เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 219

คนของจื้อจื่อชงรีบกระจายกำลังกันออกควานหาตัวอู่ฉางชิงแข่งกับฝ่ายทางการในทันที อู่ฉางชิงที่หลบไปอยู่นอกเมืองได้ยินว่าคุณชายใหญ่จื้อตามหาตนก็เข้าใจว่านายท่านคิดจะตามมาช่วยเหลือจึงได้ส่งลูกน้องออกไปแจ้งให้คนของนายน้อยจื้อได้ทราบที่กบดานของตน

“ที่แท้! มันก็อยู่แค่นอกด่านนี่เอง ส่งคนไปเอาตัวมันมา!”

อู่ฉางชิงลำพองใจคิดว่าตนเองจะได้รับความช่วยเหลือหันไปบอกลูกน้องคนสนิททั้งสิบที่หลบหนีตามตนเองออกนอกเมือง

“พวกเจ้าไม่ต้องห่วง นายท่านไม่ทอดทิ้งพวกเราแน่ อีกหน่อยก็คงส่งคนมีฝีมือออกมาช่วยพวกเรา”

จื้อจื่อชงชอบการเข่นฆ่ายิ่งนักเขามักจะให้คนของตนคอยเสาะหา จอมยุทธ์ฝ่ายมารที่ต้องการเงินเข้ามาอยู่คอยรับใช้ ในยามที่บิดาของเขาใต้เท้าจื้อต้องการลอบสังหารผู้ใดหากคนของตนทำไม่สำเร็จ จื้อซุ่นซีก็มักจะต้องอาศัยคนของบุตรชาย

หลังจากการคัดกรองยอดฝีมืออยู่หลายปี บัดนี้คนข้างกายของจื้อจื่อชงทั้งสิบหกนับว่าเป็นยอดนักฆ่าที่ฝีมือดียิ่ง บรรดาคนใต้อาณัติของใต้เท้าจื้อเรียกพวกเขา “สิบหกกระบี่”

อู่ฉางชิงมองเห็นบุรุษในชุดดำคลิบเงินที่ขี่ม้าเข้ามาในบริเวณซ่อนตัวก็รู้ได้ว่านายน้อยจื้อได้ส่งคนในกลุ่มสิบหกกระบี่มารับตน จึงรีบเรียกคนของตนที่ซ่อนตัวอยู่ให้รีบออกมา

“พวกเจ้ารีบตามข้ามาเร็วเข้า! ได้ข่าวว่าพวกมือปราบจะมาตรวจตราละแวกนี้ในคืนนี้ ถ้าชักช้าเราจำต้องปะทะกับคนพวกนั้นจะสูญเสียโดยเปล่าประโยชน์”

ใบหน้าของคนผู้นี้คุ้นหน้ายิ่งนัก อู่ฉางชิงไม่รู้ชื่อแซ่ที่แท้จริงของคนตรงหน้าทว่าคนอื่นเรียกขานในนามกระบี่หนึ่ง อาจจะเป็นเพราะเบื้องหลังคนพวกนี้หลายคนเป็นนักโทษหนีอาญาแผ่นดินทั้งจากในแคว้นหมิงเองและมาจากแคว้นอื่น นายน้อยจื้อจึงเรียกพวกเขาด้วยนามลับเหล่านี้

อู่ฉางชิงควบม้าคู่ไปกับกระบี่หนึ่งปล่อยให้ลูกน้องของตนรั้งท้ายโดยมีคนของกระบี่หนึ่งคอยประกบอีกที ในใจหัวหน้าอู่ก็รู้สึกสงสัยว่าเหตุใดการออกมาช่วยเขาในครั้งนี้กระบี่หนึ่งจึงได้นำคนมาด้วยเกือบยี่สิบคน ดูแล้วค่อนข้างเอิกเกริกนัก

“ที่ข้าเอาคนออกมาด้วยเยอะเพราะเกรงจะเจอเข้ากับองครักษ์ขององค์ชายสิบห้าน่ะสิ! คนพวกนั้นล้วนเคยเป็นองครักษ์เสื้อแพรมาก่อน ฝีมือไม่ธรรมดาสักคน เจ้าคิดว่าข้าจะไม่ระวังตัวได้อย่างไร?”

อู่ฉางชิงสังเกตเห็นว่าหกเจ็ดคนนั้นคือพลแม่นธนูของใต้เท้าจื้อ กระบี่หนึ่งบอกว่าจะอารักขาเขาไปยังเรือนลับของใต้เท้าจื้อเพราะยามนี้ที่นั่นเตรียมคนไว้ป้องกันอย่างเข้มงวดอีกทั้งยังเป็นหมู่บ้านที่ผู้คนไม่ค่อยให้ความสนใจนักจึงเหมาะเป็นที่กบดานและหลบซ่อนตัว

“ถึงป่าละเมาะข้างหน้าข้าขอพักสักหน่อยรู้สึกปวดเบาเหลือเกิน”

“เจ้าก็ไปจัดการเสียสิ! เดี๋ยวข้าจะจอดม้ารอ อย่านานนักเล่า! นายน้อยกำลังรอพวกเราอยู่”

‘น่าแปลกจริง! แค่ข้าจะมาปัสสาวะเฉยๆ พวกมันก็ต้องคอยดูแลด้วยหรือ?’ วิสัยของอู่ฉางชิงนั้นช่างระแวงอยู่แต่เดิมเมื่อรู้สึกผิดสังเกตจึงได้ลอบเดินวนต้นไม้ที่หนาแน่นแอบไปสะกิดคนของตนที่ยืนปัสสาวะอยู่อีกมุมหนึ่ง

“อาเหล่ยข้ารู้สึกว่าพวกของกระบี่หนึ่งดูมีบางอย่างผิดปกติอยู่นะ”

“ผิดปกติอย่างไรหรือหัวหน้า?”

“ดูเหมือนพวกมันจะมาจับข้ามากกว่ามาช่วยเหลือซะอีก เจ้าลองลอบไปแอบฟังพวกมันคุยกันที”