เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 193

ใต้เท้าจางหัวหน้าสำนักมือปราบเมืองหลวงนอนพักอยู่ที่เตียงนอนคนไข้ด้านใน โดยมีคุณหมอคนงามกำลังยืนสังเกตอาการอยู่ใกล้ๆ องค์ชายหมิงเฉิงอวี่เสด็จเข้าไปสอบถามเหตุการณ์อย่างร้อนพระทัย

“กระหม่อมกำลังเดินทางถึงสะพานไท่หยางพอดีพะยะค่ะ แถวนั้นปกติก็เปลี่ยวอยู่แล้วไม่คิดว่าจะมีคนร้ายซุ่มดักรออยู่ร่วมยี่สิบคน ดีที่คนของกระหม่อมมีฝีมือจึงขับไล่พวกนั้นไปได้”

“มีแต่คนของพวกท่านได้รับบาดเจ็บหรือ?”

“ฝ่ายนั้นก็บาดเจ็บเหมือนกันพะยะค่ะ กระหม่อมเห็นพวกมันหอบหิ้วประคองกันกลับไปหลายคน แต่น่าแปลกจริงๆ คนก็กระหม่อมพยายามสะกดรอยไปแต่พวกมันกลับแยกย้ายหนีหายไปอย่างไร้ร่องรอย”

องค์ชายทรงขมวดพระขนง สีพระพักตร์ยุ่งเหยิง “ละแวกนั้นอาจจะมีบ้านเรือนให้พวกมันหลบซ่อนตัวก็ได้ ตั้งแต่เกิดเรื่องที่คฤหาสน์ปิดตาย ข้าก็สงสัยว่าบางทีหนอนบ่อนไส้ในเมืองหลวงน่าจะมีไม่น้อย คดีผิดกฎหมายหลายคดีจึงปิดได้ยากเย็นนัก”

ผู้อารักขาคนสนิทของใต้เท้าจางนั่งกุมแขนอยู่ใกล้ๆ เขาถูกแทงที่ต้นแขนได้รับบาดเจ็บไม่น้อย “องค์ชาย กระหม่อมได้ยินพวกมันพูดคุยกันด้วยพะยะค่ะ เห็นพวกมันบอกว่าหากทำไม่สำเร็จครั้งนี้ นายท่านจะลงโทษพวกมันอย่างรุนแรง”

“นายท่านงั้นหรือ? นายท่านผู้นี้เป็นใครกัน?”

ใต้เท้าจางรีบหันมากราบทูล “กระหม่อมนึกออกแล้วพะยะค่ะ นายท่านที่พวกมันพูดถึง ครั้งหนึ่งเคยนัดหมายนักฆ่าไปที่เหลาหงส์ขาวเพื่อพูดคุย คนผู้นี้น่าจะเป็นหนึ่งในขุนนางระดับสูงนะพะยะค่ะ”

“ก็คงต้องเป็นเช่นนั้น ข้ารู้สึกว่าทั้งอำนาจเงินและบารมีในการติดต่อผู้คนของนายท่านผู้นี้มีไม่น้อย ใต้เท้าจาง ท่านคงต้องเร่งลูกน้องของท่านสืบช่วยข้าเสียหน่อยเถอะว่านายท่านผู้นี้เป็นใครกันแน่? ข้าจะได้วางแผนจัดการขั้นเด็ดขาด!”

ขณะที่องค์ชายกับใต้เท้าจางกำลังหารือจะสืบเรื่องผู้ที่เกี่ยวข้องกับเหลาหงส์ขาวให้ชัดเจน ใต้เท้าจื้อก็ออกมาพบกับซิวซีชวนชู้รักที่เป็นฮูหยินของใต้เท้าชิงที่เดิม

“จื้อซุ่นซี ท่านทรยศข้าอีกครั้งแล้วนะ” ซิวอูหยินสะบัดเนื้อสะบัดตัวใส่ ใต้เท้าจื้อที่นั่งอยู่ข้างๆ “ไหนท่านลองบอกข้ามาสิว่า...เหตุใดครั้งนี้จึงได้รับเผยหนิงเอ๋อร์เป็นอนุภรรยา?”

ใต้เท้ามากนักยิ้มน้อยๆ เอื้อมมือไปจับแขนสตรีที่นั่งข้างๆ ดึงมานั่งเกยอยู่บนตัก “เจ้าคงไม่รู้ว่าครั้งนี้ข้าหวังจะใช้งานใต้เท้าเผยสักหน่อย บุตรสาวของเขากำลังตกอับเพราะไม่อาจจะขายออกกับบุรุษในเมืองหลวงแค่เอาเงินเข้าหว่านสักหน่อยนางก็ยอมไปกับข้าแล้ว แต่กับเจ้าไม่เหมือนกัน เจ้ากับข้ามีความหลังที่ซับซ้อนและยาวนานจนแยกกันไม่ออก...จริงหรือไม่?”

“ข้ารู้นะว่าท่านแอบนัดนางมาเสพสมกันที่นี่!”

จื้อซุ่นซีชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มมุมปาก “นางมาก็เพราะอยากได้เงินสามร้อยตำลึงของข้า ในเมื่อข้าต้องเสียเงินให้นางอยู่แล้วเหตุใดจะไม่คิดดอกเบี้ยสักหน่อยเล่า? ว่าแต่ข้ารู้นะว่าเจ้าแอบสืบเรื่องของนางกับแม่สื่อพวกนั้น”

ซิวซีชวนหน้าเผือดสีเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นอึมครึมด้วยความโมโห “ก็ข้าโกรธที่ท่านเอานางมานอนทับที่ของข้านี่! ข้าจึงอยากรู้ว่านางมีบุรุษบ้านใดสนใจหรือไม่? ข้าได้ยินว่านางมีคนจะตกลงหมั้นหมายแล้ว แต่ท่านกลับไปฉกเอานางมา”

“ข้าฉกที่ใดกัน? ข่าวลือที่เจ้าได้ยินมานั่นล้วนเป็นนางนัดหมายข้าเอง ไม่แน่ว่านางอาจจะต้องการเข้าไปเป็นอนุในจวนข้าเพราะเห็นแก่โอกาสที่จะมีเงินจำนวนมากก็ได้...ชวนเอ๋อร์! เจ้าก็รู้ว่าสตรีรอบกายข้าไม่มีผู้ใดเหมือนเจ้า”