เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 210

ก๊อก!............ก๊อก!

เสียงเคาะประตูเล็กหลังจวนสกุลซิวดังและเว้นช่วงเป็นสัญญาณที่รู้กัน เจียวมี่รีบเปิดประตูรับจื้อซุ่นซีที่เคยลอบเข้ามาหาคุณหนูของตนตั้งแต่ช่วงยังเป็นหนุ่มเป็นสาว

เจียวมี่จูงมือบุรุษที่เพิ่งมาถึงเดินตามนางลัดเลาะทางเดินเล็กๆอ้อมเข้าไปยังด้านหลังเรือนของอดีตคุณหนูซิวที่ยามกลายนี้กลายเป็นสตรีที่ถูกสามีหย่า

“เจียวมี่...เจ้าดูต้นทางดีแน่แล้วนะ”

“ข้าจ้างคนเฝ้าประตูหลบไปหมดแล้วเจ้าค่ะ”

“เจ้าฉลาดเสียจริง” ใต้เท้าจื้อกระตุกมือของเจียวมี่แล้วรวบนางมากอดก่อนจะจูบกับนางอย่างเร่าร้อน “ข้าให้รางวัล”

เจียวมี่เงยหน้ารับจูบของหนุ่มใหญ่อย่างดูดดื่ม ก่อนจะเคาะแขนเขาเบาๆ

“เข้าไปหานายหญิงก่อนเถิดเจ้าค่ะ”

จื้อซุ่นซีพยักหน้าก่อนจะเดินอ้อมไปข้างหน้าเปิดประตูแล้วผลุบหายเข้าไปในห้อง เสียงหัวเราะต่อกระซิกของคนทั้งสองดังขึ้น เจียวมี่ที่นั่งเฝ้าอยู่ด้านนอกหน้าตึงขึ้นเล็กน้อย...ที่ผ่านมานางเองก็มีใจให้จื้อซุนซีเช่นกัน เพียงเพราะเป็นบ่าวจึงไม่อาจจะให้นายหญิงรู้ได้ มิฉะนั้นนางอาจจะถูกซิวซีชวนสั่งโบยจนตายได้ นายหญิงของนางเป็นสตรีโหดร้ายนัก ในวัยสาวหากไม่พอใจบ่าวหรือสาวใช้คนใดก็มักจะสั่งโบยในทันทีแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย ความสัมพันธ์ของนางกับใต้เท้าจื้อจึงเป็นไปอย่างลับๆ มาโดยตลอด ที่ผ่านมานางต้องลอบดื่มน้ำแกงห้ามครรภ์มาโดยตลอดเพราะเกรงความลับจะเปิดเผย

“ท่านมาเร็วดีจริง! ข้าอาบน้ำรอท่านตั้งนานแล้ว” หญิงม่ายแต่งกายสวยงามนอนรอเขาอยู่บนเตียง แม้นางจะเสียดายที่ตนต้องหย่าร้างแต่กับเรื่องเช่นนี้ต่อไปนางจะไปได้ทำง่ายขึ้นเพราะไม่ต้องหลบซ่อนมากเท่าที่ผ่านมา

“ห้องนี้ของเรา ข้ารู้สึกคุ้นเคยเสียจริง” จื้อซุ่นซีที่ลักลอบได้เสียกับนางมาตั้งแต่ช่วงที่คบหากันทำเสียงกรุ้มกริ่ม

ซิวซีชวนหัวเราะน้อยๆ นางสวมเพียงชุดนอนบางเบาโดยมิได้สวมเอี๊ยมไว้ข้างใน เมื่อใช้แขนค้ำร่างขึ้นบนผ้าห่มหล่นไปกองที่ช่วงเอว จื้อซุ่นซีก็มองเห็นตุ่มไตที่ดันเสื้อนอนของนางเป็นเม็ดขึ้นอย่างชัดเจน เขารีบขยับขึ้นไปบนเตียง

“ต่อไปที่นี่ก็เป็นห้องของเราไงล่ะ? ข้าจะได้ไม่ต้องแอบไปพบท่านที่นั่นอีก มีเจียวมี่คอยดูลาดเลาให้ ข้าสบายใจมาก”

ใต้เท้าจื้อไม่พูดพร่ำทำเพลงเขารีบถอดเสื้อผ้าแล้วขยับเข้าหานางในทันที ทั้งสองต่างเข้าประชิดกันและกันกอดจูบลูบคลำอย่างคุ้นเคย เสียงเนื้อกระทบผสานกับเสียงครวญครางของคนข้างในทำเอาเจียวมี่เองพลอยจิตใจร้อนรุ่ม นางต้องเป็นรองอยู่เช่นนี้ทั้งๆ ที่ตัวนางเป็นผู้พบกับใต้เท้าจื้อมาก่อน

‘ข้ามาก่อนนายหญิงแท้ๆ กลับต้องยอมให้นางได้ท่านไปครอง’

เจียวมี่นึกถึงครั้งที่นางได้พบกับจื้อซุ่นซีครั้งแรกที่โรงน้ำชาหน้าตลาด ครั้งนั้นนางถูกนักเลงหัวไม้เกี้ยวพาและคิดรังแก จื้อซุ่นซีที่เป็นเจ้าหน้าที่ชั้นผู้น้อยผ่านมาเห็นจึงได้ช่วยเหลือนางเอาไว้ เจียวมี่ประทับใจในตัวเขาอย่างยิ่ง เขาเชิญนางนั่งดื่มน้ำชาด้วยกันและพานางมาส่งยังจวนสกุลซิว ครั้งต่อมานางก็แอบไปสืบหาว่าเขาทำงานอยู่ที่ใดและคอยหาโอกาสไปสอดส่องอยู่บ่อยๆ จนเขารู้ตัว ด้วยฐานะของเขากับนางต่างกันยิ่งนัก จื้อซุ่นซีเป็นถึงคุณชายส่วนนางเป็นเพียงสาวใช้ที่บ้านยากจนต้องขายตัวมาเป็นทาส เจียวมี่ได้แต่หวังเล็กๆ ว่าหากนางมีโอกาสได้เป็นอนุภรรยาของเขานางก็พอใจแล้ว

วันหนึ่งเขาจึงชวนนางไปขี่ม้าเล่นชานเมืองด้วยความยินยอมพร้อมใจทั้งสองจึงได้เสียเป็นผัวเมียกันที่โรงนาร้างแห่งหนึ่ง แต่เมื่อเขามาส่งนางถึงจวนแล้วได้เห็นคุณหนูซิวซีชวน เขาก็เอ่ยปากว่าชอบคุณหนู นางรู้สึกเจ็บปวดที่รู้ว่าตนเองไม่อาจจะอยู่ในตำแหน่งฮูหยินเอกของเขาได้ จื้อซุ่นซีหว่านล้อมให้นางเห็นด้วยว่าหากเขากับคุณหนูลงเอยกันนางก็ย่อมจะได้ติดตามไปเป็นอนุภรรยาของเขาในฐานะสินสอดถึงวันนั้นเขาจะแต่งนางเป็นอนุภรรยา เจียวมี่จึงพยายามส่งเสริมให้เขากับคุณหนูได้พบปะกัน ไม่นานนักจื้อซุ่นซีก็แอบเข้ามาทางประตูเล็กหลังจวนโดยคุณหนูให้นางเป็นผู้ดูต้นทางให้.โดยที่ซิวซีชวนไม่เคยรู้ว่าแท้จริงใต้เท้าจื้อมีนางเป็นภรรยาลับอีกคน

แอ้ด...!