เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 41

“ท่านแม่ ซื้อเครื่องเขียนให้ข้าสักชุดได้หรือไม่?” เผยมู่ซีมองเห็นร้านเครื่องเขียนที่อยู่เบื้องหน้า ในยามที่นางรู้สึกเสียใจ โมโหหรือเศร้าใจนางมักจะวาดภาพอยู่เงียบๆ ในห้องนอน

จังฮูหยินตะลึงอยู่ครู่ “เจ้าอยากจะเขียนอักษรหรือ? ที่เรือนก็พอมีกระดาษเหลือนี่? เจ้ายังเขียนไม่หมดเยอะแยะ”

“มิได้ๆ ข้าอยากได้กระดาษสำหรับวาดภาพต่างหาก”

แม้จะรู้สึกแปลกใจเพียงใดแต่จังฮูหยินก็ตามใจบุตรสาว จึงนำหน้านางเข้าไปยังร้านเครื่องเขียน เจ้าของร้านเห็นจังฮูหยินก็จำได้ แม้นางจะมิค่อยมาอุดหนุนร้านเขานักแต่ก็พอจะรู้ว่านางเป็นช่างปักฝีมือดีของร้านสกุลจาง

“ฮูหยิน ท่านต้องการสิ่งใดหรือขอรับ?”

“บุตรสาวของข้าต้องการกระดาษสำหรับวาดภาพท่านโปรดแนะนำด้วยเถิด เพียงแต่....”

“เพียงแต่ท่านมีเงินจำกัดใช่หรือไม่?” เถ้าแก่เนี่ยยิ้มด้วยความเมตตา ดูจากการแต่งกายของนางที่เดินผ่านร้านเขามานานปีก็พอจะรู้ว่าความเป็นอยู่ของนางเป็นอย่างใด? ยิ่งเคยได้ยินเถ้าแก่เนี้ยสกุลจางเอ่ยชื่นชมฝีมือและสงสารในชะตาของสองแม่ลูกสกุลชิง เถ้าแก่เนี้ยก็ยิ่งเห็นใจ “ไม่เป็นไรฮูหยิน สิ่งใดที่ข้าพอจะลดราคาให้ข้าก็ไม่ตระหนี่หรอก”

“ขอบคุณเถ้าแก่”

เถ้าแก่เนี่ยหยิบเอากระดาษพอใช้ราคาไม่แพงออกมาหลายแผ่น รวมทั้งพู่กันที่เหมาะกับการการวาดภาพหนึ่งชุด แท่นฝนหมึกและหมึกอีกหนึ่งชุด

“คุณหนู ข้าจะคิดเพียงค่ากระดาษกับพู่กัน ส่วนแท่นฝนหมึกและหมึกพวกนี้ถือว่าข้าให้ยืม เอาไว้เจ้าวาดภาพแล้วนำเอามามอบให้ข้าสักภาพหนึ่งแทนราคาของพวกนี้ดีหรือไม่?”

เผยมู่ซีเห็นของที่เถ้าแก่เนี่ยเอาออกมากองทีแรกกำลังคิดจะปฏิเสธเพราะเกรงจังฮูหยินจะนึกเสียดายเงิน แต่เมื่อได้ยินเถ้าแก่ยื่นข้อเสนอเช่นนั้นก็ดีใจยิ่ง

“ได้เจ้าค่ะ ข้าจะวาดรูปเอามาใช้หนี้ค่าหมึกและแท่นฝนหมึก” เผยมู่ซีมองดูของทั้งสองอย่างที่เถ้าแก่หยิบยื่นให้ แม้ของสองอย่างนี้มิได้สูงค่าอย่างเช่น เครื่องเขียนที่นางเคยมีในชาติที่แล้ว แต่ในสภาพเช่นนี้ก็นับว่าพอแก้ขัดไปได้

จังฮูหยินได้ยินเถ้าแก่เนี่ยมีเมตตากับบุตรสาวของตนก็ก้มขอบคุณหลายครา

“อย่าได้เกรงใจไปเลยฮูหยิน ข้าก็บอกแล้วว่าให้คุณหนูวาดรูปมาให้ข้า เช่นนั้นก็มิได้ถือว่าเป็นการให้เปล่าแต่อย่างใด”

คนทั้งสามหอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรังกลับบ้าน ข้าวสารที่ซื้อไว้เป็นกระสอบนั้นร้านค้าจะให้คนตามมาส่งที่จวน เหล่าลู่เห็นจังฮูหยินสีหน้าเบิกบานกลับมาถึงเรือนก็สบายใจ แสดงว่าวันนี้ฮูหยินคงจะได้เงินค่ามัดจำงานมาแน่!

“เหล่าลู่มาดูสิ พวกเราได้ของกินมาเยอะแยะ วันนี้พวกเรามากินกันให้อิ่มหนำสำราญกันเถอะ ข้าจะเข้าครัวทำอาหารอร่อยๆ ท่านรอได้เลย”

เหล่าลู่ยิ้มกว้าง มองดูเสี่ยวลิ่งที่ร่าเริงแจ่มใสด้วยความดีใจ เขามองเห็นนางเป็นเหมือนน้องสาวแท้ๆ หลายปีก่อนเขาได้รับความกรุณาจากนายท่านชิงให้ออกจากจวนไปได้ แต่เพราะเห็นสภาพของคนทั้งสามที่ถูกขับมาอยู่ยังเรือนแห่งนี้จึงได้อาสาอยู่ต่อ ปีหลังๆ ที่ฮูหยินใหญ่ควบคุมบัญชีในครัวเรือน เงินเบี้ยหวัดของเขาก็ถูกลดจำนวนลงแต่เหล่าลู่ก็ยังคงยืนกรานจะทำงานที่นี่ต่อไป เขาประหยัดเก็บหอมรอมริบเงินเอาไว้ ในยามที่รู้ว่าจังฮูหยินสิ้นหนทางก็เอาเงินพวกนั้นออกมามอบให้นางเพื่อนำไปรักษาบุตรสาว ความรู้สึกของเหล่าลู่ที่มีต่อคนทั้งสามตรงหน้าไม่ต่างไปจากครอบครัวที่เขาต้องปกปักษ์ดูแล หลังจากที่เขามาอยู่จวนสกุลชิงได้ห้าปี คนในครอบครัวของเขาก็เสียชีวิตไปในอุทกภัยครั้งใหญ่ เหล่าลู่จึงไม่รู้ว่าหากออกจากสกุลชิงแล้วตนเองควรจะไปที่ใด?

“คุณหนูได้เครื่องเขียนมาเยอะเลยนะขอรับ”