เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 201

ชิงหลวนซานหน้าเสียเมื่อได้รู้ข่าวมารดา เขามัวแต่เมามายกับสหายอยู่นอกบ้านเพิ่งจะกลับมาก็ได้รู้ข่าวว่ามารดามีชู้จนบิดาจับได้ ยามนี้ถูกโบยและขับออกจากจวนไปแล้ว หนุ่มน้อยถึงกับตื่นตะลึงเขารีบอนุญาตท่านย่าออกไปหามารดาที่จวนสกุลซิวในทันที

“ท่านแม่! เป็นอย่างไรบ้างขอรับ?”

“เจ้าลูกโง่! มัวแต่ไปเมามายกับสหายที่ไหนอีกล่ะ? แทนที่เจ้าจะมาช่วยดูแลแม่ที่ถูกผู้อื่นรังแก กลับบ่อยให้แม่ต้องพบกับเคราะห์กรรมเยี่ยงนี้ ฮือๆ” นางทั้งร้องไห้และกล่าวโทษบุตรชายไปพร้อมกัน

คุณชายใหญ่ชิงได้ยินคำผรุสวาทของมารดาก็หน้าตึงขึ้นเล็กน้อย

“ข้าจะรู้ได้อย่างไรเล่าว่าท่านแม่จะเป็นเช่นนี้? ตอนที่ข้าออกจากบ้านท่านก็เห็นนี่ขอรับ พอข้ากลับมาได้รู้ข่าวร้ายจากท่านย่าก็รีบขอมาที่นี่”

“หึ! ข้าถูกคนวางแผนใส่ร้ายขนาดนี้ ท่านพ่อของเจ้าก็ยังไม่ยอมรับฟังสักนิด กล้าเขียนใบหย่าให้ข้าซ้ำยังไล่ข้าออกจากจวนอีก ท่านย่าของเจ้าก็เหมือนกัน นางไม่ยอมช่วยเหลือข้าสักนิด!”

มารดาของซิวซีชวนอิดหนาระอาใจในตัวบุตรสาวที่จนป่านนี้ยังไม่ยอมรู้สำนึก ใช่ว่านางจะไม่รู้ตื้นลึกหนาบางในความสัมพันธ์ก่อนแต่งงานระหว่างจื้อซุ่นซีกับซิวซีชวน เพียงแต่ความเป็นแม่ทำให้ต้องข่มกลั้นไม่เอ่ยสิ่งใดที่ทำให้บุตรสาวของตนเสียหาย

สภาพแผลที่หลังและก้นที่มิได้เปิดเผยของบุตรสาวเป็นที่สะเทือนใจของท่าน ผู้อาวุโสแห่งสกุลซิวอย่างมาก แม้จะบอกว่าโบยเพียงยี่สิบครั้งแต่เจียวมี่เล่าถึงไม้ที่โบยและรูปร่างของบ่าวที่เป็นคนโบยแล้วช่างน่าสะพรึงกลัวนัก

“หากนายท่านสั่งโบยถึงสามสิบครั้ง ฮูหยินคงได้สิ้นใจคาไม้โบยแน่เจ้าค่ะ ไม้โบยของเรือนนั้นขนาดใหญ่กว่าของเรือนเรามาก แล้วบ่าวที่เป็นคนโบยก็สูงใหญ่ยังกับรูปปั้นหน้าวัดหยกสวรรค์นะเจ้าค่ะ”

“นับว่าเขายังยอมไว้หน้าพวกเราอยู่บ้าง ไม่เช่นนั้นคงไม่ทำแค่นี้แน่” บิดาของซิวซีชวนได้แต่ส่ายหน้า ด้วยอำนาจและตำแหน่งของชิงเว่ยยามนี้ตระกูลซิวไม่อาจต่อกรได้ หากว่าคนผู้นั้นคิดจะโบยภรรยาที่ผิดฐานคบชู้จนตายก็อาจจะยื่นมือเข้าไปยุ่งด้วยมิได้

มารดาของซิวฮูหยินเหมือนจะปลงตกคิดได้นางเองก็พอจะรู้ว่าชีวิตการแต่งงานของบุตรสาวมิได้มีความสุขนักสู้ดีกลับมาอยู่ที่บ้านเดิมน่าจะดีกว่า

“ซวนเอ๋อร์ เจ้าอยู่รักษาตัวให้หายแล้วทำใจให้สงบเถอะ ต่อให้นี้เป็นแผนการของผู้ใดก็ตาม ยามนี้เราก็คงจะแก้ไขอันใดมิได้ การหย่าของพวกเจ้าสำเร็จเสร็จสิ้นลงแล้ว บัดนี้เจ้าเองก็มิใช่ฮูหยินแห่งสกุลชิงอีกต่อไป”

“ท่านแม่! จะให้ข้ายอมได้อย่างไร? ท่านก็รู้ว่ากว่าข้าจะได้แต่งงานกับท่านพี่มิใช่หรือง่ายนะเจ้าคะ?”

“ซวนเอ๋อร์! ชิงเว่ยมิได้มีใจให้เจ้าสักน้อยตั้งแต่แรก เป็นเจ้าทั้งนั้นที่พยายามจะแต่งงานกับเขาให้ได้ แล้วยังไงเล่า? ต่อให้เจ้าแต่งเข้าไปในสกุลชิงได้เขาก็มิได้สนใจไยดีเจ้าอยู่เช่นเดิม เจ้าอยู่มาจนป่านนี้ยังไม่ยอมรับความจริงอีกหรือ?”

ซิวซีชวนตะลึงกับการตวาดอย่างรุนแรงของมารดา ชิงหลวนซานได้ยินผู้เป็นยายดุด่ามารดาของตนเช่นนั้นก็พลอยตกใจตามไปด้วย ที่ผ่านมาเขานึกว่าบิดานั้นหลงใหลอนุภรรยาจึงได้ละทิ้งมารดา ที่แท้...เบื้องหลังล้วนเป็นฝีมือของมารดาเขาทั้งนั้น

“เป็นเพราะท่านแม่ของชิงเว่ยต่างหากเล่า? หากนางไม่หาอนุมาให้บุตรชายหลายคนเขาก็คงจะสนใจแต่ข้า!”

“หยุดเสียที! ต่อให้มีเพียงเจ้าอยู่ในจวนสกุลชิงเขาก็มิได้รักใคร่เจ้าอยู่ดี เลิกหลอกตัวเองเสียเถอะ แม่ดูสายตาของเขาออกว่าที่จริงแล้วเขารังเกียจเจ้า!”

“ท่านแม่!” ซิวฮูหยินร้องเสียงดังลั่นราวกับคนเสียสติ นางยอมรับไม่ได้ว่าตนเองพ่ายแพ้ให้กับสตรีบ้านนอกที่เป็นภรรยาคนแรกของชิงเว่ย รวมทั้งอนุภรรยา ทั้งสองที่มิได้มีสิ่งใดเทียบเท่ากับตนเอง “ข้าไม่ได้แพ้! ข้าเป็นฮูหยินเอกของท่านพี่! ข้าเป็นฮูหยินเอกของใต้เท้าชิงเจ้ากรมกลาโหม!”

หญิงชราไม่หยุดฟัง นางจูงมือหลานชายเดินออกจากห้องนั้นทันที

“ไปกับยายดีกว่าเสี่ยวซาน แม่ของเจ้าไม่มีสติแล้วอย่ามานั่งเฝ้านางอยู่นี่เลย ปล่อยให้นางแผดเสียงไปคนเดียวเถิด”

“ขอรับ” ชิงหลวนซานมึนไปชั่วขณะกับสิ่งที่ได้รับรู้ เมื่อเขาเริ่มโตก็ออกไปสนุกกับสหายนอกบ้านเพราะเบื่อหน่ายที่มารดาเอาแต่พร่ำบ่นเรื่องอนุภรรยาของบิดา และมีบางครั้งที่ก่นด่าไปถึงภรรยาลับๆ ที่ท่านพ่อส่งไปอยู่ที่อำเภอเฉิน เขาสนุกกับการไปร่ำสุราและเที่ยวเล่นกับสหายโดยมิได้ใส่ใจเรื่องราวในจวน ท่านพ่อเคยดุด่าเขาหลายครั้งแต่ท่านย่ากับท่านแม่ก็เข้ามาปกป้อง...เขาเพิ่งรู้ว่าเขาเป็นลูกที่มิได้เกิดจากความรักของบิดาเลยสักนิด!

“เจ้าไปกินข้าวกับยายให้อิ่มก่อน รอแม่เจ้าสงบใจลงแล้วค่อยกลับมาดูนางอีกทีก็แล้วกัน”

ใต้เท้าชิงเมื่อทำเรื่องหย่ากับซิวซีชวนได้สำเร็จแล้วก็เดินทางไปหาชิงหลานที่จวนสกุลมู่ หงฮูหยินรีบต้อนรับขับสู้เพราะได้ยินข่าวความวุ่นวายในจวนสกุลชิงมาบ้าง แม้จะอยากรู้แต่ด้วยมารยาทก็ไม่อาจจะถามเรื่องน่าอับอายเช่นนั้นออกไป

“ฮูหยินที่ข้ามารอพบหลานเอ๋อร์ในวันนี้ก็เพราะจะมาบอกข่าวดีกับนาง”

“เอ๋? ท่านมีข่าวดีอะไรหรือ?” สีหน้าของใต้เท้าเจ้ากรมกลาโหมดูมิได้โศกสลดอย่างคนที่ภรรยาแอบเล่นชู้เลยสักนิด เมื่อจู่ๆ มาบอกว่ามีข่าวดี หงฮูหยินก็อดลุ้นอยู่ในใจมิได้