เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 153

ร่างของบุรุษที่มายืนลับๆ ล่อๆ อยู่ที่หน้าประตูจวนสกุลมู่ทำเอาชิงหลานหันไปหยิบดาบเตรียมพร้อม แม้นางจะย้ายเข้ามาอยู่ในจวนของรองแม่ทัพมู่ที่มีการดูแลความปลอดภัยอย่างเข้มงวดแล้วแต่ทุกครั้งที่เห็นคนคล้ายมาแอบดูก็ต้องเตรียมพร้อมไว้เสมอ

“คุณหนู เดี๋ยวให้ผู้คุ้มกันไปดูดีกว่าเจ้าค่ะ” มู่เยี่ยนฟางหันไปบอกกับชิงหลานก่อนจะกระซิบบอกบุรุษที่นั่งอยู่หน้ารถม้า

ผู้อารักขาคุณหนูใหญ่สกุลมู่กระโจนพรวดเดียวก็ไปล้อมบุรุษที่ซ่อนอยู่มุมกำแพงจวนเอาไว้ได้

“ขะ ข้าไม่ได้เป็นคนร้าย ข้ามีเรื่องอย่าเจรจากับคุณหนูชิงขอรับ” หยุนเถิงตะโกนดังไปถึงในรถม้า ชิงหลานกับมู่เยี่ยนฟางจึงเดินออกมา

“เจ้าเป็นผู้ใดจึงมีเรื่องจะเจรจากับข้า?”

หยุนเถิงขยับเข้าไปใกล้ “คุณหนูรีบหาที่ลับตาก่อนเถอะขอรับ ข้าน้อยมาจากจวนสกุลชิงมีเรื่องสำคัญจะมาเรียนให้ท่านทราบ”

ได้ยินเช่นนั้นคุณหนูทั้งสองก็รีบหันมามองกัน “เจ้าขึ้นรถม้าเร็วเข้า ข้าจะพาเข้าไปคุยกันในจวน”

เมื่อพาบ่าวรับใช้คนสนิทของบิดาเข้าไปในจวนสกุลมู่แล้ว พวกนางจึงลอบพาเข้าไปที่เรือนโดยให้คนเห็นน้อยที่สุด ชิงหลานรู้ตัวว่าการอยู่ในเมืองหลวงพวกนางต้องระวังตัวเพราะไม่ว่าจวนใหญ่แห่งใดล้วนแล้วมีสายสืบทั้งสิ้น หยุนเถิงได้รับคำสั่งจากใต้เท้าชิงให้มาส่งจดหมายแก่ชิงหลาน สาวน้อยอ่านจดหมายของบิดาแล้วก็เริ่มเข้าใจเหตุผลที่ใต้เท้าชิงยังไม่ยอมเคลื่อนไหวในยามนี้

“เจ้ากลับไปบอกท่านพ่อเถิดว่าข้าเข้าใจแล้ว ข้ากับท่านแม่รอมานานหลายปีถึงเพียงนี้จะรออีกสักพักจะเป็นไรไป”

หยุนเถิงจึงรายงานเหตุการณ์ที่ตนไปจวนสกุลชิงที่อำเภอเฉินให้กับชิงหลานฟัง นางสบายใจที่ท่านแม่กับคนในจวนทุกคนสบายดี การฝากมารดาไว้กับอาจารย์ลู่และเจิงอิ่งนับว่าถูกต้องแล้ว!

“ข้าน้อยก็กลับเมืองหลวงได้อย่างปลอดภัยเพราะเหล่าลู่เทียวขอรับ! ไม่น่าเชื่อว่าตอนที่เข้ามายังประตูเมืองหลวง มีคนไปดักลอบทำร้ายข้าน้อยถึงสี่คน ดีที่ได้มือปราบจากอำเภอเฉินมาคุ้มภัยไม่เช่นนั้นข้าน้อยคงจะไม่เหลือชีวิตกลับมาแล้ว”

“เจ้าคงรู้แล้วล่ะสิว่า...ที่พวกเราเคยถูกลอบฆ่าหลายครั้งเป็นความจริง”

“ขอรับ! นายท่านก็รู้แล้วแต่ต้องหาหลักฐานมัดตัวให้แน่นหนาจึงจะจัดการให้ความยุติธรรมได้”

“เจ้าแน่ใจหรือว่าท่านพ่อจะกล้าจัดการกับซิวฮูหยิน”

“ข้าน้อยว่านายท่านคงจะรอโอกาสอยู่ขอรับ ตลอดเวลาที่ข้าน้อยรับใช้นายท่านมาไม่เคยเห็นนายท่านร่วมห้องกับซิวฮูหยินแม้แต่ครั้งเดียว คุณหนูน่าจะสบายใจเรื่องความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ได้”

เผยมู่ซีในร่างชิงหลานได้ฟังสิ่งที่หยุนเถิงเล่าถึงความห่างเหินระหว่างใต้เท้าชิงกับซิวฮูหยินแล้วก็นึกแปลกใจ จะว่าใต้เท้าชิงหลงอนุภรรยาจนทอดทิ้งภรรยาเอกก็มิใช่ ยังคงยกย่องและให้ดูแลจวนทว่าไม่ยอมร่วมเรียงเคียงหมอนทั้งๆ ที่มีบุตรด้วยกันแล้วแท้ๆ เหตุผลที่ลึกลงไปกว่านั้นคงมีเพียงใต้เท้าชิงที่จะตอบได้!

ดวงจิตของเผยมู่ซีมิได้สนิทสนมหรือผูกพันกับคนสกุลชิงมาก่อน นางจึงมิได้เศร้าโศกเสียใจ ไม่ว่าใต้เท้าชิงหรือแม้แต่ท่านปู่ท่านย่าของชิงหลานจะรักใคร่ไยดีกับร่างกายนี้ที่นางแฝงอยู่หรือไม่? นางก็มิได้รู้สึกเจ็บปวดหรือยินดีแต่อย่างใด...สิ่งที่นางต้องการแค่เพียงทวงความยุติธรรมให้กับชิงหลานและจังฮูหยินแค่นั้นเอง!

ในจวนสกุลเผยยามนี้ ฮูหยินผู้เฒ่าก็ปลอดภัยดีแล้ว สองแม่ลูกอนุฉิวกับเผยสือถงก็ได้รับความสะดวกสบาย ฉิวเจียงซือที่กลายเป็นฮูหยินเอกได้ดูแลควบคุมจวนสกุลเผย แม้อนุหมิวจะไม่ค่อยพอใจแต่ชิงหลานเห็นว่าอนุหมิวเป็นคนขี้ขลาดไม่น่าจะลงมือทำเรื่องเลวร้ายได้ นางยังเป็นห่วงก็แต่เพียงสองพี่น้องเผยหนิงเอ๋อร์กับ เผยลู่หลิ่งเด็กทั้งสองคนนั้นเติบโตมาจากการเลี้ยงดูของถังหนิงหวงที่ตามใจบุตรีและบุตรชายจนทั้งสองเป็นคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ เจ้าคิดเจ้าแค้นและคอยอิจฉาริษยาคนรอบข้าง ไม่รู้ว่าคนทั้งสองจะวางแผนทำร้ายคนในจวนอย่างไรบ้าง?

“หยุนเถิงข้าขอบใจที่เจ้าเสี่ยงภัยเอาจดหมายท่านพ่อมาให้ข้า ประเดี๋ยวข้าจะให้คนลอบไปส่งเจ้าระหว่างนี้หากไม่มีเรื่องร้ายแรงอันใดอย่าเพิ่งมาหาข้า มิฉะนั้นจะมีคนระแคะระคายเสียก่อน”