เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 78

พอเย่เฉินเห็นหวังเจียเหยาคุกเข่าลงตรงหน้าตนเอง จิตใจก็เริ่มสั่นไหว

นี่คือหญิงสาวที่เขาเคยรักมาเป็นเวลาถึงสามปี!

และเป็นหญิงสาวคนเดียวกับที่ทำร้ายเขาอย่างเจ็บแสบ!

ก่อนหน้านี้หวังเจียเหยายังพูดเต็มปากเต็มคำว่าจะไม่มีทางขอโทษเขา แถมยังบอกว่าจะทำให้เขาเสียใจที่ขอหย่ากับเจ้าหล่อน

หล่อนถึงขนาดพูดว่าจะให้เย่เฉินคุกเข่าขอโทษหล่อน!

วันที่เย่เฉินรอคอยก็คือวันนี้!

สิ่งที่เขาเฝ้ารอคือคำสามคำนี้!

“หวังเจียเหยา ผมรอฟังสามคำนี้จากคุณมานานมาแล้ว! คราวก่อนคุณยังบอกว่าคุณไม่มีวันที่จะคำขอโทษผมอยู่เลย ฮ่าๆ”

เย่เฉินชนะแล้ว

“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ที่รัก เป็นเพราะฉันไม่ดีเอง ที่รักให้อภัยฉันได้ไหมคะ?”

หวังเจียเหยาคุกเข่างพลางเกาะชายกางเกงเย่เฉิน ร่ำร้องอ้อนวอนเสียงสะอื้น

ใครจะคาดคิดว่าหญิงงามลำดับหนึ่งของอวิ๋นโจว สาวสวยในแวดวงไฮโซที่มีพร้อมครบทุกด้านจะมีวันที่หมดสภาพเช่นนี้

เย่เฉินไม่หวั่นไหวเขากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “คุณทำผิดต่อผมแต่เพิ่งมาขอโทษเอาป่านนี้ คุณจะให้ผมยกโทษให้คุณได้ยังไง?”

หวังเจียเหยาปาดน้ำตาแล้วอธิบาย “ที่รักกำลังเข้าใจฉันผิดนะคะ ที่จริงแล้วฉันไม่ได้ทำอะไรที่ผิดต่อนายเลย”

เย่เฉินหัวเสียทันที “ผมเห็นอยู่คาตา คุณยังคิดจะบิดพลิ้วอยู่อีกเหรอ?”

หวังเจียเหยารีบร้อนกล่าว “ที่รักฟังฉันก่อน ตอนนั้นฉันเลอะเลือนไปชั่วขณะถึงได้ติดกับของฟางเชา ถูกเขาหลอกเข้าโรงแรมไป แต่ว่าพวกเราไม่ได้ทำอะไรกันเลย นายมาส่งอาหารก่อน พอนายกลับไปฉันก็รู้สึกผิดกับเลยรีบออกจากโรงแรมกลับไปทำกับข้าวที่บ้านเรารอนาย แต่ฉันทำอาหารไม่อร่อย กลัวว่านายจะไม่ชอบ ถึงได้สั่งอาหารเดลิเวอรี่มาให้ ประตูบ้านเรามีกล้องวงจรปิดนี่ คลิปที่ฉันกลับบ้านวันนั้นน่าะมีเวลาบอกอยู่ นายไปเช็คด้วยตัวเองเลยก็ได้ ดูว่าฉันกลับบ้านหลังจากนั้นทันทีเลยหรือเปล่า หรือไม่อย่างนั้น ที่รักจะลองพิสูจน์ดูก็ได้นะคะว่า…”

ตอนที่พูดประโยคสุดท้าย หวังเจียเหยายังมีท่าทีเขินอายน้อยๆ

เย่เฉินไม่รู้เลยว่าคำพูดของอีกฝ่ายนั้นเป็นเรื่องจริง หรือพูดเพียงเพราะอยากคืนดีกับเขาจึงจงใจแต่งเรื่องมาหลอกเขา

และเขาเองก็ไม่อยากจะเข้าใจด้วย!

“ต่อให้เป็นเรื่องจริง ในตอนนั้นคุณก็มีเจตนาอยากจะทรยศผม ผมไม่มีทางจะในอภัยคุณหรอก”

เย่เฉินกล่าวเสียงเย็นชา

หวังเจียเหยาร่ำไห้อีกครั้ง “ที่รัก ฉันมีเรื่องลำบากใจจริงๆ คนที่ฉันรักคือนายมาโดยตลอด ฉันโดนฟางเชาหลอกเพราะว่าฉันอยากจะช่วยตระกูลฉันมากเกินไป นายเองก็รู้ว่าที่บ้านพ่อฉันกับคุณลุงกำลังแย่งทรัพย์สินกันอยู่ คุณพ่อไม่มีลูกชาย ในอนาคตบริษัทก็จะต้องตกเป็นของหวังซ่าวเจี๋ยแน่ๆ ดังนั้นพ่อกับแม่ถึงกดดันฉันให้ฉันพยายามทำให้คุณย่าเห็นความสำคัญของฉันอย่างสุดความสามารถ ฉันก็อับจนหนทางถึงได้ทำอะไรแบบนั้นลงไป”

เรื่องพวกนี้ถึงหวังเจียเหยาไม่พูดแต่เย่เฉินเองก็รู้ดีแก่ใจ

เย่เฉินกล่าว “ผมว่าต่อให้คุณจำเป็นต้องทำเพราะไม่มีทางเลือก แต่คุณพูดวว่ารักผมออกมาเต็มปากเต็มคำไม่คิดว่ามันน่าตลกเหรอ? คุณรักผมขนาดนี้แล้วทำไมตลอดสามปีที่เราอยู่ด้วยกันถึงไม่ยอมให้ผมแตะคุณสักนิดเลยล่ะ?!”

หวังเจียเหยาโอดครวญ “ก็แม่ฉันสั่งเอาไว้นี่ ฉันเองก็อยากเป็นของนาย เป็นภรรยาของนายอย่างแท้จริง แต่แม่ฉันไม่อนุญาต นายเชื่อฉันเถอะนะ ตอนนี้ฉันยังเป็นสาวบริสุทธิ์ คืนนี้ฉันจะยอมตกเป็นของที่รักเลย”

หวังเจียเหยาพูดพลางสาวเท้าเดินไปหาเย่เฉินแล้วถอดเสื้อสูทของอีกฝ่ายออก

เย่เฉินสะบัดหวังเจียเหยาทิ้ง “อย่าแตะต้องตัวผม!”

เย่เฉินกล่าว “หวังเจียเหยา ตัวคุณเองก็รู้ดีแก่ใจ ถ้าหากว่าวันนี้ผมยังเป็นไอ่ขยะเย่เฉินคนเดิม หรือยังเป็นแค่คนส่งอาหารเดลิเวอรี่เย่เฉินคนนั้น คืนนี้คุณคงไม่คุกเข่าลงตรงหน้าผมแล้วพูดอะไรแบบนี้กับผมหรอก! ดังนั้นที่คุณขอโทษผมก็เพียงเพราะรู้ว่าผมเป็นคนมีเงิน! ผมไม่ชอบผู้หญิงที่รักในเงินทองแบบนั้น เรากลับมาคืนดีกันไม่ได้หรอก!”

หวังเจียเหยารีบร้อนอธิบาย “ฉันไม่ได้รักเงิน ฉันรักนาย!”

แต่ไม่ว่าหวังเจียเหยาจะพูดยังไง เย่เฉินก็ไม่สนใจทั้งนั้น