เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 609

ตอนที่ 609 เหตุการณ์ไม่ใคร่สู้ดี!!

“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง!”

พัคซุงวูลนลานขึ้นมาจริงๆ

สองคนที่เขาส่งไปนั่นล้วนแต่เป็นคนเก่ง เป็นคนที่เขาเลือกออกมาจากคนหลายพันหลายหมื่น

ถ้าหากว่าจะแอบเข้าไปในบ้านคนธรรมดา จะขโมยของบางอย่าง หรือว่าพาตัวคนไปไหนต่อไหน ก็คงจะง่ายดายเหมือนชอลิ้วเฮียงขโมยของ

ต่อให้ตระกูลสมิตซ์เป็นตระกูลลึกลับก็ไม่ควรจะไม่ล้มเหลวรวดเร็วขนาดนี้

อีกทั้งหลังจากที่พวกเขาออกไปแล้ว ก็ไม่ได้กลับมาอีก เป็นไปได้อย่างมากอาจจะตายไปแล้ว!

ตระกูลสมิตซ์โหดขนาดนี้เลยเหรอ?

และแน่นอนว่าไม่ใช่แค่คนของพัคซุงวูหรอก คนของเย่เฉินก็น่าจะตกอยู่ในสภาพเดียวกัน

พัคซุงวูมาหาเย่เฉินแล้วกล่าว “ปราสาทที่เกอร์ธาอยู่นั้นออกจะแปลกประหลาดอยู่เล็กน้อย! จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าลมที่นี่พัดไปมาทำให้คนรู้สึกไม่สบายตัวเลย น้ำในทะเลสาบเจนีวานี้ดูๆ ไปก็น่ากลัวเหมือนจะมีสัตว์ประหลาดอยู่เลย”

ในตอนนี้ลมพัดอ่อนๆ ถึงแม้ว่าอุณหภูมิยังพอใช้ได้ แต่ก็ทำให้เย่เฉินรู้สึกหนาวเหน็บเช่นกัน

ความหนาวเย็นแบบนี้ไม่ได้เป็นเหมือนความหนาวเย็นทางเหนือ แต่เป็นความหนาวที่เสียดแทงเข้าไปถึงกระดูก

พูดกันตามตรงเย่เฉินเองก็เคยไปตามสถานที่ต่างๆ มาแล้วทั่วโลกแต่ก็ยังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ด้วยซ้ำ

เย่เฉินเงียบไปครู่หนึ่ง มีลูกน้องตายไปสองสามคนติดต่อกัน เขาเองจำใจต้องระวังตัว

เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้าด้านบนพบว่าบนท้องฟ้าไม่มีดวงดาว กระทั่งพระจันทร์ยังต้องหลบหน้าไป

พู่ว… พู่ว…

น้ำในทะเลสาบเจนีวากระเพื่อม แล้วลมหนาวก็พัดมาไม่หยุด

เย่เฉินหันมองพัคซุงวู “ทำไม แกกลัวแล้วเหรอ? ก็ได้ แกไปสิ ฉันจะส่งคนไปช่วยเกอร์ธาเอง”

พัคซุงวูกัดฟันกรอด เขาไม่ยอมให้เย่เฉินฉวยโอกาสครั้งนี้

พัคซุงวูตัดสินใจแน่วแน่เขาหันมองฮยุนที่เป็นลูกน้องคนเก่งของเขาแล้วกล่าว “ฮยุนครังนี้ นายไปตัวเองแล้วต้องช่วยเกอร์ธากลับมาให้ได้!”

ฮยุนเชื่อมั่นในตัวเองอย่างมาก “คุณชาย ใต้หล้านี้ไม่มีสถานที่ไหนที่ผมเข้าไปไม่ได้ คุณชายวางใจเถอะนะ!”

พัคซุงวูพยักหน้ารับ “อืมแต่ก็ต้องระวังๆ ด้วยล่ะ ฉันจะติดคเรื่องติดตามด้านหลังนายหนึ่งเมตร เพื่อให้ฉันได้เห็นเหตุการณ์พร้อมๆ กับนายด้วย”

คนสองคนที่พัคซุงวูส่งไปก่อนหน้านี้ ไม่รู้ว่าพวกเขาตายยังไง ฮยุนเป็นลูกน้องที่เก่งที่สุดของพัคซุงวู มีค่ากับเขาอย่างมาก เขาไม่มีทางปล่อยให้ฮยุนเป็นอะไรเด็ดขาด

ในเมื่อพัคซุงวูส่งลูกน้องที่เก่งที่สุดไปแล้ว เย่เฉินจึงจำใจต้องส่งชิงหลงไปเพื่อเอาชนะพวกเขา

เย่เฉินก็ติดตั้งกล้องลนตัวชิงหลงเหมือนพัคซุงวู จะได้สามารถเห็นสิ่งที่ชิงหลงเห็น และได้ยินเสียงของเขาด้วย

เย่เฉินกล่าวกับชิงหลงด้วยใบหน้าขึงขัง “ชิงหลง ในปราสาทมีบางอย่างผิดปกตินะ นายต้องระวังล่ะ ถ้าเจอเรื่องที่แก้ไม่ตกจริงๆ ล่ะก็ไม่ต้องฝืนนะ รีบถอยกลับมาเลย ความปลอดภัยมาเป็นอันดับหนึ่ง”

ถึงแม้ว่าเย่เฉินจะรับปากเกอร์ธาว่าจะช่วยหล่อนให้ได้ ตอนนี้เย่เฉินติดหนี้หล่อนแต่ว่าอย่างไรเสียแค่เคยเจอกันผ่านๆ เท่านั้น ยังไม่เคยเห็นหน้ากันจริงๆ ด้วยซ้ำไป

ในใจเย่เฉินชิงหลงสำคัญกว่าเกอร์ธามากนัก

ถ้าไม่ไหวจริงๆ เย่เฉินก็ทำได้แค่ทิ้งเกอร์ธาแล้วช่วยชิงหลงแทน

ชิงหลงพยักหน้ารับ “คุณชายสบายใจเถอะครับ ต่อให้เป็นมาตรฐานความปลอดภัยของตระกูลเย่เรา ผมก็ยังเจาะเข้าไปได้อย่างง่ายดาย ผมไปก่อนนะครับคุณชาย”

“พี่หลงสู้ๆ!”

“พี่ชิงหลงไร้เทียมทาน!”

หวังเอ้อร์เชอและซีกวาต่างก็ให้กำลังใจชิงหลงไม่หยุด