เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 149

ใต้เท้าจื้อมิได้เดินออกมาส่งซิวซีชวนที่ด้านนอกเพราะเกรงจะเป็นที่สังเกต เจียวมี่ที่ยืนรออยู่ด้านล่างรีบเข้าไปหานายหญิงของตน

“วันนี้นานเกินไปแล้วนะเจ้าคะ ประเดี๋ยวก็กลับถึงจวน ค่ำกันพอดี”

ซิวฮูหยินยิ้มแย้มแจ่มใสหัวเราะน้อยอย่างดัดจริต “อิอิ...ข้าเพลินไปหน่อย ต้องโทษที่เขาไม่ยอมปล่อยข้า ร่ำร้องแต่จะขออีกอยู่ร่ำไป”

ดวงตาของเจียวมี่เป็นประกายเคืองขึ้นวูบหนึ่ง “อย่าให้นายท่านผิดสังเกตก็แล้วกันเจ้าค่ะ! เรารีบกลับกันเถอะ”

กังเฉินที่บังเอิญยืนอยู่หลังม่านบังตาได้ยินสิ่งที่พวกนางพูดคุยกันก็ชะงักเท้า เสียงเดินลงบันไดทำให้องครักษ์หนุ่มรีบหลบวูบ ใต้เท้าจื้อลงมาจากชั้นสองแต่เลี้ยวออกไปประตูด้านหลังหลบไปอีกทางหนึ่ง ส่วนสตรีที่สนทนากันเมื่อครู่กลับแยกไปขึ้นรถม้าที่จอดหลบข้างโรงเตี๊ยมอีกทาง

‘จื้อซุ่นซีงั้นหรือ? คนผู้นี้นัดหมายกับซิวฮูหยินหรือไร? จึงได้ทำลับๆ ล่อๆ กันเช่นนี้ มาด้วยกันแต่แสร้งกลับคนละทางหวังตบตาผู้อื่น’

กังเฉินรู้สึกสะกิดใจ เลศนัยคำพูดของสตรีทั้งสองเมื่อครู่ชวนให้คิดถึงเรื่องผิดศีลธรรม น้ำเสียงคิกคักของซิวฮูหยินดูเหมือนสตรีที่เพิ่งลอบพบปะบุรุษที่ตนพึงใจ จริตของหญิงแพศยาหมู่มวลใดกังเฉินก็ล้วนพบเห็นมาหมดแล้ว เขาคลุกคลีกับหญิงคณิกามากหน้ามานานจึงเริ่มสงสัยในพฤติกรรมของฮูหยินใหญ่ตระกูลชิง

องครักษ์หนุ่มกลับไปรายงานสิ่งที่ตนพบเห็นให้กับองค์ชายสิบห้าได้ทรงทราบ หมิงเฉิงอวี่ที่รู้ว่าจื้อซุ่นซีพยายามผลักดันให้พระองค์ยอมรับสัญญาหมั้นหมายของ ผู้อาวุโสทั้งสองตระกูลรู้สึกขัดเคืองคนผู้นี้อยู่แต่เดิม เมื่อกังเฉินเอ่ยถึงพิรุธที่ได้พบจึงสั่งให้คนไปคอยจับตามองทั้งใต้เท้าจื้อและฮูหยินชิงเอาไว้

“แม้จะไม่เกี่ยวข้องในวันนี้ เรื่องของสกุลชิง อย่างไรเสียข้าก็ต้องข้องเกี่ยวในวันหน้า หากได้รู้ความเคลื่อนไหวภายในโดยเร็วได้ก็ยิ่งดี”

“เรื่องหอโคมเขียวเถื่อนที่ย่านจี้ฮุยล่ะพะยะค่ะ ทรงเห็นควรจะดำเนินการ เช่นไร? กระหม่อมจะได้จัดการให้เรียบร้อย”

“มือปราบรายงานว่าที่นั่นมีคนหนุนหลังอยู่จริง ครึ่งปีมานี้ ถนนจี้ฮุยมีพ่อค้าต่างถิ่นเข้ามาค้าขายมากมายกลายเป็นถนนสายสำคัญไปแล้ว หอโคมเขียวท้ายตรอกนั่นน่าสงสัยว่าจะมีการจับหญิงสาวเข้ามาเป็นคณิกาด้วยวิธีผิดกฎหมาย พรุ่งนี้เจ้าไปปรึกษากับหัวหน้าหน่วยมือปราบที่หนึ่งแล้วเตรียมการเข้าทลายได้เลย”

“พะยะค่ะ”

หยุนเถิงคนรับใช้คนสนิทของใต้เท้าชิงเดินทางไปถึงอำเภอเฉิน เขารอจนเหล่าลู่เปิดประตูออกจากจวนเก่ามาก็รี่เข้าไปทักทาย

“เหล่าลู่ ท่านอยู่พอดี! ข้าได้รับคำสั่งให้ออกมาสอบถามความจริง”

ลู่ฮั่นเคยเห็นหยุนเถิงตอนเป็นเด็กจึงชะงักอยู่ครู่หนึ่ง ครั้นสังเกตดีๆ แล้วจึงอุทานชื่อของแขกทางไกลออกมา “หยุนเถิง! เจ้ามาได้ยังไงกันนี่?”

ผู้มาเยือนมองซ้ายมองขวาเห็นว่าไม่มีคนตามตนเองมาก็รีบหันไปบอกให้ เหล่าลู่กลับเข้าในจวน “ข้าทั้งลอบเดินทางและเร่งออกมาจากเมืองหลวง เกรงว่าคนของฮูหยินใหญ่จะเห็นเข้า”

เหล่าลู่นำตัวหยุนเถิงเข้าไปพบกับจังฮูหยิน เมื่อซักไซ้ไล่เรียงแล้ว หยุนเถิงถึงกับอุทานออกมาด้วยความโมโหแทนผู้เป็นนาย

“พ่อบ้านซุนช่างชั่วช้านัก! กล้าหลอกลวงนายท่านว่านำเอาเงินมาให้จังฮูหยินแล้ว เช่นนั้นเงินเบี้ยหวัดที่ฝากมาให้ทุกสามเดือนหายไปที่ใดกัน?”

“อย่าว่าแต่เงินเบี้ยหวัดของฮูหยินเลย เงินเบี้ยหวัดของข้ายังลดลงไปตั้งหลายส่วน ข้าทำบัญชีไว้แล้ว”

เหล่าลู่นำบัญชีที่จดไว้อย่างละเอียดมาให้หยุนเถิงได้ดูและบรรยายความยากลำบากในช่วงหลายปีที่คุณหนูชิงล้มป่วยให้หยุนเถิงฟัง บ่าวรับใช้ของใต้เท้าชิงนึกโมโหแทนเจ้านาย เขาเล่าว่าตนเองถูกใต้เท้าชิงใช้ให้ออกมาอำเภอเฉินหลายคราแล้วแต่ถูกสกัดไว้เสียก่อน

“พ่อบ้านซุนแสร้งรับรองว่าจะลอบส่งจดหมายมาให้จังฮูหยินพร้อมกับเงิน เบี้ยหวัด เป็นเพราะนายท่านเกรงจะมีคนรู้จึงมิได้ให้ตอบจดหมายกลับไป ที่ผ่านมาพ่อบ้านซุนก็บอกแต่เพียงว่าทุกอย่างเรียบร้อย”