เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 129

ที่นางคาดไม่ถึงคือ...ห้องนอนที่นางกำนัลในวังพยัคฆ์ขาวจัดไว้ให้แค่มองข้ามสวนเล็กๆ ไปก็มองเห็นห้องบรรทมขององค์ชายสิบห้าแล้ว!

ตำหนักส่วนพระองค์อยู่ตรงข้ามกับตำหนักขนาดกลางที่นางกำนัลเชิญนางให้เดินตามไป ชิงหลานมองไปรอบๆ เรือนที่นางกับเสี่ยวลิ่งต้องมานอนดูเหมือนเพิ่งสร้างเสร็จได้ไม่นานนักเพราะข้าวของเครื่องใช้ดูใหม่กว่าแต่ละห้องที่นางเคยเห็น

“ใช่แล้วเจ้าค่ะคุณหนู! ตำหนักนี้องค์ชายทรงโปรดให้สร้างขึ้นเมื่อไม่กี่เดือนก่อนจะว่าไปก็เหมือนทรงเตรียมไว้ต้อนรับหวางเฟยนะเจ้าคะเพราะทางเดินเชื่อมต่อไปถึงห้องบรรทมแค่นี้เอง” นางกำนัลยิ้มอย่างมีเลศนัย

ชิงหลานมองตามนิ้วของนางกำนัล เมื่อเห็นความหมายในสีหน้าของอีกฝ่ายสาวน้อยก็ร้อนผ่าวที่แก้มทั้งสองข้าง...นางไม่คิดว่าหมิงเฉิงอวี่จะกระทำการเปิดเผยให้นางกลายเป็นที่จับจ้องของข้าราชบริพารถึงเพียงนี้ นางกำนัลอีกผู้หนึ่งเดินตามหลังมาในมือมีถาดวางชุดสำหรับชิงหลานใส่ในวันพรุ่งนี้...ชุดของศิษย์ท่านหมอจวงที่นางต้องสวมรอยไปทำงานแทน

“คุณหนูเจ้าค่ะ ห้องนี้กว้างใหญ่เหลือเกิน เตียงก็นุ่มน่านอนมากเจ้าค่ะ”

“ทางนั้นเป็นเตียงของแม่นางจังนะเจ้าคะ”

เสี่ยวลิ่งเพิ่งเห็นว่าถัดไปจากเตียงใหญ่กลางห้องมีเตียงขนาดกลางปูที่นอนไว้ด้วยนั่นเป็นเตียงสำหรับสาวใช้ที่มาคอยเฝ้าดูแลเจ้านายในห้องนอน “โอว....น่านอนกว่าเตียงที่จวนสกุลชิงของข้าเสียอีก สมแล้วที่เป็นเตียงนอนในวัง”

นางกำนัลทั้งสองยิ้มกว้าง “เชิญท่านทั้งสองตามสบายนะเจ้าคะ หากมีสิ่งใดต้องการให้รับใช้เรียกพวกเราได้ที่หน้าห้องเจ้าค่ะ”

“ขอบคุณพวกเจ้ามาก แค่นี้ก็สะดวกยิ่งแล้ว” ชิงหลานรีบเอ่ยขอบอกขอบใจในขณะที่เสี่ยวลิ่งรับชุดของคุณหนูไว้แล้วเอาไปวางพาดในมุมแต่งตัว

“คุณหนูเจ้าคะ รีบเข้านอนกันเถอะ พรุ่งนี้ท่านต้องรีบตื่นแต่ไก่โห่เลยนะ เจ้าคะ” เสี่ยวลิ่งรีบจัดแจงที่นอนของตนเองขณะที่ชิงหลานขยับไปนั่งริมเตียงใหญ่ ในใจของนางนึกหวั่น ยามนี้สายตาหมิงเฉิงอวี่จับจ้องมายังตนไม่ลดละ ในชาตินี้นางได้ใกล้ชิดสนทนากับเขาหลายครั้งก็พอจะรู้ว่าบุรุษผู้นั้นปักใจในตนและคงจะไม่ยอมให้นางหลุดรอดเงื้อมมือเขาไปได้ แต่ประเมินจากฐานะของนางในยามนี้ช่างแตกต่างจากเขายิ่งนัก นั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้นางสบายใจว่า...ระหว่างเขากับนางไม่น่าจะลงเอยกันได้! คิดมาถึงตรงนี้ลึกๆ ในใจชิงหลานปวดแปลบเล็กน้อย

....วาสนาระหว่างนางกับเขา...ชาติก่อนตื้นเขินนัก ชาตินี้ก็ยิ่งไกลห่าง!

องค์ชายสิบห้ามองดูแสงเทียนวอมแวมในห้องนอนฝั่งตรงข้ามที่ดับลง พระองค์ทรงเตรียมการสร้างตำหนักในพื้นที่ว่างไม่ไกลห้องบรรทมของตนเองนับตั้งแต่ เริ่มสนพระทัยในตัวของสาวน้อยชิงหลาน สักวันหนึ่งห้องนั้นต้องมีนางมานั่งแต่งหน้าแต่งตัวส่องกระจกรอคอยพระองค์ให้ไปหา...นับตั้งแต่มั่นใจในความรู้สึกของตนเอง หมิงเฉิงอวี่ก็ทรงสั่งให้สร้างตำหนักพระชายาเพื่อรอนาง

ชิงหลานตื่นขึ้นแต่งตัวในชุดลูกศิษย์ท่านหมอจวงตั้งแต่เช้ามืด ไปยืนรออยู่หน้าลานตำหนักใหญ่ นางตื่นเต้นที่จะได้พบท่านย่าอย่างยิ่ง คนที่เคยตายไปแล้วจึงจะเข้าใจถึงความอาลัยอาวรณ์ที่ไม่อาจกลับมาคนที่ตนเองรักได้!...ตัวตนดั้งเดิมที่สูญสลายแล้ว นางไม่อาจจะเข้าไปกอดท่านย่าในฐานะเผยมู่ซีได้อีก รอยยิ้มเมตตาปราณีที่โหยหาคงจะไม่ได้เห็นอีกแล้ว!

“แม้ย่าจะไม่อยากให้เจ้าโกรธแค้นผู้ใดแต่มิใช่ใช้ชีวิตอย่างประมาทเลินเล่อ การที่เจ้าไม่คิดร้ายต่อผู้ใด มิใช่ว่าผู้อื่นจะไม่คิดร้ายต่อเจ้า...จงระวังตัวทุกย่างก้าว อย่าละวางการสังเกตสิ่งรอบตัวอย่างถี่ถ้วนเสมอ”

ท่านย่าที่เคยตักเตือนนางมิให้ประมาทต่อคนคิดร้ายรอบตัว ยามนี้คนชั่วพวกนั้นทั้งคิดร้ายและทำลายท่านย่าเสียแล้ว!

“เจ้าตื่นเต้นที่จะได้เข้าจวนสกุลเผยถึงเพียงนี้เชียวหรือ?” เสียงทักทายขององค์ชายดังขึ้นจากด้านหลัง