เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 211

ชิงหลานที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ชะเง้อคอรอให้ชิงเว่ยเว่ยมาเยี่ยมตนที่เรือนครึ่งค่อนวัน แต่เมื่อไม่เห็นสาวน้อยในรถเข็นมาเสียทีนางจึงได้ชักชวนสาวใช้ที่หงฮูหยิน มอบให้มาด้วยสองคนไปเยือนเรือนอนุอัน

“เว่ยเว่ยอยู่หรือไม่? เหตุใดจึงเงียบเชียบเช่นนี้?” เมื่อเห็นสาวใช้ผู้หนึ่งนั่งหงอยอยู่ด้านหน้าชิงหลานจึงได้ร้องทัก

“คุณหนูเว่ยเว่ยกำลังให้ท่านหมอตรวจดูอาการอยู่เจ้าค่ะ เมื่อวานคุณหนูออกมานั่งตากน้ำค้างคนเดียว บ่าวไม่เห็นจึงได้เป็นไข้เจ้าค่ะ”

ชิงหลานเห็นสีหน้าของสาวใช้ไม่ค่อยดีนักจึงได้เอ่ยปลอบใจ “เจ้าอย่ากังวลไปเลยถ้าท่านหมอมาแล้ว ประเดี๋ยวกินยาก็คงดีขึ้น เจ้าไปบอกอนุผังทีว่าข้ามาเยี่ยมเว่ยเว่ย”

“เจ้าค่ะ”

เมื่อชิงหลานเข้าไปในห้องนอนของชิงเว่ยเว่ยก็ได้กลิ่นยาต้มตลบอบอวล นางจึงพอสรุปกับตนเองได้ว่าชิงเว่ยเว่ยคงจะรักษาตัวมานานจึงมีแต่กลิ่นสมุนไพรเต็มห้อง

“อนุอัน ข้าอยากมาเยี่ยมเว่ยเว่ย”

อนุอันมองบุตรสาวคนโตของสามีด้วยสายตาตะลึงแต่เมื่อดูแล้วหญิงสาวมีสายตาซื่อตรงและแสดงความเป็นห่วงบุตรสาวของนางด้วยใจจริงนางจึงได้รีบกุลีกุจอต้อนรับ นางหันไปสั่งสาวใช้ที่เคยเข็นเว่ยเว่ยไปเรือนของชิงหลานเมื่อครั้งก่อนนำเงินให้กับท่านหมอแล้วหันไปสั่งสาวใช้อีกคนที่เดินเข้ามาไปเตรียมน้ำชารับแขก

“เชิญนั่งตรงนี้เถิด คุณหนูใหญ่ ข้าขอบคุณมากที่ท่านมีน้ำใจต่อเว่ยเว่ย”

“ข้าเห็นว่าเว่ยเว่ยเจ็บป่วยเช่นนี้จึงอยากจะให้ท่านพานางไปหาท่านหมอหญิงเกา ข้าเคยเห็นนางรักษาคนใกล้ตายให้หายได้จึงหวังว่านางอาจจะช่วยเว่ยเว่ยได้”

“จริงหรือ? หากเป็นจริงได้ก็ดียิ่ง”

“เราควรจะลองดูมิใช่หรือ? อยากน้อยก็เพิ่มโอกาสอีกสักทาง”

อนุอันได้ยินก็ทั้งหนักใจและมีความหวังขึ้นมา ใต้เท้าชิงเองก็พยายามเสาะแสวงหาหมอเก่งๆ ฝีมือดีทั่วทั้งแคว้นให้มารักษาบุตรสาวคนเล็ก ทว่าเด็กน้อยก็ยังไม่อาจเดินได้เป็นปกติ

“อนุอัน ท่านช่วยเล่าสาเหตุที่ทำให้เว่ยเว่ยต้องกลายเป็นเช่นนี้ให้ข้าฟังได้หรือไม่?” ชิงหลานหันไปมองดูเด็กหญิงที่นอนซมเพราะพิษไข้บนเตียงด้วยความเวทนา อีกอย่างนางอยากจะรู้นักว่าชิงเว่ยเว่ยผู้นี้เกี่ยวพันอันใดกับสกุลเผยหรือไม่?

อันซิยี่จึงเล่าเรื่องที่นางพาชิงเว่ยเว่ยกลับไปเยี่ยมบ้านเกิดและอุบัติเหตุที่ทำให้ชิงเว่ยเว่ยต้องกลายเป็นเด็กหญิงที่เดินไม่ได้และเป็นใบ้

“ข้าไม่คิดเลยว่าที่เว่ยเว่ยหายไปตอนบ่ายวันนั้นนางจะไปติดอยู่ในก้นบ่อน้ำร้างในบ้านหลังถัดไป ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าขอความช่วยเหลือจากคนทั้งหมู่บ้านช่วยกันตามหา กว่าจะช่วยนางขึ้นมาได้ก็นานพอสมควรแต่กลับพบว่าขาของเว่ยเว่ยหักทั้งสองข้างและนางก็พูดไม่ได้อีก”

“อืม...ข้าจะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาท่านหมอเกาลองดูก่อน หากว่าหมอหญิงเกากลับมาจากเทือกเขาแล้วค่อยเอาตัวเว่ยเว่ยไปให้นางดูอีกที”

“ตอนนี้นางกำลังไข้ขึ้น ดีที่ท่านหมอตรวจแล้วว่านางอาการไม่หนักมาก ดื่มยาไปแล้วอีกไม่นานก็คงสร่างไข้”

“เช่นนั้น เอาไว้ข้าจะมาเยี่ยมนางอีกก็แล้วกัน ขอตัวไปพบท่านแม่ก่อน”

ชิงหลานออกจากเรือนของอนุอันก็ตรงไปหามารดา ในฐานะฮูหยินเอกของ ใต้เท้าชิงเจ้ากรมกลาโหม จังเยว่ใบหน้าเบิกบานอยู่สุขสบาย วันก่อนเพิ่งครบวันต้องกลับไปเยี่ยมบ้าน นางจึงถือโอกาสกลับไปยังจวนสกุลมู่เพราะหงฮูหยินบอกกล่าวคนทั้งเมืองหลวงไปแล้วว่าจังเยว่ก็คือญาติผู้น้องของนาง

บัดนี้ชิงหลานก็ได้ย้ายเข้ามาอยู่ในจวนสกุลชิงในฐานะคุณหนูใหญ่อย่างเต็มภาคภูมิแล้ว ชิงหลวนซานที่รับไม่ได้ว่าบิดาแต่งงานกับอดีตภรรยานอกสมรสที่มารดาของตนเกลียดชังจึงหนีไปพักอยู่ที่จวนสกุลซิวของท่านตาเป็นการชั่วคราว

“เจ้าไปเยี่ยมเว่ยเว่ยแล้วหรือ? แม่ว่าจะดูนางสักหน่อยเห็นว่าเมื่อคืนตากน้ำค้างจนไม่สบาย”

“ไม่เป็นไรแล้วเจ้าค่ะ นางนอนหลับอยู่พรุ่งนี้ท่านแม่ค่อยไปจะดีกว่า”