เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 254

กังเฉินให้ท่านหมอมาช่วยรักษาบาดแผลแก่อู่ฉางชิงเพื่อมิให้ตายก่อนเวลาอันสมควร แม้รักษาบาดแผลที่เกิดจากการถูกแทงได้แต่ไม่อาจจะช่วยต่อเส้นเอ็นที่ขาดไปคืนมา สภาพของอู่ฉางชิงยามนี้จึงทำได้เพียงคลานไปมารอบห้องขังและต้องก้มลงเลียอาหารกินไม่ต่างจากสุนัข

ใต้เท้าจางได้ยินว่าอู่ฉางชิงถูกคนขององค์ชายสิบห้าจับตัวไปก็ตื่นตระหนกยิ่งนัก

“แผนการใส่ร้ายจื้อจื่อชงเพิ่งจะสำเร็จ กลับถูกคนขององค์ชายจับเอา อู่ฉางชิงไปได้ คนของเรามีอยู่ในสำนักองครักษ์เสื้อแพรบ้างหรือไม่?”

“เรามีเพียงคนที่ยอมส่งข่าวลับๆ แต่หากจะหวังให้คนผู้นั้นลงมือฆ่าผู้ใดปิดปากคงเป็นไปไม่ได้ขอรับ!”

“เช่นนั้น เจ้าจงไปส่งข่าวบอกอู่ฉางชิงว่าหากเขาไม่พาดพิงถึงข้า ยอม ใส่ร้ายใต้เท้าจื้อข้าจะมอบเงินส่วนแบ่งของเขาให้กับบิดามารดาของเขาเอง แต่หากพาดพิงถึงข้า ตระกูลอู่ไม่ว่าลูกเด็กเล็กแดงข้าจะฆ่าไม่ให้เหลือ”

“ขอรับ!”

ใต้เท้าจื้อที่ตาบอดมัวแต่คิดหาหนทางช่วยบุตรชายที่ต้องโทษร้ายแรงจนต้องหนีหัวซุกหัวซุน ครั้นนึกขึ้นได้จึงเรียกหาอนุเผย พ่อบ้านประจำจวนจึงเข้ามารายงานอย่างตื่นตระหนกว่าเรือนของนางบัดนี้ไม่เหลือเสื้อผ้าแม้สักชุด

“นายท่าน! อนุเผยกับสาวใช้ของนางดูเหมือนจะหนีไปเสียแล้วล่ะขอรับ! ทิ้งไว้เพียงจดหมายกับกุญแจห้องที่นายท่านมอบหมายให้ดูแล”

“เอาจดหมายของนางมานี่!” จื้อต่ายวี่รับจดหมายของอนุเผยจากพ่อบ้านแล้วเปิดออกอ่าน ครั้นนางอ่านข้อความทั้งหมดแล้ว ใบหน้าของใต้เท้าจื้อก็ครึ้มลงไปหลายส่วน

“บัดซบ! นี่เป็นเพียงข้ออ้างของนาง! เวลาเช่นนี้นางคงจะคิดหาทางเอาตัวรอดสินะ”

จื้อต่ายวี่รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลจึงได้สั่งให้พ่อบ้านไปตรวจสอบในห้องทรัพย์สินที่เผยหนิงเอ๋อร์ดูแลอยู่ช่วงระยะหนึ่ง ไม่นานนักพ่อบ้านก็กลับมารายงาน

“นายท่าน! คุณหนู! สินเดิมของอนุเผยถูกนางลอบขนออกไปหมดแล้วขอรับ ตั๋วแลกเงินหายไปสามหมื่นตำลึงกับตำลึงทองอีกครึ่งหีบเล็กด้วยขอรับ!”

“ข้าคิดแล้วเชียว! คนโลภอย่างนางมีหรือจะจากไปเฉยๆ”

ใต้เท้าจื้อกำหมัดแน่น “พ่อบ้าน! เจ้าส่งคนไปสืบหาอนุเผยเดี๋ยวนี้!”

“ขอรับ”

เผยหนิงเอ๋อร์แสร้งไปดักตุลาการผางในวันเวลาที่ใต้เท้าผู้นั้นมักจะเดินทางไปพบปะสังสรรค์กับขุนนางคนอื่นๆ ที่ภัตตาคารบึงหงส์ ด้วยหน้าตาและรูปร่างที่เย้ายวนใจ เมื่อนางแสร้งทิ้งผ้าเช็ดหน้าทิ้งหางตาทอดสะพานให้ตุลาการวัยกลางคน ทั้งสองก็รู้ทันอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

“ข้าไม่คิดเลยว่าจะได้พบอนุเผยคนงามที่นี่!”

“ข้าไม่คิดเลยว่าใต้เท้าผางจะจดจำคนได้แม่นยำนัก เราเคยเจอกันเพียงครั้งเดียวที่จวนสกุลจื้อแต่ท่านก็จำข้าได้อย่างแม่นยำ”

ตุลาการผางสบตาท้าทายของนางแล้วก็รู้ในทันทีว่าเผยหนิงเอ๋อร์ผู้นี้คงคิดจะโยนหินถามทางกับตน

“อนุเผยออกมาเพียงลำพังเช่นนี้ มิใช่ว่าแอบนัดพบผู้ใดไว้หรอกหรือ?”

นางช้อนตามองคู่สนทนาอย่างเปิดเผย “เรียนใต้เท้าผางตามตรง ข้ามาที่นี่ก็หวังได้พบกับท่าน”

“ฮ่าๆ อนุเผยเจ้าไม่เกรงใต้เท้าจื้อจะเคืองเอาหรือ?”

เผยหนิงเอ๋อร์ได้ยินเช่นนั้นก็ล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาที่หยดแมะ ขยับเข้าไปใกล้ตุลาการผู้นั้น

“ขะ ข้าบอกตามตรง ข้าอยู่ที่จวนสกุลจื้อมิเคยมีความสุขเลยสักวัน คราแรกก็ถูกฮูหยินเอกรังแก ตอนนี้ก็ถูกบุตรสาวของใต้เท้าจื้อรังแกอีก ข้าไม่อาจจะทนได้อีกต่อไป ใต้เท้าผางยินดีจะช่วยเหลือข้าหรือไม่เจ้าคะ?”

“ช่วยเหลืองั้นหรือ?” เสียงของเขาลดต่ำลงจนเป็นกระซิบ “เจ้าหมายถึง อยากไปอยู่กับข้าใช่หรือไม่?"

“ถ้าหมายความเช่นนั้นจริง...ท่านจะว่าอย่างไรเจ้าคะ?”

“ฮ่าๆ ฮ่าๆ” ตุลาการผางหัวเราะร่าด้วยความพอใจ “ยามนี้เจ้าเหยียบอยู่บนเรือผุ หากเปลี่ยนมาขึ้นเรือใหญ่คงจะปลอดภัยกว่าสินะ!”

“ท่านช่างสมกับเป็นตุลาการใหญ่แห่งแคว้นหมิงเจ้าค่ะ”

“อีกไม่นาน จื้อซุ่นซีก็คงไม่มีที่จะยืนแล้ว ข้ายินดีอ้าแขนรับเจ้าเอาไว้”

“เรียนใต้เท้าผางตามตรง ข้าออกมาจากสกุลจื้อแล้ว คืนนี้ไม่มีที่จะให้หลับนอน หากว่าใต้เท้าไม่รับข้าเอาไว้ เห็นทีข้าคงต้องเร่ร่อนต่อไป”

จงเหยียนที่มีความแค้นหนักหนาส่งคนไปบอกภรรยาว่าจะขอรีดเค้นความจริงจากปากอู่ฉางชิงให้หมด ทว่าอู่ฉางชิงที่ได้รับคำขู่จากใต้เท้าจางกลับมิได้ห่วงการตายของตนเพราะยามนี้สภาพของเราก็เท่ากับ ‘อยู่ไม่สู้ตาย’ แล้ว

“ข้าตกลง ข้าสารภาพทั้งหมด!”

จงเหยียนข้องใจที่คนอย่างอู่ฉางชิงจะยอมเปิดปากทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ลงมือทารุณแม้สักน้อย ทว่าสิ่งที่เขาเปิดปากเล่าออกมาล้วนเป็นความจริงที่เกี่ยวกับ ใต้เท้าจื้อซึ่งเหล่าองครักษ์ทั้งหลายล้วนพอจะทราบอยู่ แต่เมื่อได้ฟังสารพัดความชั่วของจื้อซุ่นซีจากปากของอู่ฉางชิง พวกเขาล้วนเจ็บแค้นแทนเหล่าองครักษ์และมือปราบที่ต้องสละชีวิตและได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้กับคนของใต้เท้าจื้อ

ถ้อยคำสารภาพโดยใช้การประทับลายนิ้วมืออู่ฉางชิงรับรองถูกนำขึ้นถวายองค์ชายสิบห้าและท่านอ๋องเก้า หัวหน้ามือปราบโหยวกับจั๋วเหรินหาวก็ถูกเรียกให้เข้าเฝ้าอย่างเร่งด่วน

“ตอนที่เจ้าเข้าไปช่วยใต้เท้าจื้อ หากปล่อยให้เขาตายไปก็คงจะสาสมแล้ว” กังซือเฉินหันไปพูดกับโหยวอีที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ไม่ได้หรอก! เกิดจื้อซุ่นซีตาย ชิงหลวนซานก็ต้องโทษประหาร เช่นนั้นก็เท่ากับเขาได้ทำลายชีวิตผู้อื่นไปอีกคน ข้าช่วยเขาเพื่อให้เขามารับโทษของตนเองโดยไม่ต้องให้คุณชายใหญ่ชิงเดือดร้อน”

จั๋วเหรินหาวพยักหน้าอย่างสุขุม “หัวหน้าโหยวคิดได้รอบคอบนัก!”

“จริงของเจ้า! ใต้เท้าจื้อทำให้คนเดือดร้อนมามากแล้ว ไม่ควรจะเพิ่ม ชิงหลวนซานเข้าไปอีกคน”

องค์ชายสิบห้าที่กำลังหารือกับท่านอ๋องเก้าทรงหันมาทางคนทั้งหลายที่กำลังพูดคุยกัน

“สิ่งที่โหยวอีทำ...ถูกต้องแล้ว ตราบใดที่ยังไม่มีหลักฐานก็ย่อมต้องช่วยชีวิตใต้เท้าจื้อเอาไว้ก่อน คนชั่วเช่นนี้ข้าอยากให้เขาได้รับการพิพากษาเพื่อประกาศความชั่วให้คนทั่วหล้าได้รับรู้ ถูกทารุณจนตายให้สมกับที่เขาทำกับผู้คนมากมาย คนคิดชั่วทั้งหลายจะได้หวาดกลัว ยามนี้เรามีพยานหลายคนที่จะชี้ความผิดไปยังจื้อซุ่นซีแต่ยังขาดหลักฐานลายลักษณ์อักษร”

“อู่ฉางชิงพูดถึงสมุดรายชื่อของขุนนางที่รับเงินสินบนจากเขา พวกเราควรเริ่มค้นหาจากที่ใดดีพะยะค่ะ?” กังเฉินทูลถามทั้งสองพระองค์ที่ประทับคู่กัน

“สมุดรายชื่อนี้เป็นหลักฐานสำคัญ เขาน่าจะเก็บไว้ในที่ปลอดภัยหรือไม่ก็กับคนสำคัญ”

“พี่เก้า ท่านว่าเขาจะเก็บไว้ในจวนหรือไม่?”

“ถ้าเก็บไว้ในจวนก็น่าจะมีห้องลับหรือช่องลับสักแห่งเอาไว้เก็บรักษา ยามนี้จื้อซุ่นซีรู้ตัวแล้วว่าหลักฐานทั้งหมดบ่งชี้ไปที่ตนเอง ป่านนี้คงหาที่ซ่อนหลักฐานแล้ว แต่หากเก็บไว้กับคนที่เขาไว้ใจเราก็ต้องตามสืบดูว่าคนผู้นี้ติดต่อกับผู้ใดบ้าง?”

***********************