เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 209

จื้อซุ่นซีกลับมาถึงจวนก็สั่งให้อนุเผยกลับเข้าเรือนไป ส่วนตนเองก็ไปยังเรือน ฮูหยินเอก จี่หย่าจิ้งมองเห็นสามีตรงเข้ามาเรือนตนก็ยิ้มแย้มแจ่มใสรีบก้าวออกไปต้อนรับ

“ท่านพี่! นั่งก่อนสิเจ้าคะ ข้าเพิ่งได้ชามาใหม่เพิ่งมาจากแคว้นเหลียนกลิ่นก็หอมรสชาติก็ดี ท่านลองชิมหน่อยสิเจ้าคะ” นางหันไปพยักหน้าให้กับสาวใช้รีบยกถ้วยน้ำชาที่ตั้งเตาเล็กไว้ข้างๆ มาวางตรงหน้าสามี

“เจ้าเป็นคนทำเรื่องนั้นใช่หรือไม่?”

จี่หย่าจิ้งเห็นใต้เท้าจื้อทำหน้าเคร่งขรึมก็หุบยิ้ม “ท่านพี่เจ้าคะ นางจะนำภัยมาให้ท่านไม่รู้ตัว ซิวซีชวนเป็นฮูหยินของเจ้ากรมกลาโหม หากมีผู้นำเอาเรื่องนี้ไปบอกใต้เท้าชิงท่านไม่คิดบ้างหรือว่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เพียงใด? ที่ข้าทำไปก็เพื่อทำให้นางเลิกข้องเกี่ยวกับใต้เท้าชิงเพื่อที่ท่านจะได้ไม่ต้องมีอันตราย”

จื้อซุ่นซีแม้จะเห็นด้วยแต่ก็รู้สึกว่าฮูหยินของตนทำข้ามหน้าข้ามตายิ่งนัก จึงได้พูดจากลบเกลื่อน

“ถึงอย่างไร? เจ้าก็ไม่ควรนำชื่อของข้าไปอ้างโดยพลการ เหตุใดจึงไม่ปรึกษาหารือกับข้าก่อนเล่า?”

“นางนัดหมายกับท่านที่ห้องนั้นหลายครั้ง อีกทั้งท่านยังใช้ห้องนั้นในการนัดหมายเผยหนิงเอ๋อร์ก่อนหน้านี้อีก ท่านพี่เจ้าคะ...อนุท่านก็เต็มเรือน ท่านก็น่าจะไว้หน้าข้างบ้าง!” สีหน้าของจี่ฮูหยินเริ่มจะบึ้งตึง

จื้อซุ่นซีไม่อยากจะทะเลาะเบาะแว้งกับภรรยาในยามนี้ “บุรุษผู้นั้นที่แท้เป็นคนของเจ้าใช่หรือไม่?”

“เจ้าค่ะ! ข้าไปยืมตัวคนมาจากบ้านท่านพ่อ”

“เอาเถิด! เรื่องนี้ให้จบไปเพียงเท่านั้น ซิวซีชวนนางก็ทั้งถูกโบยและหย่าขาดกับสามีแล้ว ข้าเองก็นับเป็นสหายของนางตั้งแต่วัยเยาว์สมควรจะไปเยี่ยมนางสักหน่อย”

“ท่านพี่! ท่านยังคิดจะไปเยี่ยมนางอีกหรือเจ้าคะ? ทำเช่นนี้คนทั้งหลายก็คงจะคิดกันว่าที่แท้ท่านกับนางก็ยังคงมีเยื่อใยต่อกัน” ฮูหยินใหญ่สกุลจื้อโมโหจนถึงกับลุกขึ้นยืนจ้องหน้าผู้เป็นสามีเขม็ง นางเพิ่งรู้ไม่นานนี้เองว่าจื้อซุ่นซีกับซิวซีชวนเคยเป็นคนรักเก่ากันมาก่อนโดยที่ซิวซีชวนทอดทิ้งเขาไปแต่งงานกับชิงเว่ยเมื่อเห็นฝ่ายหลังทั้งหล่อเหลาและดูมีอนาคตในหน้าที่การงานมากกว่า

“จี่หย่าจิ้ง! อย่ายุ่งเรื่องของข้ามากเกินไป ในเมื่อนางก็หย่ากับใต้เท้าชิง ซ้ำฝ่ายนั้นก็แต่งงานใหม่ไปแล้ว ข้าจะไปเยี่ยมนางจะมีปัญหาใดอีก?”

จี่ฮูหยินสะบัดแขนเสื้อนั่งลงเก้าอี้ด้วยความไม่สบอารมณ์ สามีของนางเดินจากไปโดยไม่แม้แต่จิบน้ำชาสักคำ

“เจ้าดูสามีข้าสิ! นอกจากอนุเผยแล้วยังจะมีซิวซีชวนอีก น่าเจ็บใจนัก! ข้าก็ยอมให้เขารับอนุจนเต็มจวน เขายังไม่พออีกหรือ?”

หมัวมัวสาวใช้อาวุโสคนเก่าคนแก่ที่ติดตามจี่หย่าจิ้งมาจากตระกูลเดิมก็รีบเดินมาปลอบใจ “นายหญิง ท่านค่อยๆ กำจัดพวกนางไปทีละคนเถิด อย่าเพิ่งใจร้อน!”

“หึ! ท่านไม่ได้ยินนี่ว่าเขาคิดจะไปเยี่ยมนางชู้รักนั่น!”

“น้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือไปขวาง...นายหญิงต้องปล่อยไปสักพักก่อนนะเจ้าคะ”

“ปล่อยงั้นหรือ? อนุเผยก็ได้รับความโปรดปราน ซิวซีชวนก็เป็นชู้รักตั้งแต่ วัยเยาว์ ยังมีสิ่งใดที่ข้าจะสู้พวกนางได้บ้าง?”

หมัวมัวได้ถอนหายใจอย่างหนักอกหนักใจที่นายหญิงต้องมาเผชิญกับสามีมักมากในกามเช่นนี้ มีทั้งฮูหยิน อนุภรรยาอีกสี่คน และยังมีชู้รักนอกจวนอีก แต่หากจะให้นายหญิงวิ่งโร่ไปฟ้องบิดาที่จวนสกุลจี่ยามนี้ก็คงไม่เป็นผล ใต้เท้าจื้อในยามนี้กลายเป็นหนึ่งในขุนนางที่มีอิทธิพลในราชสำนักและไม่จำเป็นต้องกลัวเกรงหรือพึ่งพาสกุลจี่อีกต่อไป ความเกรงใจที่เคยมีต่อสกุลจี่ก็หมดไปนานแล้ว

เผยหนิงเอ๋อร์ได้ยินสิ่งที่ไถส่วงสาวใช้ประจำตัวนำมาเล่าให้ฟังก็ใช้กำปั้นทุบโต๊ะเบาๆ “ชิชะ! เป็นแผนของนางนี่เอง ว่าแต่ซิวฮูหยินเคยเป็นคนรักของใต้เท้าจื้อ หรอกหรือนี่?”

“ไถส่วง เจ้าไปสอบถามเสี่ยวเอ้อที่เหลาหงส์ขาวที่สิว่าตกลงซิวซีชวนผู้นี้มีสัมพันธ์ขั้นใดกันแน่กับใต้เท้าจื้อ ให้เงินพวกมันไปหลายพวงหน่อยก็ง้างปากพวกมัน ได้แล้ว”