เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 126

“ข้าสงสัยว่าที่คุณชายจินหายตัวไปเขาอาจจะไปสืบเรื่องของเจ้า”

“เหตุใดคุณหนูคิดเช่นนั้น?”

“เมื่อเช้าข้าแอบถามหลงจู๊ เขาบอกข้าว่าคุณชายจินไปเมืองพยัคฆ์เหิน”

เสี่ยวลิ่งพลอยชะงักมือที่ถือขนมอีกครึ่งก้อนค้างไว้ “พวกเขาสงสัยว่า...”

“เจ้าอาจจะเป็นบุตรีที่หายไปผู้นั้น....”

หัวใจของสาวใช้สกุลชิงเต้นรัวเร็ว นางเคยนึกน้อยใจมาตลอดว่าตนเองเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ไร้ญาติขาดมิตร ดีที่จังฮูหยินและนายท่านสกุลจังให้ความเมตตา ท่านพ่อเลี้ยงและท่านแม่เลี้ยงซึ่งเป็นญาติห่างๆ ของจังฮูหยินก็ยินดีรับเป็น บุตรบุญธรรมจึงได้ใช้สกุลจังด้วย แต่นางก็ยังโชคร้ายคนทั้งสองต้องมาเสียชีวิตเพราะตกเขาในตอนที่ไปเก็บสมุนไพร เสี่ยวลิ่งจึงได้กลับมาอยู่ในจวนสกุลจังที่เมือง พยัคฆ์เหินในฐานะสาวใช้และญาติห่างๆ ของจังฮูหยิน

...หากว่าแท้จริงนางคือบุตรีของรองแม่ทัพมู่และหงฮูหยินเล่า?

ดวงหน้าซีดเผือดของเสี่ยวลิ่งทำให้ชิงหลานต้องเขย่าตัวนางเรียกสติ “เจ้าอย่าเพิ่งทำหน้าเช่นนั้น เรื่องนี้ยังต้องรอให้คุณชายจินพิสูจน์ความจริงเสียก่อน ส่วนเราก็อย่าเพิ่งไปซักไซ้หรือแสดงตนว่ารู้เรื่องนี้จะดีกว่า ในเมื่อคุณชายจินไม่ยอมบอกก็แสดงว่าต้องมีความจำเป็นบางประการทำให้ไม่อาจเปิดเผยได้ แต่หากเจ้าเป็นลูกของพวกเขายิ่งๆ ข้าก็คงดีใจนักที่เจ้าจะได้พบครอบครัวที่แท้จริง”

เสี่ยวลิ่งยิ้มน้อยๆ “ข้าก็หวังเช่นนั้นเจ้าค่ะ หวังว่าตนเองจะได้พบครอบครัวจริงๆ ของตนเองสักครั้งในชีวิต”

ชิงหลานทำหน้าสลด...สภาพของนางน่าอนาถยิ่งกว่าเสี่ยวลิ่งมากนัก ‘ข้านี่ไงเล่า? ที่น่าสงสารยิ่งกว่าเจ้า...เสี่ยวลิ่ง ร่างเดิมข้าสูญสลายไปแล้ว แม้จะกลับไปหาครอบครัวที่แท้จริงได้แต่กลับไม่อาจจะบอกพวกเขาได้ว่านี่คือข้า’

“ข้าหิวแล้วล่ะ! พวกเราสั่งอาหารกินรองท้องกันก่อนเถอะ” ชิงหลานตัดบทด้วยการหันไปเรียกเสี่ยวเอ้อให้นำรายการอาหารมาให้นางเลือก “เอาขนมจีบดิ้นทองพิราบห้าหอม กับขาเป็ดเห็ดหอม อ้อ! อย่าลืมเอาชากาใหม่มาเพิ่มด้วย”

เสี่ยวลิ่งได้ยินว่าคุณหนูสั่งอาหารที่ตนชอบก็คลายความเศร้าโศก

“ขาเป็ดจะทำให้ความทุกข์ของข้าสลายเร็วขึ้นนะเจ้าคะคุณหนู”

“ข้ารู้ๆ ว่านี่คือของโปรดของเจ้า”

เสี่ยวลิ่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ นางพิศคุณหนูที่ผิวพรรณอวบอิ่มผ่องใสขึ้นกว่าหลายเดือนก่อนอย่างเห็นได้ชัด ซ้ำยังสูงขึ้นเร็วจนน่าแปลกใจ “คุณหนูเองก็กินอาหารได้เยอะจนข้าคิดว่าเหมือนคนที่ไม่ได้กินมาเป็นปีเลยนะเจ้าคะ แต่ก็ดีเหมือนกันรู้สึกว่าคุณหนูไม่ผอมแห้งและสูงขึ้นอีกแล้วเจ้าค่ะ”

ชิงหลานหัวเราะคิกคัก นางทั้งเลือกเฟ้นเนื้อนมไข่มากินและฝึกวรยุทธ์แต่เช้าตรู่ก่อนไปวาดภาพที่สำนักพู่กันทอง หากจะไม่สูงเท่าชาติที่แล้วก็ขอให้สูงใกล้เคียงกับเสี่ยวลิ่งก็ยังดี อย่างน้อยก็น่าจะสูงถึงคอบุรุษผู้นั้น

....ไม่เอาน่า! ข้าไม่ควรคิดถึงองค์ชายสิบห้า!

“ข้าต้องสูงกว่านี้...เช่นนั้นต้องกินอาหารดีๆ เยอะๆ”

อย่างที่ผู้เฒ่าทั้งหลายกล่าวไว้ไม่ผิด...คิดถึงผีผีก็มา เอ๊ย! คิดถึงพยัคฆ์ พยัคฆ์ก็ปรากฏต่างหาก...ร่างสูงโปร่งในชุดสีน้ำเงินเข้มปักดิ้นทองเดินนำหน้าองครักษ์จง เข้ามาในห้องโถงภัตตาคารทำเอาชิงหลานชะงัก ปากนางที่กำลังแทะขาเป็ดพลอยหยุดไปด้วย

“ได้ยินว่าเจ้าจะเลี้ยงอาหารอร่อยๆ ให้องครักษ์จง หากว่าข้าเองก็มีส่วนในการสืบเรื่องนี้เจ้าจะเลี้ยงข้าด้วยหรือไม่?”

เสี่ยวลิ่งกับชิงหลานรีบวางตะเกียบก่อนลุกขึ้นคารวะชายหนุ่ม หมิงเฉิงอวี่ไม่รอให้นางเชื้อเชิญก็นั่งลงเก้าอี้ใกล้สาวน้อย

“เจ้ากินต่อเถิด ข้ามารบกวนแล้ว”

นางหลับตาปริบๆ ไม่กล้าคีบขาเป็ดขึ้นมาแทะต่อ ท่าทีลังเลนั้นทำให้องค์ชายทรงยิ้มน้อยๆ ‘รบกวนน่ะสิ! ท่านมาแล้วข้าจะกินอย่างสบายใจได้อย่างไร?’

“กินตามสบายเถิด หากเจ้าไม่สะดวกจะเลี้ยงข้าล่ะก็ ข้าจะเลี้ยงเจ้าเองดีหรือไม่?” องค์ชายรีบขันอาสาเพราะเกรงว่านางจะนึกอยากไล่ตนออกจากโต๊ะ