขับรถในเกม ส่วนในชีวิตจริงเขาก็จะส่งข้อความหาฉันตลอด”

พัคซุงวูนี่บริหารเวลาเก่งดีจริงๆ ในชีวิตจริงเขามีเหล่าแม่กระดังงาลนไฟที่พราวเสน่ห์รอรความรักจากเขา แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีเวลามาตามจีบเกอร์ธา

เย่เฉินกล่าว “ผมอยากขอให้คุณช่วยผมหน่อย คุณพอจะช่วยนัดพัคซุงวูให้ผมได้ไหม?”

“คะ?” เกอร์ธาสับสน

เย่เฉินอธิบาย “พูดตรงๆ นะ คนในครอบครัวผมโดนพัคซุงวูจับไป ตอนนี้ผมหาเขาไม่เจอ เลยแต่ผมรู้ว่าเขาตามจีบคุณ ถ้าคุณนัดเขา เขาจะต้องยอมมาเจอคุณแน่”

เกอร์ธามีท่าทีลำบากใจ ถึงแม้ว่าพัคซุงวูจะทำผิดที่จับคนในครอบครัวของเย่เฉินไปแต่เรื่องแบบนี้หญิงสาวก็แยกไม่ออกว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่

ยิ่งไปกว่านั้นเกอร์ธาก็รู้จักพัคซุงวูนานกว่าเย่เฉิน ย่อมต้องนิทสนมมากว่า

เกอร์ธากล่าวว่า “ต้องขอโทษจริงๆ นะคะคุณแน่ ตระกูลของฉันไม่ให้ฉันเข้าไปยุ่งกับเรื่องของตระกูลอื่นๆ ถ้าคุณอยากให้ฉันนัดเขาจริงๆ ฉันต้องขออนุญาตที่บ้านก่อน”

“อย่านะครับ!”

เย่เฉินคว้าแขนหญิงสาวด้วยอารามตกใจ

ถึงแม้ว่าเรือนร่างของเกอร์ธาจะไม่ได้เหมือนตัวจริงๆ ของหล่อนแบบเป๊ะๆ แต่มือของหล่อนก็นุ่มนิ่มอย่างมาก

เย่เฉินรู้ว่าทันทีที่เกอร์ธารายงานกับตระกูลสมิตช์แล้ว พวกเขาจะต้องไม่อนุญาตให้หล่อนช่วยเขาแน่

เหตุผลนั้นง่ายนิดเดียว ตอนนี้ตระกูลเย่เป็นตระกูลที่แย่ที่สุดในบรรดาพวกเขา และกำลังจะโดนเตะออกอยู่รอมร่อ

ถ้พวกเขาจะช่วยก็คงเลือกจะช่วยตระกูลพัค ไม่ใช่คนตระกูลเย่

“ขอโทษด้วย…”

เห็นเกอร์ธาหน้าแดงก่ำ เย่เฉินก็รีบร้อนสะบัดมือออก

ทั้งสองคนเจอหน้ากันไม่นาน แต่ความสัมพันธ์กลับมีพัฒนาการที่รวดเร็ว ท้ังจับมือ ทั้งจูบ

เย่เฉินพูดไม่ออก เครื่องบินพรางตัวของตระกูลพวกคุณเองก็มีไม่ใช่หรือไง?

จะต้องเป็นเพราะคุณอายุน้อยไม่เคยเห็นแน่นอน

เย่เฉินจึงกล่าวถาม “จริงสิ งานเลี้ยงครบรอบ 18 ปีของคุณคือเมื่อไร?”

เกอร์ธาตอบ “อีก 15 วัน”

ก่อนนี้ตอนที่เย่เฉินจับหล่อนมาจูบ ยังคิดว่าเด็กสาวบรรลุนิติภาวะแล้วเสียอีก คิดไม่ถึงว่าตอนนี้หล่อนเพิ่งอายุ 17 ปีเท่านั้น

เย่เฉินกล่าว “ไม่มีปัญหา รอผมช่วยคนในครอบครัวจากพัคซุงวูได้ ผมจะบินไปรับคุณทันที ก่อนอายุครบ 18 ปีคุณได้หนีออกมาแน่!”

เกอร์ธาพยักหน้ารับอย่างตื่นเต้น แล้วผ้าขนหนูของเด็กสาวก็ร่วงลงมาอย่างไม่ทันรู้ตัว “คุณเย่…”

“คุณเรียกผมว่าพี่เย่เซวียนเถอะ”

“คุณน่าจะชื่อเย่เฉินนะคะ? คราวก่อนฉันได้ยินพี่พัคซุงวูด่าคุณก่อนเขาจะออฟไลน์ไป”

“…แค่ก จริงด้วย เรียกผมว่าพี่เย่เฉินเถอะ ถ้าคุณรู้สึกว่าชื่อจีนมันแปลกๆ ก็เรียกชื่อภาษาอังกฤษผมแล้วกันผมชื่อคริส”

เกอร์ธายิ้ม “ไม่เลยค่ะ ฉันว่าชื่อจีนก็รื่นหูดีนะคะ ฉันพูดจีนได้ด้วยน่ะ! คุณหล่อมาก คุณเป็นคนดี ขอบคุณค่ะ!”

เกอร์ธาพูดภาษาจีนออกมาหลายประโยค แต่สิ่งที่ทำให้แปลกใจก็คือ ภาษาจีนของเด็กสาวดีมาก ออกเสียงได้ถูกต้องที่เดียว

เย่เฉินกลับไม่ได้ประหลาดใจอะไรมากมาย แต่กล่าวชม “อืม พูดได้ดีมาก”

เหมือนอย่างเย่เฉินเองเขาก็พูดได้หลายภาษา ส่วนเกอร์ธาที่เป็นทายาทของตระกูลทั้งแปด จะพูดได้หลายภาษา ก็ไม่ใช่เรื่องประหลาดอะไร ดังนั้นเย่เฉินเลยไม่ได้ถามเจ้าหล่อนว่าทำไมถึงพูดจีนได้

เกอร์ธาพูด “พี่เย่เฉิน พี่รับปากฉันได้ไหมคะว่าอย่าทำร้ายพี่พัคซุงวู เขาดีกับฉันมาก ถ้าฉันล่อเขาออกมาแล้วพี่ฆ่าเขา ฉันคงจะต้องเสียใจมาก!”