เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 189

หงฮูหยินรีบเข้ามารับเสด็จองค์ชายสิบห้า นางรีบกล่าวขอบพระทัยที่ทรงช่วยเหลือนำชิงหลานกลับมาส่ง พวกนางสองแม่ลูกกังวลกันมากเสียจนไม่อาจรออยู่ในเรือนได้

“ข้าฝากนางด้วยก็แล้วกัน ยังมีเรื่องต้องจัดการอีกมากให้หลานเอ๋อร์ไปพักผ่อนเสียเถิด” หมิงเฉิงอวี่ทั้งเป็นห่วงและอยากจะปลอบโยน เขาขยับเข้าไปใกล้สาวน้อย “พรุ่งนี้ข้าจะไปหาเจ้าที่โรงน้ำชาก็แล้วกันนะ”

“เพคะ”

องค์ชายทรงสบตาอย่างอาลัยอาวรณ์ยังไม่ได้กอดนางปลอบใจสักหน่อยเลย ภาระเบื้องหน้าก็รออยู่มากมายนัก ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะขึ้นบนหลังม้า ยิ้มให้หญิงคนรัก

“พบกันพรุ่งนี้นะเพคะ”

เมื่อนางเอ่ยเตือนอีกครั้ง องค์ชายสิบห้าจึงทรงกระตุกบังเหียนม้า

ใต้เท้าจางกับองค์ชายสิบห้าปรึกษาหารือกันอยู่ร่วมชั่วยามกระทั่งหัวหน้ามือปราบโหยวกับจั๋วเหรินหาวเข้ามากราบทูลเรื่องการเก็บศพและตรวจตราภายในคฤหาสน์ตระกูลเถียนเป็นไปด้วยความเรียบร้อย

“พรุ่งนี้ข้าจะเข้าเฝ้าฮ่องเต้ กราบทูลให้ทรงวินิจฉัยว่าคฤหาสน์นั้นควรนำไปทำประโยชน์ใดดี เพราะหากปิดไว้เช่นนั้นต่อไป วันหน้าอาจจะมีคนเข้ามาอาศัยทำเรื่องไม่ดีอีก”

“กระหม่อมเห็นด้วยพะยะค่ะ คฤหาสน์ตระกูลเถียนทั้งสองแห่งล้วนใหญ่โต หากปิดทิ้งไว้อาจจะมีไปลักลอบอาศัย อย่างครั้งนี้กลายเป็นชุมโจรไปเสียดาย หากว่าคุณหนูชิงไม่วางแผนให้ถูกจับตัวไปเห็นทีเราคงไม่ทราบเรื่องกันอีกนาน”

“อืม...ครั้งนี้เถาอวิ๋นจือก็ตายในกองเพลิงไปแล้ว คงต้องถูกจำหน่ายชื่อออกจากรายนามนักโทษที่ต้องติดตาม แต่น่าเสียดายที่อู่ฉางชิงรอดไปได้อย่างหวุดหวิด”

“องค์ชายโปรดทรงวางพระทัย กระหม่อมจะให้มือปราบควานหาตัวให้เจอพะยะค่ะ”

ใต้เท้าจางส่งเสด็จองค์ชายเรียบร้อยก็รีบไปกลับจวนของตนเอง เหตุการณ์ครั้งนี้นับว่าเป็นเหตุใหญ่ในเมืองหลวง แหล่งซ่องสุมโจรถูกบุกทลายโดยสำนักมือปราบ ครั้งนี้องค์ชายสิบห้าทรงเอ่ยว่าพบเบาะแสหอคณิกาเถื่อนอีกแห่งหนึ่งแต่ไม่ทรงเล่ารายละเอียด ใต้เท้าจางได้แต่หน้านิ่วคิ้วขมวด

“ใต้เท้าขอรับ! มีคนมาส่งข่าวขอรับ!” ผู้อารักขาที่ขี่ม้าอยู่ข้างๆ ขยับเข้ามาใกล้หน้าต่างรถม้า ส่งเสียงบอก

“จอดรถ!” บริเวณที่เขานัดให้คนมาส่งข่าวจะเป็นถนนเลียบแม่น้ำ ก่อนถึงสะพานไท่หยาง

ร่างตะคุ่มๆ ที่ซ่อนอยู่มุมกำแพงรีบวิ่งออกมาผลุบขึ้นไปบนรถม้า

“พวกมันไปซ่อนตัวที่ใด?”

“หลบไปแถวตรอกคนโฉดขอรับ!”

“ดี! เลือกได้ดี! แถวนั้นเป็นตลาดครึกครื้นผู้คนขวักไขว่ทั้งกลางวันกลางคืน เจ้าไปจับตาดูให้ดี...หากว่าหัวหน้าอู่ถูกจับวันใดให้อาศัยจังหวะวุ่นวายฆ่าทิ้งได้เลย”

“ขอรับ!”

“เจ้าได้เข้าไปดูเหตุการณ์ที่คฤหาสน์ปิดตายหรือไม่?”

“ไปขอรับ! คุณหนูผู้นั้นนางมีวรยุทธ์ร้ายกาจนั้น ใช้กระบี่ได้อย่างคล่องแคล่ว กำลังภายในของนางก็ราวกับผู้ฝึกยุทธ์มานับสิบปีขอรับ!”

“เฉาอวิ๋นจือตายได้อย่างไร?”

“เห็นว่าถูกนางจับมัดไว้ในเรือนแล้วค่อยเผาขอรับ!”