เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 208

จินวั่งซู่ไม่กล้าอยู่ให้หญิงสาวทั้งสองซักไซ้เขารีบหาทางหลบเลี่ยงออกจากห้องทำงานทันที

“อ๊ะ! ข้าลืมไปวันนี้นัดกับมือปราบจั๋วว่าจะไปดูลาดเลาที่เหลาหงส์ขาวสักหน่อยได้ยินว่าใต้เท้าจื้อเริ่มออกมาที่นั่นอีกแล้ว”

“เดี๋ยวก่อนคุณชายจิน...!”

เจ้าของสำนักข่าวไม่ยอมหยุดเขาเร่งฝีเท้าออกจากห้องทำงานโดยไว ไม่อยากจะได้ยินชื่อของหมอหญิงเกาผู้นั้นอีก!

หลังจากซิวฮูหยินถูกจับได้ว่ามีชู้ที่ชั้นสองของเหลาแห่งนั้น สายสืบของสำนักข่าวนกกระจิบก็รายงานว่าไม่เห็นใต้เท้าจื้อเข้ามาที่นั่นอีก กระทั่งไม่กี่วันที่ผ่านมา จื้อซุ่นซีก็เริ่มออกมาปรากฏตัวอีกครั้งพร้อมด้วยอนุภรรยาคนใหม่...เผยหนิงเอ๋อร์!

“ฟางเอ๋อร์! พวกเราตามคุณชายจั๋วไปดีกว่า ข้าเองก็อยากจะรู้ว่าอนุเผยเกี่ยวข้องกับเรื่องคดีชู้ของซิวฮูหยินหรือไม่?”

“ไปกันเถอะเจ้าค่ะ”

หญิงสาวทั้งสองขี่ม้าตามหลังจินวั่งซู่ไปจนถึงเหลาสุราหงส์ขาว สายสืบส่วนตัวของชิงหลานรีบส่งสัญญาณให้รู้ว่าเผยหนิงเอ๋อร์กับใต้เท้าจื้ออยู่ที่นี่ สตรีทั้งสองจึงได้แสร้งทำทีเป็นไปหาที่นั่งหลบมุมคอยสอดส่อง วันนี้ลูกค้านั่งเต็มลานด้านนอกทำให้ใต้เท้าจื้อมิได้สังเกตเห็นว่ามีคนมาคอยสอดแนมตนเองอยู่ถึงสองโต๊ะ

“ข้าอยากรู้นักว่าเหตุใดซิวฮูหยินถึงได้เข้ามาใช้ห้องนั้นของพวกเราได้?” อนุคนใหม่บ่นให้กับใต้เท้าจื้อขณะเดินเคียงคู่กันขึ้นบันไดไปชั้นสอง

“หลงจู๊ก็บอกแล้วอย่างไรว่าวันนั้นมีคนแอบอ้างว่าข้าให้พวกเขาเข้ามาที่นี่”

“ผู้ใดกันเจ้าคะ? จึงจะอ้างเช่นนั้นแล้วหลงจู๊จึงหลงเชื่อ”

จื้อซุ่นซีนิ่งขึงเขากำลังสงสัยฮูหยินเอกของตนว่ามีส่วนทำให้ซิวซีชวนถูกใต้เท้าชิงหย่าขาด ยามนี้เป็นเขาที่ต้องลำบากเพราะนางให้เจียวมี่มาเร่งเร้าให้เขาไปเยี่ยมที่จวนสกุลซิว หากว่าไปในช่วงเวลาเช่นนี้ต้องมีผู้นำเขาไปซุบซิบนินทาเป็นแน่! แม้จะลอบทำเรื่องเลวร้ายสารพัดแต่จื้อซุ่นซีก็รู้ว่าการเป็นศัตรูกับเจ้ากรมกลาโหมโดยเปิดเผยย่อมเป็นเรื่องที่ไม่ฉลาดนัก

ดีที่เผยหนิงเอ๋อร์มิได้คนเฉลียวฉลาดมาก ใต้เท้าจื้อรู้ว่าอนุของตนผู้นี้ไม่อาจวางแผนได้แยบยลจึงไม่น่าเป็นฝีมือของนาง สีหน้านางหงิกงอมาตั้งแต่ได้ข่าวว่าสถานที่ที่ซิวฮูหยินถูกจับได้ว่าคบชู้ก็คือห้องที่นางกับสามีใช้นัดพบกันเป็นประจำ วันนี้นางจึงได้ติดตามใต้เท้าจื้อมาดูห้องที่เกิดเหตุ

“ใต้เท้าเจ้าคะ ตกลงว่าซิวฮูหยินนี่นัดพบผู้ใดกันแน่?” เมื่อขึ้นมาห้องแล้ว เผยหนิงเอ๋อร์จึงนึกขึ้นมาได้ว่าห้องนี้อยู่ข้างในสุดและเป็นห้องที่คนไม่เคยมายากจะหาพบหรือได้รับอนุญาตให้เข้ามาใช้...นางฉุกใจคิดระแวงว่าสามีของนางอาจจะสนิทสนมกับซิวฮูหยินเหมือนที่สนิทสนมกับนาง!

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรเล่า? แต่หลงจู๊บอกว่าคนผู้นั้นอายุไม่น่าจะเกินสาบสิบ อ้างว่าเป็นคนของข้าและรู้จักห้องนี้เป็นอย่างดี เขาถือตราที่คล้ายตราของข้ามาขอ เปิดห้อง”

“ใต้เท้าท่านต้องสืบให้รู้แน่นะเจ้าคะว่าชายชู้ของนางผู้นั้นเป็นใคร? หากวันหน้าเขาคิดจะแอบอ้างชื่อของท่านทำเรื่องไม่ดีอีกล่ะก็...ท่านก็ต้องเสียหาย”

สีหน้าของเผยหนิงเอ๋อร์บ่งบอกความหวาดระแวงอย่างเต็มเปี่ยม ใต้เท้าจื้อเกรงว่าอนุแสนรักจะหงุดหงิดไม่หายจึงได้ขยับเข้าไปกอดไหล่นางแล้วชวนนางขึ้นเตียง

“เจ้าอย่าอารมณ์เสียไปเลย ไหนๆ พวกเราก็มาที่นี่แล้ว รำลึกความหลังกันสักหน่อยเป็นไร?” ขุนนางหนุ่มใหญ่ผลักไหล่ของนางให้หันมาหาก่อนจะก้มลงจูบนางด้วยความเสน่หาอย่างเต็มเปี่ยม

ทั้งสองเริงรักกันอยู่ครึ่งชั่วยามก็ได้กลับลงมาชั้นล่างด้วยท่าทางกระหนุงกระหนิงแตกต่างจากตอนที่มาถึง

“อืม...พวกเขาทั้งสองปรับความเข้าใจกันแล้วสินะ!” มู่เยี่ยนฟางรีบกล่าวสรุป

“ข้าจะยอมให้พวกเขาสงบสุขได้อย่างไรกัน? หากเรื่องนี้จบง่ายๆ กลายเป็นพวกเราจะต้องลำบากนะ”

มู่เยี่ยนฟางทำหน้าฉงน “อย่างไรหรือเจ้าคะ?”

“เจ้าอย่าลืมสิ! หากใต้เท้าจื้อว่างเกินไปเขาต้องคิดก่อกรรมทำเข็ญเพิ่มเป็นแน่ ข้าต้องทำให้ครอบครัวเขาปั่นป่วนให้มากเข้าไว้ เขาจะได้ไม่มีเวลาไปทำเรื่องชั่วๆ”

คุณหนูมู่ฟังแล้วถึงกับอ้าปากค้าง “คุณหนูท่านคิดได้อย่างไรนี่?”

“เห็นทีคราวนี้ต้องใช้วิธีสร้างข่าวลือเสียแล้วกระมัง?”