เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 87

หวังเจียเหยาใจเต้นระรัวเร็ว แล้วนับว่าตนเองเป็นภรรยาของเย่เฉินทันที ซึ่งนั่นก็คือคุณนายน้อยของตระกูลเย่

พ่อบ้านฟางที่อยู่ตรงหน้านี้ ในเมื่อเขาเป็นคนในบังคับบัญชาของเย่เฉินเช่นนั้นก็ถือว่าเป็นคนใต้บังคับบัญชาของหล่อนเช่นกัน

ดังนั้นหวังเจียเหยาจึงเรียกอีกฝ่าย “พ่อบ้านฟาง…”

เย่เฉินขมวดคิ้วมุ่น เขายังคิดว่าหวังเจียเหยาจะเรียก ‘คุณปู่’ หรือไม่ก็ ‘คุณฟาง’ อะไรแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าหวังเจียเหยาจะเรียกตามเขา

พ่อบ้านฟางคือคนในบังคับบัญชาของเขา เขาย่อมเรียกแบบนั้นได้

แต่หวังเจียเหยามีสิทธิ์อะไรเรียกเขาแบบนี้!

หวังเจียเหยาไม่เห็นตัวเองเป็นคนนอกอีก “พ่อบ้านฟาง ดูคุณชมฉันสิฉันเขินไปหมดแล้ว เย่เฉินเห็นคุณเป็นคนในครอบครัว ฉันเองก็จะทำแบบนั้นเหมือนกันคุณวางใจเถอะนะ”

เย่เฉินได้ยินแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ จากคำพูดของหวังเจียเหยาเหมือนว่ากำลังเมตตาชายชรา

เหมือนกำลังจะบอกว่าถ้าต่อไปฉันได้เป็นคุณนายน้อยของตระกูลเย่แล้วจะไม่ปฏิบัติเหมือนคุณเป็นคนรับใช้

“ขอบคุณครับ ขอบคุณ”

พ่อบ้านฟางเป็นคนถ่อมตัว ถึงจะรู้ว่าหวังเจียเหยาไม่ใช่ภรรยาของเย่เฉินอีกแล้ว แต่ถ้าเย่เฉินไม่สั่ง เขาก็ไม่กล้าเสียมารยาทกับอีกฝ่าย

เย่เฉินแนะนำต่อ “เขาคือหลานชายพ่อบ้านฟาง ฟางจื่อเผิง อายุพอๆ กับคุณ ขาเขาได้รับบาดเจ็บดังนั้นเลยยืนไม่ได้”

หวังเจียเหยาเดินไปหาอีกฝ่ายแล้วจับมือกับชายบนรถเข็น “สวัสดีจ้ะ ขาเธอได้รับบาดเจ็บได้ยังไง? สวรรค์ น่าสงสารเหลือเกิน อายุยังน้อยอยู่เลย”

ฟางจื่อเผิงกล่าวว่า “เมื่อปีก่อนมีอุบัติเหตุน่ะครับ”

หวังเจียเหยามองเขาด้วยแววตาสงสารแล้วกล่าว “โชคร้ายจริงๆ แต่ว่าเธอก็ไม่ต้องเสียใจเกินไปนะ คุณปู่ของเธอน่ะดูแลเย่เฉินมาหลายปีแบบนี้ ฉันกับเย่เฉินไม่มีทางทอดทิ้งเธอหรอก”

พูดจบก็หันไปบอกเย่เฉิน “พวกเราเอาเงินให้จื่อเผิงเถอะหรือไม่ก็หาโรงพยาบาลดีๆ ให้เขาไปตรวจ ถ้าโชคดีอาจจะมีโอกาสหายก็ได้”

นี่เป็นครั้งแรกที่เย่เฉินรู้สึกว่าหวังเจียเหยาเป็นคนไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่นัก

ก่อนหน้านี้หวังเจียเหยามักจะบอกว่าเย่เฉินมาจากชนบท

แต่ตอนนี้เขากลับคิดว่าอีกฝ่ายต่างหาก

เย่เฉินรีบอธิบายกับหวังเจียเหยา “ถึงพ่อบ้านฟางจะเป็นคนในบังคับบัญชาของตระกูลเย่เรา แต่น่าจะมีทรัพย์สินอย่างน้อยหมื่นล้าน พวกเราไม่ต้องให้เงินเขา เขาก็สามารถหาหมอที่ดีที่สุดในโลกมาให้จื่อเผิงได้”

หวังเจียเหยาตัวแข็งค้าง

“หมื่น…หมื่นล้านเหรอ?”

หวังเจียเหยาตะกุกตะกัก

หล่อนคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าพ่อบ้านคนหนึ่งจะมีทรัพย์สินถึงหมื่นล้าน! ตระกูลหวังทำธุรกิจมานานนมเพิ่งจะมีทรัพย์สินแค่ร้อยล้านเท่านั้น

ต่อให้เป็นธุรกิจของครอบครัวฟางเชาที่เข้าตลาดหลักทรัพย์แล้วก็ตาม ตอนรุ่งโรจน์ที่สุดก็มีเงินไม่ถึงหมื่นล้าน!

ตอนที่หวังเจียเหยามองพ่อบ้านฟางอีกครั้ง ก็ไม่กล้ามองเขาด้วยสายตาที่ใช้มองคนรับใช้อีกแล้ว

“คุณ…ก็เป็นประธานบริษัทด้วยเหรอคะ?” หวังเจียเหยาถามด้วยความเคารพ

พ่อบ้านฟางยังคงอ่อนน้อมเหมือนเคย เขาตอบอีกฝ่ายด้วยความเคารพ “มิได้ครับ มิได้ ผมเป็นแค่คนรับใช้เท่านั้น เมื่อก่อนลงทุนตามนายท่าน ท่านลงทุนอะไรผมก็ลงทุนตามเล็กน้อย ต่อมาลงทุนทำอสังหาริมทรัพย์ผมก็ซื้อตามนายท่าน นานวันเข้า เงินก็งอกออกมาเอง เงินพวกนี้ของผมได้มาจากตระกูลเย่ทั้งสิ้น จะคุณชายใหญ่ คุณชายรอง คุณชายสามหรือนายหญิงน้อยก็สามารถเอาเงินคืนไปได้ทุกเมื่อ”