เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 192

เมื่อเห็นสีหน้าขององค์ชายมิได้ทรงล้อเล่น ชิงหลานก็ตะลึงไปในทันที

“มะ เมื่อใดหรือเพคะ? หม่อมฉันไปทำครั้งแรกเมื่อใดกัน?”

“เจ้าจำไม่ได้จริงหรือ?”

นางส่ายหน้าอย่างจนใจ ปล่อยมือออกจากใบหน้าของหมิงเฉิงอวี่ ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ยกมือลูบท่อนแขนนางช้าๆ

“คืนที่เจ้าเมาอยู่ภัตตาคารบึงหงส์ ข้าอุ้มเจ้าขึ้นหลังม้า ตอนที่ผ่านย่านคนพลุกพล่าน จู่ๆ เจ้าก็กอดคอแล้วจูบข้า คนเห็นกันทั้งถนน ข้าไม่อาจขัดขืนเจ้าได้เพราะกุมบังเหียนม้าอยู่ จึงได้แต่ปล่อยให้เจ้ารังแกข้า” ชายหนุ่มแกล้งทำใบหน้าเศร้าสร้อยเหมือนสาวน้อยที่ถูกบุรุษรังแก

“องค์ชาย! ที่ตรัสมานี่...จริงหรือเพคะ?” สีหน้าของชิงหลานพลันซีดเผือด ป่านนี้มิใช่ว่าชื่อเสียงของนางป่นปี้ไปแล้วหรือ? หากทำเช่นนั้นในที่สาธารณะจนผู้คนเห็นกันทั้งถนน

หมิงเฉิงอวี่ตบแขนนางเบาๆ “ข้าล้อเล่น! ข้าจะกล้าพาเจ้าขี่ม้าตัวเดียวกันไปให้ผู้อื่นเห็นได้อย่างไร? ข้าขี่หลบมาจากถนนด้านหลังต่างหาก แต่เรื่องที่เจ้าปล้นจูบข้านั้นเป็นเรื่องจริงนะ จู่ๆ เจ้าก็รังแกข้าแบบนั้น แล้ววันนี้ก็ยังทำอีก ต่อไปเจ้าต้องรับผิดชอบชีวิตของข้าเสียแล้ว ไม่งั้นข้าก็คงไม่กล้าสู้หน้าผู้คน”

ชิงหลานทั้งยิ้มเขินทั้งขำที่บุรุษร่างสูงผู้อุ้มนางมานั่งตักทำตัวเหมือนถูกนางใช้กำลังรังแกจนต้องขู่จะฆ่าตัวตายหากนางไม่รับผิดชอบ

“หม่อมฉันพร้อมรับผิดชอบแล้วเพคะ!” นางยิ้มหวานทั้งปากทั้งตา ยื่นแขนโอบรอบคอชายหนุ่ม

“ต่อไปองค์ชายเป็นของหม่อมฉันแต่เพียงผู้เดียวนะเพคะ”

“ได้! ต่อไปข้าจะไม่ยินยอมให้สตรีอื่นมารังแกได้อีก ยกให้เจ้ารังแกเพียง ผู้เดียว” ชายหนุ่มยกมือช้อนท้ายทอยของนางให้เงยหน้าขึ้น ทรงประทับริมฝีปากลงไปจูบนางอย่างดูดดื่ม

ชิงหลานอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอด ริมฝีปากนางถูกหมิงเฉิงอวี่ดูดชิมอยู่เนิ่นนาน ความซาบซ่านแผ่ไปทั่วร่าง ในท้องของนางปั่นป่วนราวกับมีกวางน้อย วิ่งวนอยู่ไม่รู้จบ เมื่อชายหนุ่มถอนริมฝีปากออก หญิงสาวก็หอบหายใจถี่เล็กน้อย นางเอียงอายซบหน้าลงซอกคอของเขา

“เจ้าจูบข้าสองครั้ง ข้ายอมจูบเจ้าเพียงครั้งเดียวเช่นนี้ดีหรือไม่?”

มือหนึ่งนางยังกอดคอเขาไว้ อีกมือลูบไล้ไปบนหน้าอกแข็งแกร่งที่แอบอิงอยู่ “องค์ชายไม่เห็นเสียเปรียบสักนิดเพคะ หม่อมฉันแค่จูบแก้มเอง”

หัวใจชายหนุ่มเต้นรัวแรงจนนางได้ยินชัดเจน ดูเหมือนองค์ชายจะทรงตื่นเต้นกับการได้จูบนางอย่างยิ่ง

“หัวใจพระองค์เต้นแรงมากเพคะ”

“ข้าตกใจมากน่ะสิ...เจ้าคงต้องปลอบข้าอีกสักครั้ง” มือเรียวประคองท้ายทอยนางขึ้นรับจูบอีกครั้ง คราวนี้สาวน้อยค่อยๆ เรียนรู้ที่จะจูบตอบชายหนุ่ม ทั้งสองพูดคุยหยอกเอินกันอย่างมีความสุข

“อีกสองวันก็เป็นพิธีปักปิ่นของหม่อมฉันแล้วนะเพคะ ท่านแม่จะเดินทางมาจากอำเภอเฉินพร้อมด้วยอาจารย์ลู่และภรรยาด้วย”

“อืม...ข้าสั่งให้นายอำเภอเฉินดูแลแล้ว”

“องค์ชายทราบแล้วหรือเพคะ?”

“หงฮูหยินบอกข้าแล้ว ป่านนี้นายอำเภอเฉินคงเตรียมรถม้าคันใหญ่ไว้ให้พวกเขาเดินทาง พรุ่งนี้ก็น่าจะมาถึงตอนบ่าย”

ชิงหลานตื่นเต้นที่นางจะได้พบท่านแม่และอาจารย์ ที่ผ่านมาได้แต่ฝากจดหมายและตั๋วแลกเงินไปฝากท่านแม่ให้เก็บไว้ หมิงเฉิงอวี่ยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นว่านางมีความสุขที่จะได้พบคนในครอบครัว

“คืนที่ข้าบุกเข้าไปช่วยเจ้าในคฤหาสน์ปิดตาย เจ้าน้อยใจข้าหรือไม่?”

“น้อยใจอะไรหรือเพคะ?”

“ข้ายังมิได้ปลอบใจเจ้าสักนิด หากไม่ติดว่ามีผู้คนติดตามมากมายข้าอยากจะกอดปลอบใจเจ้านัก”