เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 190

ณ จวนสกุลจื้อ

เผยหนิงเอ๋อร์คลอเคลียอยู่กับจื้อซุ่นซีอย่างมีความสุข นับตั้งแต่เข้าจวนแห่งนี้มา สามีให้ท้ายนางแทบทุกอย่าง ยามเช้านางก็ไม่ยอมลุกแต่งตัวเพื่อให้คารวะฮูหยินเอกอย่างเช่นอนุภรรยาคนอื่นๆ เมื่อจี่หย่าจิ้งคิดจะเอาเรื่อง ใต้เท้าจื้อก็ออกมาขวางไว้ทำให้จี่ฮูหยินนำเรื่องนี้ไปบ่นให้จื้อต่ายวี่ผู้เป็นบุตรสาวได้ฟัง

“ท่านแม่! ยามนี้น้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือไปขวาง ท่านก็เห็นอยู่ว่าท่านพ่อลุ่มหลงนางเพียงใด? แต่ละวันขลุกอยู่แต่ในห้องนาง ที่เคยแวะเวียนไปค้างตามเรือนอื่นๆ เดี๋ยวนี้ก็แค่ไปแป๊บเดียวก็รีบกลับไปเรือนของนางแล้ว”

“ชิ! นางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ที่ข้าได้ยินมาช่างน้อยนัก พอนางเข้ามาอยู่ในจวนของเราข้าจึงได้รู้ว่าเผยหนิงเอ๋อร์ผู้นี้แค่คำว่าแพศยาก็คงไม่พอ!” จี่ฮูหยินไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าสามีของนางจะกล้าให้ท้ายอนุภรรยาคนใหม่ถึงเพียงนี้ ที่ผ่านมาไม่ว่านางจะจัดการเหล่าอนุทั้งสามอย่างไร สามีก็ไม่เคยตำหนิสักครั้ง

“ข้าลองหยั่งเชิงท่านพ่อดูแล้ว เห็นทีท่านแม่ไม่ควรจะลงมือกับนางอย่างเปิดเผยเพราะท่านพ่อคงไม่ยอมให้อภัยท่านเป็นแน่”

ผ่านไปถึงเจ็ดวัน เช้าตรู่ในช่วงคารวะน้ำชา อนุเผยจึงได้เยื้องกรายนวยนาดมาพร้อมกับหญิงรับใช้สองคน เสื้อผ้าของนางหรูหรายิ่งกว่าฮูหยินเอก ด้วยเรือนร่างและใบหน้าที่เย้ายวน เหล่าภรรยาทั้งหมดต่างต้องยอมรับว่าเผยหนิงเอ๋อร์ผู้นี้งดงามยิ่งนัก แม้แต่คุณหนูใหญ่จื้อที่ว่าสะสวยก็ยังเทียบนางไม่ได้

“ข้าเผยหนิงเอ๋อร์มาคารวะฮูหยินเจ้าค่ะ”

“หึ! ข้าก็นึกว่าธรรมเนียมทั่วไปของตระกูลใหญ่ คนตระกูลเผยมิได้สั่งสอนเจ้าเสียอีก เจ้าเข้ามาอยู่ที่นี่หลายวันแต่กลับไม่ยอมมาพบข้า”

อนุเผยแสร้งยกพัดกลมโปร่งตาปักลวดลายสวยงามยกปิดบังริมฝีปากก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “เดิมทีข้าเองก็เกรงใจท่านเจ้าของจวนอยู่เหมือนกัน แต่จะทำอย่างไรได้ท่านพี่...อุ๊ย! นายท่านน่ะสิ! เอาแต่ใช้เรี่ยวแรงกับข้าจนมิได้พักผ่อน กว่าจะได้นอนก็ดึกดื่นค่อนคืนไม่อาจจะตื่นแต่เช้ามาคารวะ น้ำชาฮูหยินได้ เรื่องนี้นายท่านคงจะบอกกล่าวให้ท่านได้ทราบแล้วกระมัง เจ้าคะ?”

จี่ฮูหยินใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ ชะรอยนางคุณหนูตระกูลเผยผู้นี้คงจะมิใช่กุลสตรีสักนิด! วาจาของนางดูเหมือนจะยั่วยุโทสะอยู่ไม่น้อย นี่มิใช่คิดจะมาอวดทุกคนว่าตนเองเป็นที่โปรดปรานของใต้เท้าจื้อหรอกหรือ?

“ข้ารู้แล้ว! แต่ถึงอย่างไรกฎบ้านก็ต้องมี ครั้งหน้าเจ้าต้องมาให้ตรงเวลาเช่นเดียวกับผู้อื่นด้วย”

“อุ๊ยตาย! แย่จริงเจ้าค่ะ เมื่อเช้าตอนนายท่านจะลุกออกจากเตียงของข้า ข้าก็ได้ขออนุญาตเรื่องนี้ไว้แล้วว่าขอตื่นเช้ามาร่วมพบปะกับพวกท่านแค่สามวันครั้งเพราะไม่เช่นนั้น ข้าก็คงจะปรนนิบัตินายท่านบกพร่อง สงสัยว่านายท่านจะยังมิได้บอกฮูหยินกระมังเจ้าคะ?”

อนุทั้งสามได้ยินวาจาท้าทายเช่นนั้นก็ก้มหน้าลงพยายามสะกดกลั้นมิให้หัวเราะออกมา...ถึงเวลาที่จี่ฮูหยินจะเจอคนแสบสันต์พอกันแล้ว! จี่หย่าจิ้งใบหน้าตึงขึ้นในบัดดล

“ท่านพี่ยังมิได้บอกเรื่องนี้กับข้า”

“เช่นนั้นฮูหยินก็เอาไว้ถามท่านพี่ เอ๊ย! นายท่านตอนที่นายท่านกลับมาจากข้างนอกก็แล้วนะเจ้าคะ ข้าคงต้องขอตัวไปงีบต่ออีกสักนิด เมื่อคืนถูกขยี้ขยำไปทั้งเนื้อทั้งตัวปวดเมื่อยไปหมดแล้วเจ้าคะ” นางไม่รอให้จี่ฮูหยินอนุญาตก็ยอบกายลาหันหลังกลับไปทันที