เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 148

เผยจินเซี่ยได้ยินเสียงคนตีฆ้องบอกเวลาก็ทำหน้าตื่น “ได้เวลาที่ข้าต้องกลับจวนแล้ว ถ้าข้าช้าล่ะก็...ท่านพี่อาจจะอารมณ์เสีย”

“เฮ้อ! เจ้านี่ช่างปรนนิบัติสามีดีเหลือเกิน แทบจะรองมือรองเท้าเขาไปเสีย ทุกอย่าง นัดกันทีไรก็รีบร้อนกลับทุกครั้ง”

“เจ้าก็รู้ดีนี่นา! ท่านพี่ติดข้าจะตายไป หากเขากลับมาจวนแล้วไม่เห็นหน้าข้าคนทั้งจวนก็เข้าหน้าไม่ได้” เรื่องนี้นับเป็นความภาคภูมิใจหลักของเผยจินเซี่ย สามีของนางแม้จะมิได้ให้นางอยู่อย่างอู้ฟู่อย่างตระกูลของสามีสหายแต่ก็มิได้ให้อยู่ยากลำบาก ที่สำคัญเขายังเป็นบุรุษรักเดียวใจเดียว ไม่ยอมรับอนุภรรยาหรือมีสตรีนอกจวนให้นางต้องว้าวุ่นใจ เผยจินเซี่ยจึงรักใคร่คอยเอาอกเอาใจสามีทุกอย่าง

ซิวฮูหยินได้ยินก็หงุดหงิด ความลับเดียวที่นางไม่เคยเอ่ยปากกับผู้ใดคือ นับตั้งแต่แต่งงานกันมาสามีของนางไม่เคยร่วมเตียงกับนางแม้สักครั้ง หากมีผู้ซักไซ้เรื่องที่สามีโปรดปรานอนุภรรยา นางมักจะอ้างว่าตนเองใจกว้างปล่อยให้หญิงทั้งสองปรนนิบัติสามีเพื่อช่วยลดภาระให้ตนเอง มาได้ยินเผยจินเซี่ยอวดสามีเช่นนี้ซิวซีชวนก็รีบโบกมือไล่ให้อีกฝ่ายกลับไป

“เจ้ารีบไปเถอะ ทาสสามีอย่างเจ้าไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่นาน”

ซิวซีชวนเหลือบตามองเห็นใต้เท้าจื้อเดินตรงมาทางตนก็รีบผลักไสสหายออกไปทันที นางเพียงแค่ต้องการให้ฮูหยินทั้งสองมาบังหน้าในการนัดพบกับคนผู้หนึ่งเท่านั้น มิได้มีเจตนาอยากจะมาพูดคุยจริงๆ เสียหน่อย

จื้อซุ่นซีมองเห็นซิวซีชวนนั่งอยู่กับน้องสะใภ้ก็เดินเข้ามาหา ซิวฮูหยินจองโต๊ะได้มิดชิดนัก หากไม่สังเกตให้ดีก็ยากจะมองเห็นฮูหยินทั้งสามเพราะมีทั้งฉากบังและอยู่ในมุมลึก

“ก้งหลัน เจ้านัดสหายมาที่นี่เองหรือ?”

ก้งฮูหยินรีบคารวะพี่สามี ซิวซีชวนก็รีบลุกขึ้นทำอย่างนาง

“ข้ากำลังจะกลับแล้วเจ้าค่ะ พอดีนัดหมายคุยกันนิดหน่อย”

“จริงสิ! ข้าเห็นสามีเจ้าแวะสั่งเนื้อแพะตุ๋นน้ำแดงที่ร้านหน้าตลาด เห็นว่าอยากจะฉลองกับเจ้าเสียหน่อย ไม่รู้มีเรื่องดีอะไร? ข้าถาม เขาก็ไม่ยอมบอก”

ก้งหลันสีหน้าเบิกบาน เนื้อแพะตุ๋นน้ำแดงที่ขึ้นชื่อก็มีเพียงร้านเดียวเท่านั้น นานๆ ทีท่านพี่ของนางจึงจะแวะซื้อกลับจวน นางต้องรีบกลับไปก่อนที่ท่านพี่จะถูกนางอนุพวกนั้นมาเอาอกเอาใจจนแบ่งเนื้อแพะให้จนหมด

“เช่นนั้นข้าต้องขอตัวกลับก่อนแล้วเจ้าค่ะ” ก้งหลันหันไปมองซิวซีชวน “ข้ากลับล่ะนะ เห็นทีท่านพี่ของข้าคงจะมีข่าวดี”

ซิวฮูหยินยิ้มน้อยๆ “แล้วแต่เจ้าเถอะ”

ซิวซีชวนสายตาขัดเคือง แม้นางจะอยู่ในฐานะที่ฟู่ฟ่ายิ่งกว่าสหายทั้งสองเพราะตระกูลเดิมของนางก็ร่ำรวยและตระกูลชิงของสามีก็ร่ำรวย ทว่าสิ่งที่นางพ่ายแพ้เกลอเก่ากลับเป็นปัญหาเรื่องสามี เผยจินเซี่ยมีสามีที่รักเดียวใจเดียวจนชาวเมืองต่างยกย่อง ส่วนก้งหลันแม้สามีนางจะมีอนุภรรยาอีกสองคนแต่นางก็เป็นผู้ที่ได้รับความ ยำเกรงจากทั้งสามีและคนในบ้าน จะมีเพียงซิวซีชวนที่อิงอาศัยบารมีของท่านพ่อท่านแม่สามีเพื่อให้ได้รับเกียรติในสกุล ทว่าสามีของนางกลับใส่ใจอนุภรรยาทั้งสองมากกว่าภรรยาเอก ที่สำคัญนางรู้ว่าในใจของเขามีเพียงจังเยว่ภรรยานอกสมรสผู้เดียวเท่านั้น ไม่มีพื้นที่ใดว่างไว้ให้สำหรับนาง

“เจ้าทำหน้าทำตาอย่างนั้น อิจฉาพวกนางงั้นหรือ?” จื้อซุ่นซียกยิ้มมุมปาก

“หึ! พวกนางล้วนมีที่ยืนในจวนอย่างสง่างาม ยกเว้นข้า!”

จื้อซุ่นซีเดินอ้อมโต๊ะมาจับบ่าทั้งสองของนางไว้ “อย่าเพิ่งโมโหไปเลย พวกเราไปนั่งคุยกันที่ห้องลับจะดีกว่า เจ้าไม่มาหาข้าได้เกือบครึ่งเดือนแล้วนะ”

คนทั้งสองเดินเข้าไปยังส่วนที่เป็นห้องลับ จื้อซุ่นซีรู้ว่าซิวฮูหยินย่อมต้องการให้สามีเอาใจใส่แต่ในเมื่อสามีที่นางตบแต่งเข้าตระกูลไม่ยอมทำหน้าที่ จื้อซุ่นซีจึงเป็นเพียงผู้เดียวที่จะปลดเปลื้องความอัดอั้นให้นาง ในห้องที่ปิดสนิททุกด้านซ้ำยังอยู่ในสุดของอาคารแห่งนี้มีเพียงแสงเทียนถูกจุดสว่างไสว เฉกเช่นเดียวกับเพลิงพิศวาสของคนทั้งสอง จื้อซุ่นซีทั้งรักทั้งแค้นที่นางเคยทอดทิ้งเขาไปเมื่อได้พบกับใต้เท้าชิงบุรุษรูปงามที่ยังไม่สมรส ยามนั้นเสียงร่ำลือกันว่าชิงเว่ยได้รับการสนับสนุนอย่างเงียบๆ จากผู้หลักผู้ใหญ่ในกรมกลาโหมน่าจะมีอนาคตสดใสในการเป็นขุนนางรออยู่ คุณหนูซิวจึงเปลี่ยนใจจากเขาไปเล็งชิงเว่ยผู้นั้น ทั้งๆ ที่ฝ่ายชายมิได้แม้แต่จะชายตาแล แต่นางก็ยังวางแผนจนได้เป็นฮูหยินเอกตระกูลชิง