เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 254

กังเฉินให้ท่านหมอมาช่วยรักษาบาดแผลแก่อู่ฉางชิงเพื่อมิให้ตายก่อนเวลาอันสมควร แม้รักษาบาดแผลที่เกิดจากการถูกแทงได้แต่ไม่อาจจะช่วยต่อเส้นเอ็นที่ขาดไปคืนมา สภาพของอู่ฉางชิงยามนี้จึงทำได้เพียงคลานไปมารอบห้องขังและต้องก้มลงเลียอาหารกินไม่ต่างจากสุนัข

ใต้เท้าจางได้ยินว่าอู่ฉางชิงถูกคนขององค์ชายสิบห้าจับตัวไปก็ตื่นตระหนกยิ่งนัก

“แผนการใส่ร้ายจื้อจื่อชงเพิ่งจะสำเร็จ กลับถูกคนขององค์ชายจับเอา อู่ฉางชิงไปได้ คนของเรามีอยู่ในสำนักองครักษ์เสื้อแพรบ้างหรือไม่?”

“เรามีเพียงคนที่ยอมส่งข่าวลับๆ แต่หากจะหวังให้คนผู้นั้นลงมือฆ่าผู้ใดปิดปากคงเป็นไปไม่ได้ขอรับ!”

“เช่นนั้น เจ้าจงไปส่งข่าวบอกอู่ฉางชิงว่าหากเขาไม่พาดพิงถึงข้า ยอม ใส่ร้ายใต้เท้าจื้อข้าจะมอบเงินส่วนแบ่งของเขาให้กับบิดามารดาของเขาเอง แต่หากพาดพิงถึงข้า ตระกูลอู่ไม่ว่าลูกเด็กเล็กแดงข้าจะฆ่าไม่ให้เหลือ”

“ขอรับ!”

ใต้เท้าจื้อที่ตาบอดมัวแต่คิดหาหนทางช่วยบุตรชายที่ต้องโทษร้ายแรงจนต้องหนีหัวซุกหัวซุน ครั้นนึกขึ้นได้จึงเรียกหาอนุเผย พ่อบ้านประจำจวนจึงเข้ามารายงานอย่างตื่นตระหนกว่าเรือนของนางบัดนี้ไม่เหลือเสื้อผ้าแม้สักชุด

“นายท่าน! อนุเผยกับสาวใช้ของนางดูเหมือนจะหนีไปเสียแล้วล่ะขอรับ! ทิ้งไว้เพียงจดหมายกับกุญแจห้องที่นายท่านมอบหมายให้ดูแล”

“เอาจดหมายของนางมานี่!” จื้อต่ายวี่รับจดหมายของอนุเผยจากพ่อบ้านแล้วเปิดออกอ่าน ครั้นนางอ่านข้อความทั้งหมดแล้ว ใบหน้าของใต้เท้าจื้อก็ครึ้มลงไปหลายส่วน

“บัดซบ! นี่เป็นเพียงข้ออ้างของนาง! เวลาเช่นนี้นางคงจะคิดหาทางเอาตัวรอดสินะ”

จื้อต่ายวี่รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลจึงได้สั่งให้พ่อบ้านไปตรวจสอบในห้องทรัพย์สินที่เผยหนิงเอ๋อร์ดูแลอยู่ช่วงระยะหนึ่ง ไม่นานนักพ่อบ้านก็กลับมารายงาน

“นายท่าน! คุณหนู! สินเดิมของอนุเผยถูกนางลอบขนออกไปหมดแล้วขอรับ ตั๋วแลกเงินหายไปสามหมื่นตำลึงกับตำลึงทองอีกครึ่งหีบเล็กด้วยขอรับ!”

“ข้าคิดแล้วเชียว! คนโลภอย่างนางมีหรือจะจากไปเฉยๆ”

ใต้เท้าจื้อกำหมัดแน่น “พ่อบ้าน! เจ้าส่งคนไปสืบหาอนุเผยเดี๋ยวนี้!”

“ขอรับ”

เผยหนิงเอ๋อร์แสร้งไปดักตุลาการผางในวันเวลาที่ใต้เท้าผู้นั้นมักจะเดินทางไปพบปะสังสรรค์กับขุนนางคนอื่นๆ ที่ภัตตาคารบึงหงส์ ด้วยหน้าตาและรูปร่างที่เย้ายวนใจ เมื่อนางแสร้งทิ้งผ้าเช็ดหน้าทิ้งหางตาทอดสะพานให้ตุลาการวัยกลางคน ทั้งสองก็รู้ทันอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

“ข้าไม่คิดเลยว่าจะได้พบอนุเผยคนงามที่นี่!”

“ข้าไม่คิดเลยว่าใต้เท้าผางจะจดจำคนได้แม่นยำนัก เราเคยเจอกันเพียงครั้งเดียวที่จวนสกุลจื้อแต่ท่านก็จำข้าได้อย่างแม่นยำ”

ตุลาการผางสบตาท้าทายของนางแล้วก็รู้ในทันทีว่าเผยหนิงเอ๋อร์ผู้นี้คงคิดจะโยนหินถามทางกับตน

“อนุเผยออกมาเพียงลำพังเช่นนี้ มิใช่ว่าแอบนัดพบผู้ใดไว้หรอกหรือ?”

นางช้อนตามองคู่สนทนาอย่างเปิดเผย “เรียนใต้เท้าผางตามตรง ข้ามาที่นี่ก็หวังได้พบกับท่าน”

“ฮ่าๆ อนุเผยเจ้าไม่เกรงใต้เท้าจื้อจะเคืองเอาหรือ?”