เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 61

เย่เฉินโทรศัพท์หาดูบรูลในทันที

“คุณอาไม่เจอกันนานเลยนะครับ ผมคริสเองช่วงนี้เป็นยังไงบ้างครับ? สุขภาพแข็งแรงดีไหมครับ?”

เย่เฉินโทรหาอีกฝ่ายแล้วทักทายอีกฝ่าย ชื่อภาษาอังกฤษของเขาก็คริส

ตอนที่อยู่อเมริกาขณะทำความรู้จักอีกฝ่ายนั้นเขาใช้ชื่อภาษาอังกฤษ

ดูบรูลดีใจอย่างมาก “อ้อคริสนี่เอง! ไม่ได้ยินเสียงนายนานเลย เมื่อวานฉันเพิ่งวีดีโอคอลคุยกับคุณปู่นายดูมะลิที่เขาปลูกใหม่ ฉันน่ะสบายดีกำลังพักร้อนอยู่ที่ฮาวาย เราล่ะเป็นยังไงบ้าง? ได้ยินคุณปู่บอกลุงว่าเราผ่านด่านเคราะห์ที่เป็นเขยแต่งเข้าได้แล้ว ตอนนี้กำลังจะเริ่มหยั่งรากลงในวงการธุรกิจแล้ว!”

เย่เฉินกล่าว “ใช่แล้วครับ ที่ผมโทรมาคราวนี้ก็เพราะอยากจะคุยเรื่องธุรกิจกับคุณอา ในประเทศมีโรงแรมชื่ออี๋เจีย คุณอายังจำได้ไหมครับ? ตอนแรกได้ยินมาว่าคุณอาให้คำแนะนำที่ค่อนข้างสำคัญมากเลยกับฟางเสียนจู่ ทำให้เขากลายเป็นเศรษฐีหมื่นล้านได้ในระยะเวลาอันสั้น”

ดูบรูลกล่าว “อ้อ อาพอจะจำได้ คนแซ่ฟางเนี่ย เขามีภรรยาที่เก่งแล้วก็สวยด้วย ฉันจำได้ดีมากเลยทีเดียว อาได้ยินมาว่าช่วงนี้ธุรกิจโรงแรมของเขาเจอปัญหาโทรมาขอให้อาช่วยตั้งหลายรอบ เราอยากให้อาช่วยเขาสักครั้งเหรอ?”

เย่เฉินรีบปฎิเสธทันที “ไม่เลยครับ กลับกันคนละเรื่องเลย ผมอยากให้อาทำร้ายเขาชี้แนะแนวทางไปสู่ความล่มจมให้เขา”

“ว้าว ดูแล้วหมอนี่ซวยเข้าแล้ว ดันไปล่วงเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกินเข้า ได้เลย ยกให้อาจัดการแล้วกัน”

ถึงแม้ว่าดูบรูลจะเป็นเจ้าพ่อแห่งโลกธุรกิจการโรงแรม แต่ถ้าเทียบกับปู่ของเย่เฉินแล้วก็ยังคงถือว่าอยู่กันคนละระดับ

หลายปีมานี้เขาได้รับความช่วยเหลือจากปู่ของเย่เฉินมาไม่น้อย ดังนั้นเย่เฉินขอร้องเขา เขาก็จะต้องรับปาก

รอจนเย่เฉินวางสายแล้วฉินหงเหยียนก็ถาม “เรียบร้อยแล้วเหรอคะ?”

เย่เฉินก็ผงกศีรษะ

ฉินหงเหยียนชื่นชม “คณเย่เก่งมากจริงๆ แค่โทรศัพท์สายเดียว ก็สามารถทำให้ทั้งตระกูลฟางสิ้นไร้ไม้ตอกได้ ฉันยังคิดว่าคุณจะทำสงครามใหญ่โตอะไรกับเขาเสียอีก!”

เริมฝีปากเย่เฉินกระตุกน้อยๆ “สงครามใหญ่โตเหรอ? ฮ่าๆ ตระกูลฟางกับตระกูลเย่เรามันคนละชั้นกันจะทำสงครามกันยังไง?”

ฉินหงเหยียนริษยาชาติกำเนิดของเย่เฉินอย่างมากจนอยากจะแต่งเข้าตระกูลเศรษฐีที่แสนจะร่ำรวยนี้อย่างมาก อยากจะเห็นเหลือเกินว่าโลกของเขาเป็นยังไง

ทันใดนั้นเองฉินหงเหยียนก็กล่าวขึ้นมาว่า “แต่ว่าท่านดูบรูลชี้แนะให้ฟางเสียนจู่ ต่อให้เขาทำตามแต่เพราะเงินทุนมีไม่ถึงเกรงว่ายังต้องใช้เวลาอีกสักพักอยู่ดี”

“อีกอย่างงานแต่งงานของฟางเชากับหวังเจียเหยาคาดว่าน่าจะจัดในเดือนสองเดือนนี้แหละค่ะ”

เย่เฉินพยักหน้าแล้วกดโทรศัพท์อีกรอบ

“หลิวเจิ้งคุน”

“นายน้อย!”

“ลูกน้องนายหายป่วยแล้วหรือยัง?”

ครั้งก่อนเย่เฉินให้ลูกน้องที่มาจากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ของหลิวเจิ้งคุนไปกินข้าวที่ร้านของจงเหว่ยแล้วแสร้งทำเป็นว่าไม่สบาย

คนพวกนี้เล่นละครก็จริงแต่ที่จริงแล้วพวกเขากินยาที่ส่งผลร้ายกับร่างกายเข้าไปจริงๆ จึงต้องรักษาที่โรงพยาบาลอยู่ช่วงหนึ่ง

หลิวเจิ้งคุนกล่าวว่า “หายดีกันนานแล้วครับ คุณชายมีอะไรให้พวกเราทำหรือเปล่าครับ

เย่เฉินตอบ “จัดผู้หญิงให้ลูกน้องนายทุกคนแล้วไปเปิดห้องที่โรงแรมของฟางเสียนจู่ ตอนเปิดห้อง ให้ลองไปดูว่าในห้องพักมีรูกล้องแอบถ่ายหรือเปล่า ถ้าหากว่ามีให้หาออกมา ถ้าไม่มีพวกนายก็จัดแจงติดตั้งไป แล้วปล่อยคลิปชายหญิงที่ทำกิจกรรมออกมา”