เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 242

อ๋องเก้ามองเห็นน้องชายขยิบตาให้หลายทีจึงได้รู้ว่าองค์ชายสิบห้าอยากจะอยู่กับพระคู่หมั้นตามลำพังจึงได้เรียกคนทั้งหมดให้ออกมาข้างนอก ท่านอ๋องวางกำลังคนอารักขารอบๆ โรงหมออย่างเต็มที่

ชิงหลานหันไปมองถ้วยยาที่องครักษ์นำมาวางไว้ให้ นางจึงหยิบขึ้นมาทำหน้าที่ป้อนองค์ชายที่ไม่สามารถขยับแขนขวาได้โดยสะดวก

“เจ็บมากไหมเพคะ?”

“ข้าคงจะใช้มือนี้ไม่สะดวกไปสักพัก เห็นทีคงต้องรบกวนเจ้ามาช่วยป้อนข้าวป้อนน้ำตลอดเวลาแล้วล่ะ” หมิงเฉิงอวี่มองหญิงคนรักอย่างสบายใจที่เห็นนางไม่ได้รับบาดเจ็บ “ดีที่เจ้าปลอดภัย ข้ากังวลแทบแย่ สิบหกกระบี่ฝีมือร้ายกาจยิ่งนัก แต่เมื่อเห็นเจ้าใช้กระบี่ทิวาราตรีแล้วข้าก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก”

องค์ชายทรงค่อยๆ ดื่มยาที่สาวน้อยตักป้อนทีละช้อนจนหมด นางนำถ้วยยาไปวางแล้วรินน้ำชามาถวายให้องค์ชาย ชายหนุ่มแสร้งทำปากบุ้ยบ้ายเป็นเชิงให้นางป้อน ชิงหลานยิ้มน้อยๆ ก่อนทำตามที่เขาต้องการ เมื่อนางวางจอกไว้แล้วกลับมานั่งข้างๆ หมิงเฉิงอวี่จึงกุมมือนางมาวางไว้บนตัก ชิงหลานเอนตัวซบไหล่ข้างซ้ายขององค์ชายด้วยความเป็นห่วง

“หม่อมฉันตกใจแทบแย่ตอนที่พระองค์ถูกแทงเข้าข้างหลัง ทั้งเป็นห่วง ทั้งโมโห”

หมิงเฉิงอวี่ไล้นิ้วบนหลังมือนางเบาๆ “ข้าเองก็เป็นห่วงเจ้า ยิ่งเห็นพวกมันเพิ่มมาอีกยิ่งร้อนใจ กลัวว่าเจ้าจะเดือดร้อนไปด้วย”

ชายหนุ่มเอียงศีรษะมาก้มลงจูบกลางหน้าผากของนาง “อาการบาดเจ็บของข้าครั้งนี้ไม่หนักหนามากนัก คงจะหายทันวันอภิเษกสมรสของเขาแน่ เพียงแต่ในยามเข้าหอไม่รู้ว่าจะทำหน้าที่เจ้าบ่าวได้เต็มที่หรือไม่?”

ชิงหลานใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อชายหนุ่มเปลี่ยนจากกุมมือมาเป็นกอดนาง

“เดี๋ยวกระเทือนแผลนะเพคะ”

“ได้กอดเจ้า ข้าน่าจะหายเจ็บมากกว่า...จะดียิ่งกว่ายาใดๆ ข้าได้จูบเจ้าสักครั้ง”

ชิงหลานเงยหน้าขึ้นสบตาคนรักอย่างหวานซึ้ง นางดีใจที่องค์ชายไม่บาดเจ็บหนักอย่างที่กังวล ขอเพียงเขารีบหายให้ทำเช่นใดนางก็ย่อมยินดี หมิงเฉิงอวี่ก้มลงประทับจูบอย่างดูดดื่มจนนางเผลอยกแขนสองข้างขึ้นกอดรอบร่างเขาแน่น ยิ่งจูบชายหนุ่มก็ยิ่งลืมตัว เขาเลื่อนมือข้างเดิมที่ยังใช้ได้ขึ้นประคองท้ายทอยนาง ไล้นิ้วบนคออย่างเพลิดเพลิน

“โอ๊ย!”

“แย่ล่ะ! หม่อมฉันเผลอกอดแรงไปหน่อยเพคะ”

มือของชิงหลานเลื่อนขึ้นกอดร่างชายหนุ่มจนเกือบใกล้รอยแผล แรงที่รัดเขามากเกินไปทำให้หมิงเฉิงอวี่ถึงกับสะดุ้ง

“ไม่น่าเลย...เมื่อครู่กำลังดีอยู่แล้วแท้ๆ” ชายหนุ่มประท้วง

“พอเถอะเพคะ เดี๋ยวหม่อมฉันทำให้พระองค์เจ็บอีก” นางยันหน้าอกเขาเอาไว้ เอ่ยขึ้นด้วยความเอียงอายปนกับความเป็นห่วง

“ได้!” แม้จะพูดเหมือนยอมรับ ทว่ายื่นหน้ามาจูบแก้มของนางและคลอเคลียไม่ยอมปล่อย

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“มีเรื่องกราบทูลพะยะค่ะ” เสียงของเหล่าลู่ทำให้องค์ชายต้องยอมถอนพระพักตร์ออกจากใบหน้าของหญิงคนรักด้วยความเสียดาย

“เข้ามาได้!”

สีหน้ากังวลของเหล่าลู่กับเจิ่งอิงทำเอาคนทั้งสองรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี