เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 243

กลุ่มชายชุดดำบุกเข้าไปในเรือนใหญ่หลังนั้นทางประตูหน้า ทว่าเมื่อเข้าไปถึงลานใหญ่กลับเจอชายฉกรรจ์ที่สวมชุดสีน้ำเงินถือดาบใหญ่เกือบยี่สิบคนเดินออกมาต้อนรับ

“พวกเจ้าบังอาจบุกคฤหาสน์สกุลเหลียน! ไม่กลัวตายบ้างหรือไร?”

“ส่งคนที่หลบหนีออกมาให้พวกข้า แล้วพวกข้าจะกลับ!”

“เจ้ามีสิทธิ์อันใดมาข่มขู่ที่นี่? หากเจ้ามิใช่คนทางการก็อย่าหวังจะมาล่วงเกินได้ง่ายๆ”

“พวกข้าตามจับคนร้าย! หากเจ้าไม่ยอมมอบคนออกมา เห็นทีคงจะเจรจากันมิได้!”

ชายชุดสีน้ำเงินผู้หนึ่งแสยะยิ้มก่อนจะร้องท้า “เพื่อมิให้พวกเจ้าต้องตายเปล่า เจ้าออกมาประลองกับข้า หากว่าเจ้าชนะข้าจะยอมให้พวกเจ้าค้นหาคนที่ว่าในคฤหาสน์นี้ แต่หากพวกเจ้าแพ้ต้องกลับออกไปทันที!”

“ได้!”

คนทั้งสองปะทะฝีมือกันอยู่พักใหญ่ ฝ่ายผู้บุกรุกจึงถูกถีบกระเด็นไปจนถึงเกือบถึงประตูหน้า พวกมันจึงยอมล่าถอย

“ปิดประตู!”

สาวใช้สองคนวิ่งเข้าไปรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นหน้าประตูให้คุณหนูฟัง โดยมีสาวใช้ตัวปลอมยืนก้มหน้าอยู่ใกล้ๆ ราวพาดชุดของนาง จินวั่งซู่ได้ยินว่าคนพวกนั้นล่าถอยไปแล้ว จึงคิดจะหลบหนีออกจากห้องอาบน้ำ พลันสายตาของเขาเหลือบไปเห็นหยกห้อยเอวแขวนอยู่ใกล้ชุดที่มีลายปักสวยงามของสตรีที่อาบน้ำในบ่อใหญ่หลังฉาก

‘นี่มันตราประจำราชสำนักแคว้นเหลียนนี่? คุณหนูผู้นี้เห็นทีคงมิใช่คนธรรมดาแน่?’

จินวั่งซู่เสียวสันหลังวาบ! หากว่านางเป็นราชนิกูลแคว้นเหลียนที่แอบมาพักผ่อนในแคว้นจินแล้วจับได้ว่าเขาลอบเข้ามาในห้องอาบน้ำล่ะก็ เห็นทีมีอีกสิหัวก็คงไม่พอให้นางตัด มิน่า! กลุ่มโจรพวกนั้นจึงไม่อาจจะบุกเข้ามาในนี้ได้

ชายหนุ่มหลบออกจากห้องอาบน้ำกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้ายังห้องพัก ก่อนจะหลบออกไปกำแพงด้านหลังคฤหาสน์ เขาหันกลับมามองแล้วจึงเพิ่งเห็นว่าที่นี่กว้างใหญ่นัก ซ้ำยังมีคนคอยรักษาความปลอดภัยจำนวนมาก เพียงแต่ด้านที่เขาหนีเข้ามานั้นน่าจะเป็นส่วนของสาวใช้ บุรุษชุดน้ำเงินพวกนั้นจึงมิได้เดินผ่านมา

จินวั่งซู่หลบออกไปทางด้านหลัง เขาคำนวณทิศทางกลับเข้าเมืองหลวงแล้วกระโจนผลุงไปยังชายป่าละเมาะเบื้องหน้า

“ในที่สุดเจ้าก็ออกมาจริงๆ ข้าคิดแล้วเชียวว่าเจ้าคงจะอยู่ในนั้นได้ไม่นาน” คนชุดดำหลายสิบคนล้อมเขาไว้อย่างแข็งขัน

“พวกเจ้าคิดว่าจะถามข้าทันได้ก็ลองดู” จินวั่งซู่กระโจนขึ้นบนยอดไม้สูง แล้วดีดตัวหนี

“ฆ่ามันให้ได้!” คนกลุ่มใหญ่ติดตามเขาไปไม่ลดละ พวกที่วิชาตัวเบากล้าแข็งก็จะโจนตาม ส่วนอีกกลุ่มก็วิ่งเร็วยิ่งนัก

“ขยายแนว ล้อมไว้!”

“ไม่ต้องรีบหนีหรอก คุณชายจิน!” เสียงสาวน้อยที่ยืนบนต้นไม้ใหญ่ข้างหน้าทำเอาจินวั่งซู่ชะงัก

“คุณหนูชิง! เจ้ามาซะที...ข้ากระโดดหนีพวกมันจนปวดเท้าไปหมดแล้ว”

พลันเสียงหัวเราะสะเทือนเลื่อนลั่นก็ดังขึ้นจากต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลนัก จินวั่งซู่หันไปดูปรากฏว่าเป็นเหล่าลู่ที่ยืนเคียงข้างภรรยา