เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 43

เผยมู่ซีพาเสี่ยวลิ่งย้อนกลับไปร้านเครื่องเขียนอีกครั้งหนึ่ง นางกล่าวขอบคุณเถ้าแก่เนี่ยแล้วขอซื้อกระดาษอย่างดีอีกห้าแผ่น

“เงินที่เหลือทั้งหมดข้าจะให้ท่านแม่เอาไว้ใช้...นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าหาเงินได้เอง ข้ารู้แล้วล่ะเสี่ยวลิ่งว่าความภูมิใจในตนเองเป็นอย่างไร?”

เสี่ยวลิ่งมองหน้าคุณหนูของตนแล้วยิ้ม นางรีบหอบเอาม้วนกระดาษเข้าไว้ในอกอีกมือก็เอื้อมไปหยิบกระดาษห่อหมึกที่ถูกผูกด้วยเชือกป่านเป็นหูหิ้ว “คุณหนูอย่าหักโหมเลยเจ้าค่ะ เพิ่งจะหายป่วยทำเท่าที่จะทำได้ก็แล้วกันนะเจ้าคะ”

เผยมู่ซีส่ายหน้าแล้วหันไปแย่งเอาห่อหมึกมาถือไว้เอง “ให้ข้าช่วยบ้างเถอะ เสี่ยวลิ่ง เจ้าเองทำเพื่อข้ามามากแล้ว”

“คุณหนูอย่าพูดเช่นนั้นเลย พระคุณตระกูลจังนั้นชั่วชีวิตนี้ข้าก็คงใช้ไม่หมด”

“อยู่กับพวกเราสองแม่ลูก ค่าจ้างเจ้าก็มิได้ กินอยู่ก็ขาดเขิน เช่นนี้แล้วมิใช่ว่าพวกเราหรอกหรือที่ทำให้เจ้าลำบาก”

“มิได้ๆ ขอเพียงข้าได้อยู่รับใช้ฮูหยินกับคุณหนู ข้าก็พอใจแล้วเจ้าค่ะ”

“เสี่ยวลิ่งข้ารับปากว่าวันหน้าจะต้องหาเบี้ยหวัดให้เจ้าได้อย่างแน่นอน” เผยมู่ซีทำสีหน้าจริงจังจนเสี่ยวลิ่งอดหัวเราะไม่ได้

“คุณหนู ข้าไม่เป็นไรจริงๆ นะ เจ้าคะ ขอเพียงท่านกับฮูหยินร่างกายแข็งแรงอยู่มีความสุขก็พอแล้ว”

สองนายบ่าวเดินคุยกันมาจนถึงหน้าเรือนเป็นยามตะวันกำลังจะตกดินพอดี เหล่าลู่ออกมาจุดคบไฟหน้าเรือนและออกมายืนรอเสี่ยวลิ่งกับคุณหนูหน้าประตูจวน เมื่อเห็นคนทั้งคู่เดินมาถึงก็รีบกุลีกุจอเข้าไปรับ

“คุณหนูกลับมาแล้ว...เหนื่อยหรือไม่ขอรับ?”

“เดินแค่นี้เองจะเหนื่อยได้อย่างไรกัน? ว่าแต่ข้าหิวแล้วล่ะ”

ได้ยินคุณหนูเอ่ยว่าหิวเหล่าลู่กับเสี่ยวลิ่งถึงกับยิ้มออกมาพร้อมกัน ตลอดห้าปีที่คุณหนูป่วยออดๆ แอดๆ พวกเขาต้องคอยกระตุ้นให้คุณหนูกินอาหารอยู่ทุกวัน

“ฮูหยินตั้งโต๊ะรอคุณหนูอยู่แล้วขอรับ”

“ท่านแม่คงมิได้ต้มข้าวให้ข้ากินอีกหรอกนะ ข้าน่ะเบื่อข้าวต้มจะแย่แล้ว”

“มิได้ๆ ฮูหยินเห็นคุณหนูเดินไปกลับตลาดเองได้ก็ทำขาหมูอบไว้รอเทียวนะขอรับ”

สีหน้าเผยมู่ซีร่าเริงขึ้นในทันที “จริงหรือ? ดีๆ ข้าจะกินให้เต็มคราบเลย” นางยื่นถุงหมึกให้กับเหล่าลู่

“เจ้าส่งม้วนกระดาษมาสิข้าจะเอาไปเก็บที่ห้องหนังสือให้เอง”

“เหล่าลู่ท่านระวังกระดาษของคุณหนูหน่อยนะ คุณหนูจะใช้วาดภาพไปขายน่ะ วันนี้ภาพที่คุณหนูวาดได้ตั้งหนึ่งตำลึงเทียว”

บ่าวรับใช้ได้ยินเช่นนั้นก็ทำตาโต คาดไม่ถึงว่าคุณหนูที่เอาแต่นั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้องมาหลายปี หลังฟื้นจากความตายกลับมีความสามารถในการวาดภาพอย่างน่าประหลาดใจ เขาเองก็ได้เห็นภาพที่คุณหนูวาดอยู่แวบหนึ่งก็รู้สึกว่าสวยงามดีแต่มิได้คิดว่าจะมีราคาถึงหนึ่งตำลึง

ยังไม่ทันที่เผยมู่ซีจะได้เอ่ยปาก เสี่ยวลิ่งก็ทำหน้าที่รายงานสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้กับจังฮูหยินได้ทราบ