เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 608

บทที่ 608 เรื่องประหลาดของที่บ้านเกอร์ธา!

พัคซุงวูกล่าวพลางระบายยิ้ม “ฮ่าๆ ไม่มีปัญหา ผมวางแผนเอาไว้แล้วล่ะ คืนนี้จะพาคุณออกจากสวิตเซอร์แลนด์ แล้วเราจะบินตรงไปเอเชีย ผมจะพาคุณไปเกาหลี กินปิ้งย่าง ไปร้านเหล้า ไปเกาะเชจู ไปดำน้ำ จะพาคุณไปเที่ยวจนกว่าจะบรรลุนิติภาวะ ฮ่าๆ… แค่ก ความหมายของผมคือก่อนที่คุณจะอายุครบ 18 ปีผมจะพาคุณไปเที่ยว…”

ที่จริงแล้วเกอร์ธาที่ใสซื่อไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นเลย “งั้นคุณกับพี่เย่เฉินต้องระวังนะคะ ที่บ้านฉันมันเข้ายาก..อาจจะต้อง…”

พัคซุงวูหัวเราะร่วนอย่างเชื่อมั่นในตัวเอง “คุณสบายใจเถอะ ไม่มีอะไรทำอะไรเราได้หรอก เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เตรียมกระเป๋าเดินทางให้เรียบบร้อย คืนนี้หลังจากสามทุ่มผมจะไปรับคุณเอง!”

หลังจากวางสายแล้ว พัคซุงวูและเย่เฉินก็ได้รับตำแหน่งบ้านของเกอร์ธา

เมื่อดู GPS แล้วที่แท้บ้านของเกอร์ธาเป็นปราสาทอยู่ริมแม่น้ำไรน์ ตำแหน่งที่ตั้งไม่ได้ต่างอะไรจากปราสาทตระกูลเย่ที่อังกฤษเท่าไรนัก

ล้วนแต่เป็นสภาพแวดล้อมที่ค่อนข้างดี คนน้อย วิวสวย อีกทั้งยังมีปราสาทแห่งหนึ่งตั้งอยู่

พัคซุงวูหันมองเย่เฉินด้วยแววตาเหยียดหยามแล้วกล่าว “สามทุ่ม พ่อแม่ของหล่อนจะออกบ้าน หลังจากที่พวกเจาไปแล้ว เราต่างคนก็ส่งคนๆ เดียวไปพาตัวเกอร์ธาออกมา ดูว่าใครจะช่วยหล่อนได้ก่อน!”

เย่เฉินเองก็หันหลังตั้งท่าจะเดินออกไป “งั้นสามทุ่มค่อยติดต่อกันอีกที!”

เย่เฉินทนมองใบหน้าที่น่ารังเกียจของพัคซุงวูอีกต่อไปไม่ไหว

“รอเดี๋ยว!” ทันใดนั้นเองพัคซุงวูเรียกเย่เฉินเอาไว้

“ว่ายังไง? ไม่กล้าสู้กันต่อเหรอ?” เย่เฉินหันมองพัคซุงวู ยังคิดว่าเขาจะยอมแพ้

พัคซุงวูกล่าวด้วยความดูถูก “ตลกจริงๆ ฉันต้องเป็นคนชนะอยู่แล้วแน่ๆ ทำไมฉันจะไม่กล้าแข่งกับนาย? ฉันมีขอเสนอนิดหน่อย ก่อนสามทุ่มเราสองคนอย่าเพิ่งแยกกันจะดีกว่า จอดเครื่องบินของเราสองคนเนี่ยข้างๆ กัน แล้วให้ลูกน้องของเราคอยเฝ้าเอาไว้” เย่เฉินนิ่งไป “นายทำแบบนี้หมายความว่ายังไง?”

พัคซุงวูหัวเราะน้อยๆ “ใครก็รู้ว่าคนแบบพวกนายเนี่ยมันชอบแอบทำเรื่องลับหลังคนอื่น ทุกครั้งที่ชนะก็ไม่ค่อยจะใสสะอาดนักหรอก ไม่รู้ว่าแอบไปทำอะไรลับหลังกันบ้างหรือเปล่า อีกหลายชั่วโมงหลังจากนี้ถ้าฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ เดี๋ยวแกจะต้องส่งคนหรือไม่ก็โดรนไปที่บ้านของเกอร์ธาก่อนแล้วเดี๋ยวพอแกเข้าใจเส้นทางในบ้านนั้นเป็นอย่างดีแล้ว ตอนสามทุ่มวันนี้ที่จะพาเกอร์ธา แกก็จะได้เปรียบฉันสิ ฉันต้องการจะจับตาดูพวกแก พวกแกห้ามไปไหนทั้งนั้น ใครก็ห้ามแอบไปสืบเรื่องราวของปราสาทนั้นก่อน สามทุ่มเราค่อยเริ่มแข่งกัน!”

เย่เฉินแค่นเสียงเหยียดหยาม นี่มันน่าขำจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะหมอนี่จะยังกล้าต่อสู้กับเขา

ถูกต้องถ้าหากด้วยนิสัยของเย่เฉินมีความเป็นไปได้อย่างมากที่เขาอาจจะใช้ UFO ของตัวเองไปลองสืบสถานการณ์ก่อน

แต่ว่าต่อให้ไม่เตรียมตัวก่อ เย่เฉินก็สามารถเอาชนะพัคซุงวูได้อยู่ดี!

เย่เฉินกล่าว “ได้สิ ฉันจะจอดเครื่องบินเอาไว้ที่นี่อยู่เป็นเพื่อนนายที่นี่สักสองสามชั่วโมงแล้วกัน!”

……

แล้วเวลาสองสามชั่วโมงก็ดำเนินไปแบบนี้จนถึงสามทุ่ม

และในตอนนี้เองเพื่อความยุติธรรม เย่เฉินและพัคซุงวูก็ส่งโครนไปยังด้านบนปราสาทเพื่อดูว่าบิดารามารดาของหญิงสาวออกจากบ้านไปแล้วหรือไม่

เย่เฉินและพัคซุงวูต่างก็มองดูภาพที่ได้มาจากโดรนพร้อมกัน

และแล้วรถเก๋งสีดำเปิดไฟรถสว่างเอาไว้ก็ปรากฏขึ้นที่หน้าประตูปราสาท

เย่เฉินดูป้ายรถเก๋งสีดำคันนั้นอย่างละเอียด แล้วก็พบว่าไม่ใช่รถมายบัคหรือว่าเบนท์ลี่ย์ ไม่ใช่ BBA แต่เป็นหงฉี!

“รถเก๋งหงฉี!” เย่เฉินแปลกใจทันทีที่เห็น “รถเห๋งหงฉีมันเป็นแบรนด์รถของประเทศเราไม่ใช่เหรอ?”

ซีกวาเห็นเข้าก็หัวเราะออกมา “ฮ่าๆ ดูแล้วตระกูลสมิตซ์ชอบแบรนด์รถของประเทศเรามากเลยนะครับเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเขาจะขับรถหงฉี ตลกจริงๆ”

หวังเอ้อร์เชอเป็นคนช่างสังเกต เลยเห็นสามีภรรยาในวัยกลางคนคู่หนึ่งที่อยู่ในรถไม่ใช่ชาวยุโรป แต่เป็นชาวเอเชีย

“คุณชายเย่ ดูสิครับ มีคนเอเชียสองคนขึ้นไปด้านหลังรถ” หวังเอ้อร์เชอเตือน

เย่เฉินยิ่งสงสัยกว่าเดิม หรือว่าจะเป็นชาวจีนของตระกูลสมิตซ์?

เกอร์ธาพูดว่าพ่อแม่ของหล่อนจะออกจากบ้านตอนสามทุ่ม แปลว่าคนเอเชียสองคนนี่ไม่มีทางเป็นพ่อแม่ของหญิงสาวแน่ๆ!

ที่นี่คือสวิตเซอร์แลนด์ ประชากรส่วนมากเป็นคนยุโรป คนเอเชียจะสะดุดตามากไป คนยุโรปลอบเข้าบ้านของเกอร์ธา สามารถแสร้งเป็นคนใช้ หรือบอดี้การ์ด ได้เปรียบกว่าคนเอเชียเป็นไหนๆ

พัคซุงวูกล่าวอย่างเชื่อมั่นในตัวเองว่า “คนของฉันเนี่ยจะต้องพาตัวเกอร์ธาออกมาได้ก่อนแน่!”

เย่เฉินกล่าว “เราก็รออยู่ทที่ด้านนอกปราสาทก็พอ ดูว่าคนของใครจะออกมาก่อน!”

เย่เฉินและพัคซุงวู เองก็รอผลลัพธ์ที่ด้านนอกปราสาทเงียบๆ

แต่ว่าสิบนาทีผ่านไป คนที่พวกเขาสองคนส่งไปก็ยังไม่มีวี่แวว

พัคซุงวูกล่าวกับฮยุน “ถามหน่อยว่าไอ้พวกนั้นไปไหน? เห็นเกอร์ธาแล้วหรือยัง”

ฮยุนใช้วิทยุสื่อสาร แต่กลับไม่มีสัญญาณการตอบรับ “คุณชาย ขาดการติดต่อไปแล้วครับ”

ชิงหลงเองก็กล่าวกับเย่เฉินเช่นกันว่า “คุณชาย ติดต่อเลบรอนที่ส่งไปเมื่อครู่ไม่ได้แล้ว เกรงว่าคงจะจบแล้ว!”

“อะไรนะ?”

พัคซุงวูและเย่เฉินตกใจ

หรือว่าคนที่พวกเขาสองคนส่งไปตายในปราสาทกันหมดแล้วงั้นเหรอ?

พัคซุงวูกัดฟัน “ฉันไม่เชื่อว่าจะทำอะไรไม่ได้ ส่งคนที่เก่งกว่าพวกเขาเข้าไป!”

พัคซุงวูและเย่เฉินต่างก็ส่งคนเข้าไปอีกคนหนึ่ง แต่ไม่นานก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวน

มีคนตายอีกแล้ว!