เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 125

เสี่ยวลิ่งชะโงกหน้ามาอ่านกระดาษแผ่นนั้นแล้วก็หันไปมองคุณหนูที่นั่งนิ่งอยู่

“ถ้าเรื่องนี้จริงก็นับว่าคนที่ทำจิตใจช่างโหดร้ายนัก ผู้ใดกันจึงได้คิดวางยาสตรีสูงวัย? แล้วนี่จะมีคนช่วยฮูหยินผู้เฒ่าได้หรือเจ้าคะ?”

ชิงหลานแสยะยิ้ม “ก็พวกเราอย่างไรล่ะ? คนที่ส่งข้อความนี้มาก็คงหวังความช่วยเหลือ หากว่าข่าวลือนี้แพร่ออกไปใต้เท้าเผยก็ต้องตรวจสอบเรื่องนี้ ยกเว้นว่าคนผู้นั้นจะอำมหิตคิดฆ่ามารดาตนเองจึงจะไม่ไยดีในข่าวลือ”

“คุณหนูจะเขียนข่าวนี้หรือเจ้าคะ?”

“ชีวิตคนสำคัญยิ่ง...เราต้องรีบเขียนข่าวลือนี้ให้ขึ้นหน้าหนึ่งแต่ต้องระวังมิให้ผู้ใดเดือดร้อน อ้างว่ามีคนผู้สงสัยในอาการของฮูหยินผู้เฒ่า! เอาล่ะเสี่ยวลิ่ง! เจ้าทำตามที่ข้าบอกก็แล้วกัน”

“เจ้าค่ะ!”

สองนายบ่าวจึงลงมือเขียนจดหมายข่าวฉบับใหม่ออกมาอย่างเร่งด่วน ชิงหลานร้อนใจนักนางเกรงว่าท่านย่าที่อายุมากแล้วจะได้รับอันตรายถึงชีวิตไปเสียก่อน ขณะกำลังคร่ำเคร่งช่วยกันเขียนข่าวอยู่นั่น จงเหยียนก็มาตามหาเสี่ยวลิ่งพอดีชิงหลานเห็นองครักษ์เสื้อแพรจึงคิดยืมมือเขามาช่วย

“องครักษ์จง ท่านมาดูข่าวที่มีคนส่งมาสิ!”

จงเหยียนเห็นคุณหนูชิงหน้าตาเคร่งเครียดก็เข้าไปยืนข้างนาง ชิงหลานจึงยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้กับองครักษ์หนุ่มได้อ่าน

“หากเรื่องนี้เป็นความจริง คดีของคุณหนูเผยก็นับว่ามีมูลเหตุที่จะเกิดจากคนในตระกูลเผยน่ะสิขอรับ”

“ข้าก็คิดเช่นนั้น!”

จงเหยียนมิได้ติดใจสงสัยถึงสาเหตุที่ชิงหลานสนใจในคดีสกุลเผยเพราะเห็นว่านางมาทำงานที่สำนักข่าวนกกระจิบกับคุณชายจินก็ย่อมต้องอ่านทุกข่าวที่ถูกส่งเข้ามา วันก่อนเขากลับไปถึงจวนได้ยินว่ามารดาส่งเสี่ยวลิ่งกลับเรือนสกุลจ้าวแล้วก็ซักไซ้โฉวฮูหยินจนสบายใจว่ามิได้กลั่นแกล้งคู่หมั้นของตน วันนี้จึงได้ออกมาหานางที่สำนักข่าวในยามบ่าย

“องครักษ์จงข้าอยากให้ท่านช่วยข้าสักเรื่อง”

“ว่ามาเลยขอรับ!”

“ท่านส่งคนไปสืบทีว่าท่านหมอที่เข้าไปรักษาฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลเผยมีมาแล้วกี่คน? และเป็นผู้ใดบ้าง? เรื่องนี้ข้าคิดว่าน่าสนใจยิ่งนัก อาจจะนำไปสูการคลี่คลายคดีของเผยมู่ซีได้”

จงเหยียนเห็นว่าคดีนี้เป็นประโยชน์ต่อองค์ชายสิบห้าด้วยก็ไม่นับว่าเปลืองแรงเปล่านอกจากจะได้ช่วยคุณหนูชิงแล้วยังได้นำข่าวนี้ไปรายงานต่อองค์ชาย เขาจึงรับคำและออกไปจัดการในทันที

“เพื่อเป็นการขอบคุณ เย็นนี้ข้าจะเลี้ยงอาหารอร่อยท่านที่ภัตตาคารบึงหงส์ก็แล้วกัน” ชิงหลานเอ่ยอย่างใจป้ำ นางวาดภาพตามคำสั่งที่อาจารย์จ้าวนำมาให้ที่สำนักพู่กันทองทุกเช้า ทั้งยังได้พัฒนาฝีมือตามที่ท่านอาจารย์ให้คำแนะนำ ภาพที่วาดเสร็จก็ยังได้เงินค่าจ้างอีก ยามนี้นางจึงมีเงินเบี้ยหวัดจ่ายเสี่ยวลิ่งและมีเงินเก็บในหีบอยู่ ไม่น้อย....ภาพที่คนมีเงินว่าจ้างช่างสร้างรายได้ให้นางอย่างเกินคุ้ม!

องครักษ์หนุ่มคิดจะปฏิเสธพลันนึกบางอย่างขึ้นได้ เขาไม่ควรกลัวว่าชิงหลานจะสิ้นเปลืองเงินทองเพราะเย็นนี้น่าจะมีคนไปจ่ายเงินแทนแน่ๆ ทันทีที่ได้รู้ข่าวนี้

“ด้วยความยินดีขอรับ! อีกหนึ่งชั่วยามเจอกันที่ภัตตาคารบึงหงส์ก็แล้วกัน”

เมื่อเขียนจดหมายข่าวเสร็จและส่งให้ห้องคัดลอกทำงานต่อ สตรีทั้งสองก็เดินมุ่งไปยังถนนหว่านชานที่อยู่ไม่ไกลถนนต้าปิ่งสุดถนนนั้นคือภัตตาคารบึงหงส์ที่ผู้มีฐานะดีทั่วเมืองหลวงล้วนต้องมา เสี่ยวลิ่งมองเห็นอาคารโอ่อ่าเบื้องหน้าก็ตื่นเต้นยิ่ง

“คุณหนูเจ้าคะ! นี่ร้านอาหารจริงๆ หรือ ข้าคิดว่าเป็นวังหลวงเสียอีก”

คุณหนูชิงที่อดีตชาติเป็นเผยมู่ซีหัวเราะหึๆ ที่นี่นางเคยมารับประทานอาหารพร้อมท่านย่าอยู่บ่อยๆ แม้นางจะมิได้มีเงินเบี้ยหวัดจากในจวนมากนักแต่นางมีท่านย่าที่ตามใจนางเสมอ หากมีโอกาสฮูหยินผู้เฒ่าก็จะพานางกับเผยสือถงน้องชายคนเล็ก บุตรของอนุฉิวที่นางสนิทสนมมาภัตตาคารด้วยกัน