เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 84

เมื่อสามปีก่อนตอนเย่เฉินรู้จักหวังหยวนหยวน หุ่นของอีกฝ่ายยังไม่ได้เปล่งปลั่งสมบูรณ์แบบตอนนี้

เป็นแค่เด็กมัธยมปลายที่ยังไม่โตเต็มที่ เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น

ดังนั้นเย่เฉินถึงได้เห็นอีกฝ่ายเป็นแค่น้องสาวไม่เคยมีความคิดเกินเลย

แต่ช่วงนี้เจ้าบ้าหวังซ่าวเจี๋ยมักจะส่งรูปส่วนตัวของหญิงสาวในวีแชทให้เขาดูบ่อยๆ รูปพวกนั้นชวนให้น้ำลายหกดูแล้วไม่มีทางจะไม่รู้สึกอะไร

ทำเอาตอนนี้เย่เฉินไม่กล้ามองอีกฝ่ายด้วยซ้ำ แค่เห็นหน้าก็จะชวนนึกถึงรูปพวกนั้นแล้วก็จะเกิดความคิดที่ไม่ใคร่ดีนักกับอีกฝ่าย

นี่ทำให้เย่เฉินรู้สึกขยะแขยงตัวเองอย่างมาก!

การที่เขาชอบหุ่นของหวังเจียเหยาไม่ว่าอย่างไรก็สมเหตุสมผล แต่จะให้คิดอะไรกับหวังหยวนหยวนออกจะเป็นเรื่องไม่สมควรจริงๆ

ดังนั้นเย่เฉินจึงออกจากตระกูลหวังโดยไม่แม้แต่จะมองหวังหยวนหยวน

ทุกคนในบ้านตระกูลหวังต่างก็เดินออกมาส่งเขา มองรถเย่เฉินขับจากไปจนลับออกจากเขตวิลล่าพวกเขาถึงจะยอมเข้าบ้าน

เมื่ออยู่บนรถเย่เฉินก็โทรหาพ่อบ้านฟางเป็นอย่างแรก

“พ่อบ้านฟาง”

“คุณชายมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ?”

“หลานคุณยังอยู่ที่เมืองหลวงไหมครับ? คืนพรุ่งนี้ผมอยากจะให้เขาไปดูตัวหน่อย”

“ครับ เขายังอยู่ที่เมืองหลวงเดี๋ยวผมจะให้คนไปรับเขามาอวิ๋นโจว”

“อืม”

ควาามจริงแล้วที่เย่เฉินรับปากพรุ่งนี้จะไปกินข้าวกับหวังเจียเหยา ไม่ได้จะให้โอกาสหญิงสาวเพื่อคืนดีกันแต่เขามีเป้าหมายอื่น

สามปีที่ผ่านมาเย่เฉินปิดบังหวังเจียเหยา เรื่องนี้ถือว่าไม่ยุติธรรมกับหญิงสาวดังนั้นเขาจึงอยากจะชดเชยให้หล่อน

โดยแนะนำคุณชายที่ตระกูลมีทรัพย์สินมูลค่าเกือบหมื่นล้านให้หญิงสาวซึ่งก็คือหลานชายพ่อบ้านฟาง

พ่อบ้านฟางถึงจะเป็นคนใช้ของตระกูลเย่ แต่ด้วยอำนาจ ทรัพย์สินถือว่าเหนือกว่าตระกูลหวังมากนัก

ดังนั้นหลานชายพ่อบ้านฟางย่อมคู่ควรกับหวังเจียเหยา ถ้าหากเจ้าหล่อนยินดีก็จะได้แต่งเข้าตระกูลเศรษฐีเหมือนกัน

นั่นเพราะในสายตาเย่เฉิน ที่หวังเจียเหยาอยากคืนดีกับเขาก็เพราะเงิน

แต่ไม่จำเป็นต้องทำให้วุ่นวายขนาดนั้น

คุณชอบเงินไม่ใช่เหรอ? ผมจะแนะนำคนมีเงินให้คุณสักคนแล้วกัน

ข้อเสียเดียวของหลานชายพ่อบ้านฟางก็คือเขาเป็นคนพิการ ไม่สามารถทำเรื่องอย่างว่าได้

ซึ่งมันพอดีกับรสนิยมของเจียเหยาพอดีไม่ใช่เหรอ?

สามปีก่อนหล่อนไม่ยอมนอนกับเขา แปลว่าเจ้าตัวก็คงไม่สนใจเรื่องนี้เช่นกัน

คิดไปคิดมารถก็มาถึงวิลล่าที่เขตเหมยกุยหยวนอยางรวดเร็ว

“คุณเย่! คุณเย่!”

เมื่อคืนวานตอนเย่เฉินขับรถมาถึงปากทางเข้าวิลล่า ก็ถูกซ่งหงเย่และหวังเจียเหยาขวางเอาไว้

คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะมีผู้หญิงอีกคนทำแบบเดียวกัน

เย่เฉินเปิดกระจกดูที่แท้เป็นหลิ่วหรูซือแม่ของฟางเชา

หลิ่วหรูซือคนนี้แน่วแน่จริงๆ วันนี้รอเขาอยู่ที่บริษัทไม่กินไม่ดื่มทั้งวัน

ตอนนี้ก็ยังวิ่งโร่มารอในที่พักของเขา

“คุณนายฟางกลับไปเถอะครับ ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”

ที่จริงแล้วก่อนหล่อนจะมาได้เตรียมผู้หญิงจำนวนมากไว้ให้ฟางเชา หลังจากคืนวานแล้วน่าจะมีผู้หญิงบางคนท้องลูกของฟางเชาแล้ว

การที่หลิ่วหรูซือคุกเข่าลงตรงหน้าทำให้เขารู้สึกว่าไม่ค่อยเหมาะสมนัก

ไม่ว่ายังไงหลิ่วหรูซือก็ถือเป็นผู้อาวุโสกว่า อีกทั้งยังเป็นคนมีอิทธิพลและชื่อเสียงมากทีเดียวในแวดวงธุรกิจของอวิ๋นโจว

ไม่พูดเรื่องอื่นแค่เรื่องบุคลิก ใบหน้าและคำพูดคำจาของหลิ่วหรูซือก็ทำให้เขาชื่นชมหล่อนอย่างมาก

แต่เย่เฉินก็ไม่ไปประคองหล่อน

ลูกชายหล่อนทำผิด หล่อนอยากคุกเข่าก็ทำไป!

“งั้นตัดนิ้วดีไหม?”

เย่เฉินถามต่อ

หลิ่วหรูซือคุกเข่าอ้อนวอนต่อ “คุณเย่! ว่ากันว่าร่างกายผิวหนังล้วนแต่ได้มาจากบิดามารดา คุณตัดนิ้วเขาก็เหมือนตัดนิ้วพวกเรา! ขอความเมตตาจากคุณ ได้โปรดอย่าทำร้ายเขาเลยค่ะ”

เย่เฉินตะคอก “ผมรู้แล้วว่าคุณไม่ได้อยากจะให้ลูกชายคุณชดใช้อะไรทั้งนั้น! ลูกชายคุณล่วงเกินผม ผมในตอนนี้ก็น่าจะถือว่าเป็นคนลำดับหนึ่งของโลกธุรกิจในอวิ๋นโจว ดังนั้นทุกคนต่างก็รับรู้เรื่องคาวๆ ของลูกชายคุณและอดีตภรรยาผม ถ้าหากผมไม่ลงโทษพวกเขาปล่อยให้พวกเขาลอยหน้าลอยตาอยู่ในอวิ๋นโจวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่อไปภายหน้าผมจะอยู่ในอวิ๋นโจวได้ยังไง!”

หลิ่วหรูซือค่อนข้างเห็นด้วยกับคำพูดนี้ของเย่เฉินมากทีเดียว

ในฐานะที่เย่เฉินเป็นประธานบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ป เขาสูงส่งและมีชื่อเสียง หลังจากที่ทุกคนรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขาแล้วต่างก็พูดกันไปต่างๆ นานา

เย่เฉินจะไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องหน้าตาของตนเองได้อย่างไร

ทันใดนั้นเองหลิ่วหรูซือก็เงียบขึ้นมาอย่างกระทันหัน น่าจะเงียบได้สามนาทีเต็มๆ

ทำให้เย่เฉินคิดว่าหลิ่วหรูซือไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?

สามนาทีต่อมา จู่ๆ หลิ่วหรูซือก็ถอดเสื้อด้านนอกออกแล้วกล่าว “คุณเย่ฉันยินดีช่วยคุณกอบกู้หน้าของคุณคืนมาค่ะ”