เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 144

คุณชายจินยืดอกลุกขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “นี่คือหลักฐานที่ยืนยันว่าเจ้าคือ มู่เยี่ยนฟาง บุตรีของหงฮูหยินและมู่ปิ่นซู เชือกแดงคล้องเหรียญคือสิ่งที่ท่านพ่อของเจ้าถักเตรียมไว้รอเจ้าและท่านแม่ของเจ้าผูกให้เจ้าในตอนแรกเกิด ข้าใช้ความพยายามอย่างมาก...กว่าจะค้นหามันพบ ต้องว่าจ้างคนไปช่วยกันรื้อหาในบ้านหลังเก่าที่เจ้าเคยอยู่ตั้งครึ่งค่อนวัน ท่านแม่บุญธรรมของเจ้าช่างซ่อนไว้พิสดารนัก”

เสี่ยวลิ่งทำหน้าฉงน นางก็กลับไปค้นหาหลายครั้งเช่นกัน “ท่านแม่บุญธรรมเก็บไว้ที่ใดหรือเจ้าคะ?”

“นางซ่อนไว้เหนือกรอบประตูทางเข้าห้องนอนของนางน่ะสิ! หากไม่บังเอิญคนของข้ากระแทกประตูแรงจนสะเทือนล่ะก็ คงจะหาไม่เจอเช่นกัน”

เสี่ยวลิ่งนึกถึงด้านบนของกรอบประตูบานนั้น “จริงสิ! เหนือกรอบประตูนั่นมีช่องเล็กๆ อยู่ ข้าลืมไปเลย”

“ของสิ่งนี้เป็นหลักฐานสำคัญ ตลอดยี่สิบกว่าปีที่หงฮูหยินตามหาเจ้า มีคนมากมายเข้ามาแอบอ้าง แต่พวกเขากลับไม่เคยมีผู้ใดเคยเห็นสิ่งนี้ หงฮูหยินจึงต้องผิดหวังมาตลอด หลายคนมีบาดแผลบนแขนคล้ายกับเจ้า บางคนถึงกับลงทุนทำร้ายตนเองให้มีแผลเป็นอย่างที่หงฮูหยินพูดถึง สุดท้ายเมื่อถามหาสิ่งที่ติดตัวทารกไปกลับไม่เคยมีผู้ใดบอกได้ถูกต้อง มีเพียงเจ้าเสี่ยวลิ่ง เจ้ามีด้ายแดงถักกับอีแปะทองคำ”

ชิงหลานที่ฟังจนจบทั้งตื่นเต้นและนึกสงสัย “ท่านได้แจ้งให้คนสกุลมู่ทราบเรื่องนี้แล้วหรือ?”

“ข้าอยากมาถามเรื่องนี้กับเสี่ยวลิ่งให้แน่ใจเสียก่อน เชือกเส้นนี้ได้รับการยืนยันจากพ่อบ้านสกุลจังที่เจอเสี่ยวลิ่งและใต้เท้าจัง เมื่อเสี่ยวลิ่งยืนยันตรงกันว่าเป็นของนาง ทุกอย่างก็เป็นจริงแล้ว...พวกเราไปจวนสกุลมู่กันเถอะ!”

“ไปยามนี้น่ะหรือเจ้าคะ?”

“บิดามารดารอเจ้ามายี่สิบกว่าปีแล้วนะ จะให้รออีกทำไมกัน?”

จังเสี่ยวลิ่งน้ำตาไหลพราก “ขะ ข้าคิดมาตลอดว่าตนเองเป็นเด็กกำพร้าไม่มีโอกาสมีบิดามารดาอย่างผู้อื่น ไม่คิดเลยว่าจะ.....จะเป็นเช่นนี้” สาวใช้สกุลชิงร้องไห้โฮเสียงดังจนชิงหลานต้องเข้าไปกอดปลอบใจ พลางลูบหลังและไหล่ปลอบโยน

“เสี่ยวลิ่ง ข้าดีใจจริงๆ ที่เจ้าเจอครอบครัวที่แท้จริง”

“คุณหนู...ข้าก็ดีใจเจ้าค่ะ ฮือๆ ฮือๆ” เสี่ยวลิ่งสะอึกสะอื้นอีกพักใหญ่ จินวั่งซู่ยืนรอให้นางสงบใจจึงนำสตรีทั้งสองออกไปหาอาจารย์จ้าว

“ข้าจะไปกับพวกเจ้าด้วย ในฐานะที่ข้าเป็นผู้ใหญ่ดูแลพวกนางทั้งสองคนก็ควรจะไปร่วมเป็นพยานในเรื่องดีๆ เช่นนี้ด้วย"

อาจารย์จ้าวกับจินวั่งซู่นั่งรถม้าคันใหญ่ ส่วนเสี่ยวลิ่งนั่งรถม้าคันเล็กตามหลังโดยมีชิงหลานขี่เจ้าสายลมอยู่ข้างๆ นางยังมิได้หายกลัวการขึ้นรถม้าแต่ครั้งนั้นเป็นเพราะอยู่ในอ้อมกอดขององค์ชายทั้งยังหลับตาอยู่ตลอด ที่สำคัญรถม้าก็จอดอยู่นิ่งๆ มิได้ขับเคลื่อน เสี่ยวลิ่งแหวกม่านหน้าต่างรถยิ้มไปตลอดทางโดยมีคุณหนูชิงหันมาหัวเราะอยู่เป็นระยะๆ

“ดูเหมือนเจ้าจะเห่อท่านพ่อท่านแม่เหลือเกินนะ”

“ก็แน่สิเจ้าค่ะ ครั้งนี้ข้าจะได้มีท่านพ่อท่านแม่อีกครั้งแล้วและยังเป็นท่านพ่อท่านแม่ที่แท้จริงอีกด้วย”

คนทั้งหมดถูกเชิญไปยังห้องโถงของจวนสกุลมู่ ยามนั้นรองแม่ทัพมู่เพิ่งกลับจากการเข้าเฝ้าหมิงฮ่องเต้ได้สักพักกำลังนั่งดื่มชาสนทนากับหงฮูหยินเรื่องการแลกเปลี่ยนจวนกับรองแม่ทัพที่จะย้ายไปแทนตนเอง ณ ชายแดนเมืองฉู่จิ้ง

หงฮูหยินท่าทางกระตือรือร้นเป็นพิเศษเพราะนางรู้ว่าคุณชายจินกำลังจะนำข่าวสำคัญที่นางรอคอยมาบอกกล่าว เมื่อเห็นเขานำสตรีทั้งสองมาด้วย หงฉู่เย่ก็รู้ได้ทันทีว่าเรื่องที่นางและโฉวฮูหยินมารดาของจงเหยียนสงสัย...เป็นความจริง!

“คารวะรองแม่ทัพมู่ คารวะฮูหยิน ข้าจินวั่งซู่นำข่าวดีที่ท่านรอคอยมาฝากขอรับ”

“คุณชายจิน เป็นความจริงหรือ?”