เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 130

ฮูหยินห่วงเยวียนจึงหันไปเชิญหมอจวงไปตรวจ ท่านหมอก้มลงสูดกลิ่นปลอกหมอน ผ้าห่มและผ้าปูนอนก็เห็นว่ามีกลิ่นที่แตกต่างกันจริงๆ

“ฮูหยินขอรับ! กลิ่นผ้าปูที่นอนท่านหอมก็จริงแต่ข้าว่ากลิ่นนี้มันเหมือนกลิ่นดอกไม้พิษที่เรียกกันว่า...ดอกกักวิญญาณ ดอกไม้ชนิดนี้ขึ้นอยู่ในป่าลึกของหุบเขามังกรทะยาน หากผู้ใดได้สูดดมบ่อยๆ จะค่อยๆ ทำลายอวัยวะภายในทีละน้อย สุดท้ายจะตายเพราะภายในล้มเหลวขอรับ!”

“ไอหยา!” ฮูหยินห่วงเยวียนผงะ นางกับท่านหมอจวงระแวงสงสัยตนจะถูกวางยาผ่านน้ำและอาหาร ที่ไหนได้! คนร้ายกลับใช้การผสมกลิ่นดอกกักวิญญาณลงไปในผ้าปูที่นอน “ช่างแยบยลนัก! ข้าไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยว่าผ้าปูที่นอนจะมีกลิ่นที่แตกต่างจากปลอกหมอนและผ้าห่ม”

ชิงหลานไม่อาจจะอธิบายว่านางคุ้นเคยกับกลิ่นน้ำอบดอกไม้ที่สาวใช้เอามาแช่ผ้าให้ท่านย่าหลังจากซักแล้วก่อนจะนำขึ้นไปตาก ชาติก่อนนั้นเผยมู่ซีมักจะขอมานอนกับท่านย่าอยู่บ่อยๆ นางมักจะนอนเกลือกกลิ้งบนเตียงท่านย่าไปมาและสูดดมกลิ่นหอมของที่นอนด้วยความพออกพอใจ

“หลานเอ๋อร์วาดภาพเก่งจึงเป็นคนช่างสังเกตขอรับ!”

“อ้อ! เจ้าเป็นจิตรกรด้วยหรือนี่!”

“เจ้าค่ะ ข้าน้อยมักจะทดลองเอากลีบดอกไม้สีต่างๆ มาลองทำสีวาดภาพจึงแยกแยะกลิ่นดอกไม้แต่ละชนิดได้เร็วเจ้าค่ะ”

ได้ยินเช่นนั้นฮูหยินผู้เฒ่าก็น้ำตารื้นออกมา ซีซี...หลานสาวสุดที่รักที่มาด่วนจากไปผู้นั้นก็ชอบเก็บดอกไม้สีต่างๆ มาทดลองใช้แทนหมึกวาดภาพเช่นกัน

“เจ้า...ช่างทำเหมือนหลานสาวข้า”

ชิงหลานมองเห็นฮูหยินผู้เฒ่าตาเริ่มแดงนางก็นึกอยากจะพุ่งเข้าไปคุกเข่ากอดเอวท่านย่าแล้วสารภาพว่านางคือเผยมู่ซีที่ยังมีชีวิตอยู่ในร่างของผู้อื่น...ทว่าก็ได้แต่คิดเท่านั้น สาวน้อยจิกหลังมือที่วางทาบกันของตนเองจนเจ็บ...นางต้องอดทน!

ฮูหยินห่วงเยวียนรีบหยิบเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา “ท่านหมอ รู้เช่นนี้เราควรทำเช่นใดต่อไปดี?”

“พิษดอกไม้ที่ซึมไปตามผ้าปูที่นอนจะค่อยระเหยเข้าทางลมหายใจของท่าน ทีละนิดขอรับ มิน่าเล่า! ฮูหยินจึงยิ่งนอนก็ยิ่งอ่อนเพลีย มึนศีรษะ ซ้ำอวัยวะภายในก็ค่อยๆ บอบช้ำ”

“ข้าน้อยบังอาจถามสักหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ?”

ผู้อาวุโสทั้งสองหันมามองชิงหลาน ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกเอ็นดูสาวน้อยผู้นี้ยิ่งนักจึงเอ่ยอย่างปราณี “เจ้าว่ามาสิ”

“ฮูหยินมีผ้าปูลายเดียวกันที่เก็บไว้อีกหรือไม่เจ้าคะ?”

“มีสิ เขาทำมาให้ข้าสองชุด น่าจะเก็บไว้ในตู้หลังนั้น”

ชิงหลานรีบเดินไปมุมห้องที่มีตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ตั้งอยู่ นางเปิดออกดูก็เห็นผ้าห่มและผ้าปูลายเดียวกันถูกพับเอาไว้ เมื่อลองก้มลงดมห่างๆ ก็พบว่าผ้าปูในตู้ไม่มีกลิ่นเหมือนกับที่ปูบนเตียง นางจึงดึงออกมาถือมาให้ท่านหมอจวงพิสูจน์

“เหตุใดผ้าปูผืนนี้จึงมิได้มีกลิ่นเดียวกันขอรับ?”

“ผืนนั้นสาวใช้ของข้าเอาไปซักเองน่ะสิ! แต่สะใภ้ใหญ่กลับมิยอมให้ข้าใช้ นางบอกว่ากลิ่นไม่ค่อยหอม นางให้สาวใช้ของนางเอาชุดนี้ที่ซักใหม่มาปูเตียงให้ข้า หากมีกลิ่นอับนางก็เอาไปซักให้ทันทีแล้วเอากลับมาปูให้ใหม่”

“อืม...ข้าเข้าใจแล้ว เพราะผ้าปูผืนนี้ยิ่งซักซ้ำพิษก็ยิ่งสะสม นานวันก็ยิ่งรุนแรง ระยะหลังข้าจึงต้องใช้ยาสมุนไพรเข้มข้นขึ้นกว่าเดิม ร่างกายของฮูหยินจึงค่อยฟื้นได้ ดอกกักวิญญาณนอกจากจะหาได้ยากยิ่งแล้วยังราคาแพง การจะใช้แช่เพื่อซักสองผืนย่อมสิ้นเปลืองอย่างมาก”

“ชั่วช้านัก! นี่นางคิดจะฆ่าข้าเชียวหรือ?” สีหน้าของฮูหยินห่วงเยวียนคล้ำลงไปหลายส่วนด้วยความโมโห พลันจึงนึกวิธีขึ้นมาได้ “เช่นนั้นหลานเอ๋อร์ เจ้าไปปูเตียงใหม่ให้ข้าแล้วเอาผ้าผืนเก่าพับไปเก็บไว้ที่เดิม”