เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 217

ยามนี้องครักษ์คนอื่นๆ ที่คอยผลัดเปลี่ยนมาทำหน้าที่แทนกังเฉินฝีมือเร่งรุดไปมากเลยทำให้เขาไม่ค่อยกังวลกับการรักษาความปลอดภัยให้กับองค์ชายอย่างแต่ก่อน

“ใช่! ไม่มีใครยอมเปลี่ยนเวรกับข้าเลยสักคน”

“เอาน่า! เจ้าเพิ่งมีแค่สาวใช้อุ่นเตียงเองนี่! เอาไว้แต่งนางเป็นอนุภรรยาเมื่อใดข้าจะยินดีเปลี่ยนเวรให้เจ้า”

สีหน้าของกังซือเฉินดูเหมือนคนตกอยู่ในห้วงรักเหวลึกจนกังเฉินอดจะยิ้มมิได้

“ดูเหมือนสาวใช้ผู้นี้คงจะมัดใจเจ้าได้อยู่หมัดแล้วล่ะสินะ เจ้าจึงมีท่าทางเหมือนสุนัขหงอยเช่นนี้ ว่าแต่ที่ข้าสอนไปคราวก่อนได้ผลดีหรือไม่?”

พอได้ยินญาติผู้พี่ถามเช่นนี้ดวงตาขององครักษ์กังผู้น้องก็เป็นประกายเฉิดฉายขึ้นมาทันที “พี่เฉิน! เรื่องที่ท่านบอกไปได้ผลดีมากเทียว ว่าแต่ท่านยังมีท่าเด็ดๆ แนะนำข้าอีกหรือไม่? พรุ่งนี้ข้ากลับจวนไปจะได้ลองกับนางอีก”

กังเฉินขยับมากระซิบกระซาบทำเอาน้องชายดวงตาแวววาว

‘ฮึ่ม! นี่ล่ะ...ต้องไปจัดตามพี่เฉินบอกสักหน่อย’

จวนจะรุ่งสางจินวั่งซู่รู้ตัวขึ้นก็พบว่ากำลังวังชาของตนกลับคืนมาแล้ว สาวงามที่แนบร่างเปลือยอยู่ใกล้ๆ ยังนอนหลับสนิทแนบหน้างดงามกับต้นแขนของตน ชายหนุ่มตกใจอย่างมากที่มีดสั้นของตนเองตั้งโด่ขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าเนื้ออุ่นของสตรีข้างๆ ที่แนบอยู่ข้างชายโครงนั้นเป็นก้อนหน้าอกอวบอิ่มของนาง คุณชายจินขนลุกขนชันรีบขยับตัวลงจากเตียงลุกไปเก็บเสื้อผ้าของตนที่นางเขวี้ยงทิ้งลงพื้นเร่งรีบสวมใส่

‘ลูกพ่อ! เจ้าสงบจิตสงบใจหน่อยเถิด...นางเป็นชายชรา..เจ้าจำเอาไว้!’

เมื่อปลอบประโลมร่างกายจนสงบลงได้แล้ว เขาก็รีบคว้าพัดงูดำที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วเผ่นออกจากห้องนั้นโดยเร็ว

“คุณชายจิน! ท่านปลอดภัยหรือไม่?”

จินวั่งซู่ผงะไปในทันที “คุณหนูชิง ใครใช้เจ้ามาเฝ้าหน้าห้องนี้?”

“ข้าน่ะหรือ? ก็เป็นห่วงท่านน่ะสิ! ข้าคอยวนเวียนเดินมาดูท่านทุกหนึ่งชั่วยามเลยเทียว ส่องดูจนมั่นใจแล้วว่าท่านไม่ถูกนางลวนลามก็เลยนั่งรออยู่ตรงนี้รอท่านตื่น”

“ไอหยา!” ชายหนุ่มถึงกับหน้าเผือดสี “ถ้างั้นเจ้า....”

“ใช่! ข้าเห็นทุกอย่างหมดแล้ว! รู้ด้วยว่าท่านกับนางมิได้ร่วมรักกันแค่นอนเปลือยกายกอดกันเฉยๆ”

“หยุดๆ เจ้าหยุดพูดถึงเรื่องนี้ได้แล้ว! ข้าแค่เสียสละเพื่อสหายจงเหยียนของข้า” จินวั่งซู่ใช้สันพัดเคาะบนไหล่ของชิงหลาน ก่อนจะทำสีหน้าสลดหดหู่ “ได้โปรด! อย่าพูดเรื่องนี้ให้ผู้อื่นรู้จะได้หรือไม่?”

“ข้ารับปากท่าน...แต่ว่าเมื่อสองยามก่อนข้าเล่าให้ฟางเอ๋อร์ กังเฉินและกังซือเฉินฟังแล้วนะ”

“ไอหยา! แล้วองค์ชายล่ะ?”

“องค์ชายก็ตามข้าไปนี่นา...เห็นอยู่ด้วยกันแท้ๆ ยังจะต้องเล่าอีกทำไม?”

“หา!” สีหน้าจินวั่งซู่ดูคล้ายจะเป็นลม รีบสะบัดพัดให้กางแล้วโบกปลอบใจตนเองให้เย็นลง

“เอาน่า! ไม่มีผู้ใดพูดเรื่องของท่านหรอก ทุกคนรู้ว่าท่านเสียสละเพื่อองครักษ์จง ล้วนซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง”