เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 79

ซ่งหงเย่เป็นกุนซือของหวังเจียเหยา ความตั้งใจหลักของหล่อนก็คือจะให้หวังเจียเหยางอแงไม่ยอมเลิกรา ประสบการณ์ของหล่อนถือว่าโชกโชน เข้าใจผู้ชายเป็นอย่างดี จึงรู้ว่าบรรดาผู้ชายส่วนมากแล้วก็ปากแข็งแต่ใจอ่อนกับผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงสวยๆ เป็นฝ่ายขอโทษอ้อนวอน พวกเขาก็จะยอมอ่อนลงให้อย่างรวดเร็ว

ซ่งหงเย่แสร้งทำเป็นประหลาดใจรีบเดินกลับเข้าไปในวิลล่าแล้วกล่าวกับเย่เฉิน “เย่เฉิน ดูสิเจียเหยาคุกเข่าขอโทษนายอีกแล้ว บอกว่าถ้านายไม่ยอมให้อภัยจะไม่ลุกเด็ดขาด”

“ฉันเพิ่งจะดูพยากรณ์อากาศเดี๋ยวฝนจะตกหนัก นายให้อภัยหล่อนก่อนเถอะ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวฝนตก หล่อนคุกเข่าอยู่อย่างนั้นจะทำยังไง? สามปีที่ผ่านมานายดูแลหล่อนดีขนาดนั้น กระทั่งไอหรือเป็นหวัดก็ไม่เคย คงไม่อยากจะให้หล่อนป่วยหรอกมั้ง?”

ซ่งหงเย่รู้ดีอย่างยิ่งว่าหากหวังเจียเหยาป่วย เย่เฉินจะต้องเจ็บปวดใจมากทีเดียว

ซึ่งมันก็จริงที่เขาจะเจ็บปวดใจ แต่เขาจะให้อภัยอีกฝ่ายเพียงเพราะเรื่องแค่นี้ไม่ได้!

การทรยศเป็นปัญหาทางศีลธรรม หากให้อภัยไปแบบนี้ เช่นนั้นสิ่งที่หล่อนต้องชดใช้ให้กับความผิดครั้งนี้ก็ออกจะน้อยเกินไป!

เย่เฉินจำได้ว่าเมื่อตอนที่มา ฟ้าใสดาวเต็มฟ้าจึงคิดว่าฝนไม่น่าตกจึงกล่าวออกไปว่า

“อยากคุกเข่าก็คุกเข่าไปเถอะไป!”

พูดจบเขาก็เดินขึ้นบ้านไปอย่างไร้เยื่อใยและเดินเข้าไปในห้องนอนที่ชั้นสาม

ซ่งหงเย่เดินออกไปแล้วแสร้งทำเป็นโน้มน้าวหวังเจียเหยาแต่ก่อนจะไปกลับบอกหวังเจียเหยาว่า

“สู้ๆ นะเพื่อนสาว!”

เวลาผ่านไปราวสิบนาที เกิดเสียงฟ้าผ่าดังขึ้น เย่เฉินเดินไปข้างหน้าต่างในห้องนอนชั้นสามของตนเอง แล้วจึงเห็นว่าท้องฟ้าปลอดโปร่งที่เต็มไปด้วยแสงดาว ตอนนี้ไม่มีดาวสักดวง

แต่ท้องฟ้ากลับดำอึมครึมแทน

แปะๆ

สายฝนตกลงไม่หยุด

“วันนี้เป็นวันที่อากาศประหลาดบ้าบอที่สุดที่เคยเจอเลย”

เย่เฉินพึมพำ เขาจำได้ว่าตอนดูพยากรณ์อากาศเมื่อเช้าไม่เห็นมีรายงานเลยว่าคืนนี้ฝนจะตก

เขาคิดว่าบางทีอาจเพราะสวรรค์เห็นผู้หญิงมีชู้อย่างหวังเจียเหยาคุกเข่าอยู่กลางแจ้งถึงได้ตัดสินใจให้ฝนตกเพื่อทำโทษหญิงสาว!

สายฝนเม็ดเล็กตกกระทบลงบนเรือนผมยาวสลวยของหวังเจียเหยากระทบลงบนวงหน้ารูปไข่ที่งดงามของหล่อนบนกระโปรงราคาแพงของหล่อนด้วย

เย่เฉินยืนมองเจ้าหล่านผ่านช่องหน้าต่างบนชั้นสาม

เพราะหล่อนคุกเข่ากลางแสงไฟ ดังนั้นถึงอยู่ในความมืดแต่เขาก็มองเห็นเจ้าหล่อนได้อย่างเต็มตา

ในวินาทีนี้เย่เฉินมองอดีตภรรยาตากฝน เขาไม่รู้สึกสงสารแต่กลับมีความสุขที่ได้แก้แค้นด้วยซ้ำไป!

“ทุกคนต่างก็ต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำ! หวังเจียเหยาคุณคุกเข่าไปเถอะ ผมไม่ใจอ่อนหรอก!” เย่เฉินพึมพำกับตนเองในห้อง

แล้วฝนก็ค่อยๆ ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ลมก็เริ่มแรงขึ้นทุกที!

ฝนเม็ดใหญ่ตกกระทบร่างหวังเจียเหยาอย่างบ้าคลั่งจนหญิงสาวเปียกปอนไปทั้งตัวอย่างรวดเร็ว!

เรือนผมหล่อนเปียกโชกเรือนผมแบนแนบลู่ไปไม่เหมือนก่อน

เครื่องสำอางบนใบหน้าก็เลอะไปหมด เครื่องสำอางราคาแพงที่แต่งเป็นชั่วโมงก่อนหน้านี้หายไปไม่เหลือคราบ

ทว่า!

ถึงจะเป็นเวลาแบบนี้เวลาที่ทุกคนควรจะมีสภาพเละเทะสุดๆ ก็ตาม!

เย่เฉินพบว่าหวังเจียเหยาในตอนนี้ก็ยังคงงดงามเหมือนเดิม!

“ผู้หญิงคนนี้เป็นสาวงามในรอบพันปีจริงๆ! เปียกฝนจนมมะล่อกมะแล่กยังสวยแบบนี้!”

มิน่าที่ผ่านมาเขาถึงได้ชอบหล่อนขนาดนี้ก็หล่อนสวยมากจริงๆ

แค่คิดว่าตนเองไม่เคยได้ครอบครองหล่อน เย่เฉินก็รู้สึกเสียดาย!

พูดกันจริงๆ ตอนนี้ที่เย่เฉินหย่ากับหล่อน เขาไม่ได้รู้สึกเสียดายอะไร

เหมือนกับกลอนรอคอยที่ซีมู่หรงเขียน เขาไม่เคยร้องขอให้อีกฝ่ายยกทั้งชีวิตให้เขา เขาขอแค่วินาทีเดียวนั้น ขอแค่ช่วงเวลาที่รักกันอย่าลึกซึ้ง

ซึ่งส่วนที่เย่เฉินเสียดายอย่างยิ่ง!

นั่นก็คือหวังเจียเหยาไม่เคยเป็นผู้หญิงของเขามาก่อน!

เย่เฉินมองเครื่องหน้าที่แสนงดงามชวนเพ้อของหญิงสาว จู่ๆ พลันเกิดความคิดที่ชั่วร้ายขึ้นในใจ

“ควรจะทำตัวเป็นผู้ชายเจ้าชู้สักหน่อยดีไหมนะ? แกล้งทำเป็นให้อภัยหล่อนก่อนแล้วคืนนี้ชวนหล่อนค้างคืน รอจนพรุ่งนี้แล้วค่อยกลับคำเอาดีไหมนะ?”

แต่ความคิดก็เป็นเพียงแค่ความคิดเท่านั้น อย่างไรเสียนี่ถือเป็นสิ่งที่น่าเสียดายที่สุดในชั่วชีวิตของเย่เฉิน

แต่เย่เฉินไม่มีทางจะทำเรื่องแบบนั้น