เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 166

เกาเมิ่งเจี๋ยซักไซ้เรื่องที่เกิดขึ้นกับฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเผยด้วยความสนใจอย่างยิ่ง

“หากว่ามีผู้หาดอกกักวิญญาณกับดอกลืมเป็นมาใช้กับท่านได้ คนผู้นั้นก็น่าจะปลูกดอกลืมตายเอาไว้ด้วย”

“ดอกลืมตาย!” คนทั้งหลายที่อยู่ในห้องนั้นอุทานออกมาพร้อมกัน

“ใช่! ดอกลืมเป็นกับดอกลืมตายเป็นดอกไม้ที่ออกดอกบนต้นเดียวกัน เพียงแต่ดอกลืมเป็นจะเป็นสีขาวและดอกลืมตายจะเป็นสีแดง หากเลือกดมเพียงดอกลืมเป็นก็จะมีสภาพเหมือนอย่างฮูหยินใหญ่ประสบอยู่ คือ ลืมสภาพที่ตนมีชีวิต แล้วถ้าเอาดอกลืมตายให้ดมอีกครั้งก็จะกลับฟื้นคืนมาได้ ข้าคิดว่าคงมีคนที่เคยอยู่ข้างบนนั่นเอาดอกทั้งสามอย่างลงมาขาย”

“ท่านหมอเกา ไม่มีวิธีอื่นที่จะป้องกันพิษของดอกทั้งสองอย่างได้เลยหรือเจ้าคะ?” ชิงหลานที่ยืนฟังอยู่นานอดจะโพล่งถามขึ้นมิได้

“สาวน้อย หากเจ้าอยากป้องกันพิษพวกนี้ก็มีเพียงหาดอกลืมตายให้เจอ เอามาแช่น้ำดื่มจะสามารถป้องกันพิษไปได้หนึ่งเดือน แต่ผู้ใดกันจะมีดอกไม้ชนิดนี้ปลูกเอาไว้?”

ระหว่างที่กำลังพูดคุยกันเรื่องดอกไม้แสนประหลาดทั้งสามอยู่นั้น พ่อบ้านสกุลเผยก็มารายงานอาการของคุณชายรองให้กับฮูหยินผู้เฒ่าได้ทราบ ห่วงเยวียนรีบลุกขึ้นโดยมีชิงหลานกับมู่เยี่ยนฟางประคอง

“เชิญท่านหมอตามสบาย ข้าต้องขอไปดูอาการหลานชายสักหน่อย เขาโดนคนรุมทำร้ายบาดเจ็บสาหัสอยู่เรือนข้างหลัง”

“เชิญฮูหยินผู้เฒ่าเถิดเจ้าค่ะ”

สภาพของเผยเฝิ่นลู่ไม่ค่อยดีนัก เขาถูกคนใช้ไม้รุมตีขาจนหักไปทั้งสองข้าง อนุหมิวยืนร้องไห้กระซิกๆ ขณะฮูหยินผู้เฒ่าถูกประคองให้นั่งลงดูอาการหลานชายใกล้ๆ เตียง

“เสี่ยวลู่ไม่เป็นเด็กเรียบร้อย ไม่เคยเกเรให้หนักใจ เหตุใดจึงมีผู้คิดทำร้ายเขาได้ล่ะนี่?”

“ฮือๆ นั่นสิเจ้าคะ บุตรชายของข้ามีแต่ร่ำเรียนเขียนอ่าน สุรานารีก็มิเคยสนใจจะไปมีเรื่องกับพวกนักเลงหัวไม้เช่นนั้นได้อย่างไร? มันต้อง...มันต้องมีคนคิดร้ายกับเสี่ยวลู่แน่ๆ เลยเจ้าค่ะ”

ชิงหลานมองดูสภาพเผยเฝิ่นลู่แล้วก็รู้สึกเวทนา นางรู้ว่าเด็กคนนี้ถูกแม่เข้มงวดเพราะอยากจะให้ถูกใจใต้เท้าเผย เสี่ยวลู่จึงเป็นเด็กชายที่สงบเสงี่ยมเรียบร้อยเอาแต่ท่องบ่นและอ่านหนังสือ จริงอย่างที่อนุหมิวว่าการที่เผยเฝิ่นลู่จะไปหาเรื่องผู้อื่นนั้นไม่น่าจะเป็นไปได้

ฮูหยินผู้เฒ่าเผยซึ่งมีบทเรียนจากความตายของเผยมู่ซีจนกระทั่งตนเองต้องถูกคนใกล้ชิดวางยาจึงได้คิดอ่านจะจับคนร้ายในกรณีทั้งสองนี้ให้จงได้

“ข้าว่า...เรื่องทั้งหมดคงจะมีคนจงใจก่อขึ้น เห็นทีคนผู้นี้คงไม่อยากให้จวนสกุลเผยต้องอยู่อย่างสงบสุข ให้พ่อบ้านออกไปแจ้งทางการเอาไว้ต้องจับตัวคนที่รุมทำร้ายเสี่ยวลู่ให้ได้!”

ไม่นานนักพ่อบ้านก็เดินนำมือปราบสองคนที่เข้ามาตรวจดูอาการของคุณชายรองเผย ชิงหลานมองเห็นบุรุษในชุดมือปราบที่เดินตามหลังมาก็ยิ้มกว้าง เมื่อมือปราบทั้งสองทำความเคารพเจ้าของเรือนแล้วก็หันมาทักทายกับสาวน้อยที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“หลานเอ๋อร์! เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่?”

“พวกเจ้ารู้จักกันหรอกหรือ?”

“เจ้าค่ะ! นี่คือศิษย์พี่ของข้าเอง พวกเรามาจากอำเภอเฉินด้วยกันเจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มน้อยๆ “ดีจริง! ล้วนเป็นคนกันเองข้าจะได้สบายใจยิ่งขึ้น เชิญท่านมือปราบทั้งสองตรวจดูอาการของหลานชายข้าเถอะ”

จั๋วเหรินหาวทำหน้าที่บันทึกอาการของผู้บาดเจ็บอย่างละเอียดตามคำสั่งของหัวหน้า เมื่อบันทึกก็มีการสอบปากคำคนในบ้านเพิ่มเติมอีกพอสมควรเพื่อหาสาเหตุที่ทำให้คุณชายรองถูกรุมทำร้าย

“ตอนกลางวันแสกๆ แท้ๆ พวกมันยังกล้ารุมทำร้ายลูกชายของข้า ข้าไม่เชื่อเด็ดขาดว่าพวกนี้เป็นนักเลงอันธพาล ลูกของข้ามิใช่คนเกกมะเหรกเกเรเสียหน่อย”

“เอาไว้ให้ข้าออกไปสอบถามชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์อย่างละเอียดก่อนก็แล้วกันขอรับ คดีนี้จะรีบปิดให้ได้โดยไวเพราะคุณชายรองนับว่าเป็นคนของสถาบันเค่อเฉิง ถูกทำร้ายบนถนนในตอนกลางวันเช่นนี้ใต้เท้าจางเองก็ไม่สบายใจนัก” หัวหน้ามือปราบหน่วยที่หนึ่งหมายถึงใต้เท้าจางที่เป็นหัวหน้าสำนักมือปราบเมืองหลวงได้รับทราบเรื่องนี้แล้ว “ใต้เท้าจางกำชับให้ข้าจัดการเรื่องนี้อย่างเร่งด่วน ตอนนี้ก็ส่งมือปราบหลายคนออกไปสืบแล้วว่านักเลงพวกนั้นเป็นคนกลุ่มใด? หรือเป็นคนของผู้ใด?” หากมีความคืบหน้าแล้ว ข้าจะให้จั๋วเหรินหาวเข้ามาแจ้งพวกท่านก็แล้วกัน”